Samvinnan - 01.06.1980, Qupperneq 17

um vormorgni, þegar hann vaknaði
snemma til að skrifa, en eiginkonan
hélt áfram að sofa: .....Geitahirðir
kom neðan götuna og blés í hljóðpíp-
ur sinar og konan af hæðinni yfir okk-
ur fór útá gángstétt með stórt ilát.
Geitasmalinn valdi eina úr af svört-
um troðjúgra mjólkurgeitum sinum og
tutlaði úr henni oni ilátið meðan
hundurinn hans hélt utanað hópnum
uppi á gángstéttinni..“
Ennþá hafði kaldur vindur ekki
„klætt trén úr laufi sínu“ á Contres-
carpe-torgi, en í húsi einu við það
hafði Hemingway á leigu vinnuher-
bergi á efstu hæð og voru sex—átta
stigar þangað upp. Ennþá úir og grúir
af þak- og kvistherbergjum í gömlu
húsunum umhverfis þetta litla torg,
en ekki sáum við rjúka úr neinum af
fjölmörgum smáskorsteinum, sem
trónuðu yfir hellulögðum þökunum.
Ungur rithöfundur var peningalítill
og eldiviður til að kynda ofninn í
vinnuherberginu kostaði sitt. Það var
til að spara eldivið, að Hemingway
hélt áfram göngu sinni i haustrign-
ingunni, fór framhjá vinnustaðnum
og gekk niður brekkuna framhjá
gömlu kirkjunni Saint Étienne du
Mont og niður á Saint Germain-breið-
strætið, þar sem hann fann siðan
„góðu kaffistofuna" við Saint Michel-
torg.
Og þegar við eftir langa göngu
söddum hungur okkar með brauði,
skinku, eggjum og osti og drukkum
bjór með á kaffistofu við Saint Michel-
torg, fannst mér þetta endilega vera
„góða kaffistofan" hans Hemingways.
Mér fannst auðvelt í huganum að
fletta af veggjunum harðviði og málmi
og finna undir fornar viðarþiljur og
vandalaust var að ímynda sér kalt
haustregn, sem feykti til votum og
rotnandi laufum á torginu fyrir utan:
„.... Ég var að lýsa einhverju í Michi-
gan og nepjan og rokið úti var sama
veður og i sögunni....“ segir Heraing-
way í Veislu í farángrinum.
Ungi maðurinn, sem sat með rit-
föng við notalegt borð uppi við vegg
og starði við og við út í bláinn, inn
í sinn eigin söguheim, var það e t.v.
einhver nýr „Hemingway" að feta sig
áfram fyrstu sporin á rithöfunda-
brautinni? En ekki stytti hann sér
leið gegnum horfinn skógarlund hei-
lagrar Genevieve upp á Cardinal-
Lemoine-götu til konu og ungs sonar.
Hver veit þó? ♦
Risið upp frá dauðum
Einn sumardag var ég af leiksviði lífs
til landamæranna sendur.
Ég sá, meðan húmaði, handan við tjöld,
í heimana tvo þetta örlagakvöld.
Því vágestur hljóður við hvíluna beið.
En hins vegar sat
þar læknir með líknandi hendur.
Ég skynjaði aðeins með óljósum beyg
þann úrslitaleik, sem var háður.
Ég fann hversu dauðinn mig seiddi til sín.
En samt var það lífið, sem freistaði mín.
— Og svo lukust augu mín upp á ný.
Hve allt hafði breyzt.
Minn heimur var annar en áður.
Og það var í reyndinni stórfengleg stund
að stíga til lífs upp af beði.
Ég skjögraði að vísu og skalf eins og strá.
En skeiðið var hafið og vöknuð mín þrá.
Ég læddist að glugganum, lauk honum upp
og litaðist um
í auðmýkt og orðvana gleði
17