Samvinnan - 01.06.1981, Blaðsíða 26

Herbergi með útsýni
Smásaga
eftir
Hal
Dresner
Þýðandi:
Þorleifur
Þór
Jónsson
Jacob leit á
matinn með
hryllingi
og sneri sér
að glugg-
anum. Það var
dásamlegur
dagur úti...
MEÐ veiklulegan líkama
sinn hulinn teppum
og dúðaður í sex þá
þykkustu púða sem falir
voru, horfði Jacob Bauman
með hryllingi á þjón sinn
setja rúmbakkann íyrir
framan hann, draga glugga-
tjöldin frá og fylla herberg-
ið morgunsól.
„Vilduð þér fá gluggana
opnaða herra?“ spurði
Charles.
„Viltu að ég fái kvef?“
„Nei herra. Er það eitt-
hvað fleira herra?“
Jacob hristi höfuðið og
tróð munnþurrkunni á milli
náttjakkans og grannrar
bringunnar. Hann teygði sig
til þess að taka lokið af
morgunverðardiskinum,
hikaði og leit á Charles,
sem stóð eins og vörður við
gluggann.
„Ertu að bíða eftir þjór-
fé,“ spurði Jacob önugur.
„Nei, herra. Ég er að biða
eftir ungfrú Nevins. Holmes
læknir sagði, að það mætti
aldrei skilja yður eftir ein-
an, herra."
„Komdu þér út, komdu
þér út,“ sagði Jacob. „Ef ég
ákveð að deyja á næstu
fimm mínútum, hringi ég
eftir þér. Þú munt ekki
missa af neinu.“
Hann horfði á þjóninn
fara, beið þar til hann hafði
lokað hurðinni og lyfti því
næst silfurlokinu af diskin-
um, sem afhjúpaði eitt illa
steikt egg, sem leit út eins
og himnuklætt auga, og
hvíldi á sneið af ristuðu
brauði. Smásletta af ávaxta-
mauki og bolli af skolplituðu
tei fullkomnaði matseðilinn.
Oj! Jacob leit á matinn
með hryllingi, og sneri sér
að glugganum. Það var dá-
samlegur dagur úti. Hin
stóra flöt Bauman herra-
garðsins lá græn og jöfn
eins og billiarddúkur, skorin
af hvítri mölinni í skeifu-
laga aðkeyrslunni, með litl-
um bronsstyttum hér og
þar. Daðursleg gyðja um-
vafin englum, vængfættur
sendiboði, hörkuleg ljón-
ynja með unga sína; allar
hræðilega ljótar en mjög
dýrar. Við vinstri enda skeif-
unnar fyrir utan hið litla
hlaðna húsumsjónarmanns-
ins sá Jacob garðyrkjumann
sinn, hr. Coveny, krjúpandi
við að skoða azaleabeð.
Hægra megin við aðkeyrsl-
una fyrir framan hið ógn-
vekjandi járnspjótahlið,
voru dyr tveggja hæða bíl-
skúrsins opnar og Jacob gat
séð bílstjórann sinn vera að
fægja krómgrillið á bláa
blæjubílnum, sem frú Bau-
man átti, meðan hann var
að tala við ungfrú Nevins,
hina ungu hjúkrunarkonu
Jacobs. Hinumegin við hlið-
ið teygði ytri flötin sig órof-
in að þjóðveginum, fjar-
lægðin var svo mikil að
jafnvel hin fránu augu Jac-
obs gátu ekki greint bílana,
sem óku hjá.
Aumingja Jacob Bauman,
hugsaði Jacob. Allar lysti-
semdir lífsins höfðu komið
of seint. Loksins átti hann
tilkomumikinn herragarð,
en var of veikur til að njóta
hans; loksins var hann
kvæntur ungri konu, sem
var nægilega falleg til þess
að snúa hvers manns höfðu,
en of gamall til þess að hafa
ánægju af henni; og loksins
hafði hann öðlast skarplegt
innsæi i leyndarmál mann-
legrar náttúru, en hann var
rúmfastur og takmarkaður
við félagsskap þjóna sinna.
Aumingja ríki Jacob Bau-
man, hugsaði hann. Með all-
an sinn auð, heppni og gáf-
ur, var heimur hans tak-
markaður við stærð dýn-
unnar, lengd aðkeyrslunnar
sem hann gat séð frá glugga
sínum, og greind ungfrú
Nevins.
Og hvar var hún? Hann
leit á klukkuna umkringda
flöskum, töflum og hylkjum
á náttborðinu, Sex minútur
yfir níu. Hann leit aftur út
um gluggann, sá stúlkuna í
hvíta einkennisbúningnum
líta á úrið sitt í skelfingu,
senda bilstjóranum fingur-
koss og ganga af stað i flýti
í átt að húsinu. Hún var
sterkleg ljóshærð stúlka.
sem gekk með glaðlegri
sveiflu; ofgnótt orku sem
þreytti Jacob ofboðslega. En
samt horfði hann þar til
hún hvarf inn í húsið og
sneri sér svo að morgun-
verðinum. Hann gerði ráð
fyrir því að hún mundi
staldra við til þess að bjóða
matsveininum og þjónustu-
stúlkunni góðan dag. sem
þýddi að hann væri rétt að
klára eggið og ristaða brauð-
ið þegar hún bankaði.
Hann var að tyggja síð-
asta brauðbitann þegar
bankið kom, hann kallaði
„farðu" og hj úkrunarkonan
kom inn brosandi.
„Góðan daginn, herra
Bee,“ sagði hún glaðlega.
Hún lagði pappírskiljuna
sina á borðið, leit áhuga-
laust á spjaldið, sem nætur-
hjúkrunarkonan hafði skilið
eftir. „Hvernig líður þér i
dag?“
„Ég er lifandi,“ sagði
Jacob.
„Er þetta ekki frábær dag-
ur,“ sagði stúlkan og gekk
að glugganum. ,.Ég var úti
áðan að tala við Vic og það
er eins og vorið sé komið.
Viltu að ég opni fyrir þig
gluggann?*'
„Ég vil það ekki. Vinur
þinn læknirinn varaði mig
við að fá kvef.“
„O, það er rétt .... ég
gleymdi því. Ég er líklega
ekki sérlega góð hjúkrunar-
kona, er það?“ Hún brosti.
„Þú ert hjúkrunarkona,“
sagði Jacob. „Betri heldur
en sú tegundin sem aldrei
lætur mann í friði.“
„Þú segir þetta bara. Ég
veit að ég er ekki nógu á-
hugasöm.“
26