Samvinnan - 01.06.1980, Side 36

Stúlkan frá Portillon
þú hagað þér svona mundi
kammerherrann aldrei hafa
komizt yfir þig. Það er
jafnlétt fyrir stúlku að
verja meydóm sinn og mig
að varna þér að þræða nál-
ina.
En stúlkan, sem umfram
allt vildi færa sönnur á, að
um raunverulega nauðgun
hefði verið að ræða, hugsaði
nú vandlega ráð sitt, því að
þetta var mikilsvert mál og
snerti ekki einungis hana
eina, heldur allan þann
fjölda ungra stúlkna, sem
daglega lenda í hinu sama.
— Háttvirti dómari, sagði
hún. Ef ég á að geta þetta
verð ég að fara að nákvæm-
lega eins og kammerherr-
ann. Ef ég hefði ekki þurft
annað en hreyfa mig ofur-
lítið, hefði ég sannarlega
gert það, en svo létt var það
nú ekki. Hann var nú ekki
lambið að leika sér við.
— Jæja, lofaðu mér að
sjá, sagði dómarinn.
Stúlkan tók nú kertis-
stubb og bar vax i þráðar-
endann, svo að hann varð
stinnur og stífur. Síðan tók
hún að miða á nálaraugað á
ný, en dómarinn vék nál-
inni alltaf til hægri eða
vinstri. En jafnframt fór
stúlkan nú að hjala við
dómarann, lágri og mjúkri
röddu. — Ó, en hvað þetta
er laglegt nálarauga, það
freistar mín, það ertir mig;
ég hef aldrei séð neitt því
líkt. Vertu nú rólegt rétt á
meðan. Kæri dómari, vertu
réttlátur dómari yfir ást
minni, ég hef aðeins góðan
og göfugan tilgang. Ef það
er satt, að úlfaldinn komist
gegnum nálaraugað, kemst
þessi fíni þráðarendi það
líka.
Hún hló og hjalaði þann-
ig aftur og fram og veittist
það létt, því að henni var
orðalagið enn þá vel í
minni. Og dómarinn gat
heldur ekki að sér gert að
hlæja, því að hún var svo
indæl og ísmeygileg, þegar
hún var að reyna að hitta
nálaraugað. Hún reyndi
stöðugt og látlaust og tím-
inn leið, en aldrei hitti hún
augað. En að lokum varð
dómarinn þreyttur og varð
að styðja olnbogunum á
borðið, og i sama bili renndi
fallega stúlkan frá Portillon
endanum i nálaraugað og
sagði:
— Já, þannig vildi það til.
— Já, en ég var orðinn
alveg uppgefinn í hnjánum,
sagði dómarinn.
— Já, það var ég nú líka,
svaraði hún.
Og nú var dómaranum
nauðugur einn kostur, og
hann sagðist skyldu tala við
herrann af Pou og útvega
komprómis, þar sem hann
hefði komizt að þeirri nið-
urstöðu við nánari rann-
sókn málsins, að hinn um-
ræddi aðalsmaður hefði
framið verknaðinn gegn
vilja stúlkunnar, og skyldi
hann þegar snúa sér að
málinu.
Daginn eftir gerði dómar-
inn ferð sína til hirðarinn-
ar og hitti þar herrann af
Fou og skýrði honum frá
kröfu stúlkunnar og hve
frábærlega hún hefði sann-
að og varið mál sitt fyrir
réttinum. Þessi málafærsla
fannst kónginum sérlega
snjöll og athyglisverð. Hinn
ungi aðalsmaður viður-
kenndi, að framburður
stúlkunnar væri réttur i
mörgum atriðum. — Kóng-
urinn spurði hann, hvort
það hefði kostað hann mik-
ið erfiði að fá vilja sínum
framgengt, en ungi maður-
inn kvað nei við því. Þá
sagði kóngurinn, að sann-
gjarnt væri að lækka bæt-
urnar ofan í hundrað dúk-
ata. Ungi maðurinn vildi
ekki láta á sér standa að
koma þessu máli í lag og
greiddi því dómaranum
hundrað dúkata umyrða-
laust, og hann færði stúlk-
unni þá með þeim ummæl-
um, að hér færði hann
henni hundrað dúkata, sem
hann hefði útvegað henni,
en ef hún vildi umfram allt
koma þeim upp í þúsundið,
vildi hann benda henni á
það, að við hirðina væru
nokkrir ungir menn, sem
vissu, hvernig málin stæðu
og væru fúsir til að hjálpa
henni til þess. Fallega stúlk-
an hafði ekkert á móti því,
og var til með að þvo af sér
syndirnar i einum stórþvotti
á eftir, ef hún losnaði með
því að fullu og öllu frá
þvottabalanum. Hún þakk-
aði dómaranum hjálpina
svo innilega sem henni var
mögulegt, og síðan sneri
hún sér að þvi að koma dúk-
ötunum upp i þúsund og
hafði lokið því áður en mán-
uður var liðinn.
En út af þessu komu alls
konar kviksögur á kreik, og
almannarómurinn jók tölu
hinna hjálpsömu, ungu að-
alsmanna upp í hundrað, en
sannleikurinn er sá, að fal-
lega stúlkan frá Portillon
varð aftur grandvör og sið-
prúð stúlka, jafnskjótt og
hún var búin að fá sína
þúsund dúkata. Já, jafn-
vel hertogar urðu að bjóða
henni fimm hundruð dúk-
ata, ef þeir áttu að fá hana
til að láta að vilja sínum, og
það sýnir, að hún var hag-
sýn stúlka og gleymdi ekki
að gera sig kostbæra. En það
er rétt að geta þess, þvi að
það er heilagur sannleikur,
að konungurinn sjálfur lét
kveðja hana til herbergja
sinna í rue Quinquangrogne
og hann var mjög hrifinn af
fegurð hennar og fannst
hún skemmtileg, og síðan
lyfti hann sér dálítið upp
með henni og fyrirbauð líf-
verði sínum að snerta hana.
Og þegar ástmey konungs-
ins, ungfrú Nicolle Beau-
pertis, sá hvað hún var fal-
leg, bauð hún henni hundr-
að gulldúkata til þess að
flytja til Orleans til þess að
athuga, hvort vatnið í Loire
þar væri eins á litinn og hjá
Portillon. Og fallega stúlkan
frá Portillon gerði það með
glöðu geði, því að hana
langaði ekkert til þess að
verða ástmey konungsins.
Löngu seinna hitti hún
prest þann, er tók konung-
inn til skrifta á banadægri
hans og varð seinna kanúki.
Hún létti þá af samvizku
sinni fyrir honum og iðrað-
ist af öllu hjarta og gaf nýtt
sjúkrarúm með öllu tilheyr-
andi til geðveikrahælis í St.
Lazare-les-Tours.
Og hvernig er það, þekkj-
um við ekki allir margar
konur, sem eru teknar nauð-
ugar með samkomulagi
beggja aðila af tiu aðals-
mönnum eða jafnvel fleiri,
án þess að borga nokkurn
tímann önnur rúm en sín
eigin? Það er rétt að minn-
ast þessa, til þess að þvo
heiður þessarar stúlku, sem
þvoði óhreinindi af öðrum
mönnum og var orðlögð fyr-
ir góðan hug og hagsýni og
hlaut að lokum laun dyggð-
arinnar og giftist hinum
góða Taschhereau, sem hún
gerði þó að kokkáli til mik-
illar blessunar fyrir alla.
Að öðru leyti sýnir sagan
það, að með þrautseigju og
þolgæði er jafnvel hægt að
ná sjálfu réttlætinu nauð-
ugu á sitt vald. 4
36