Samvinnan - 01.06.1981, Blaðsíða 41

Vísnaspjall
AÐ fer ekki milli mála, að hinn
aldagamli leikur íslendinga
að setja saman vísur í dags-
ins önn er enn í heiðri hafður, og
líklega hefur hann færst í aukana
hin allra síðustu ár. Samvinnu-
starfsmenn eru engin undantekn-
ing í þessum efnum — og hér á
eftir verða birtar nokkrar vísur eft-
ir þá, bæði lífs og liðna.
f fyrsta hefti Hlyns á þessu ári
hefur Óskar Þórðarson hjá Inn-
flutningsdeild Sambandsins sent
blaðinu væna syrpu af kveðskap
þeirra Holtagarðamanna. Þar á
meðal eru eftirfarandi vísur eftir
Óskar, sem hann orti þegar Júlíus
Ásgeirsson, verkstjóri í afgreiðslu,
fékk sér möppur til að raða í af-
greiðslunótum:
Mappan tekur víða völd,
veldur stundum fári.
Talsverð merki um tækniöld
telst á nýju ári:
Að flækja það sem auðvelt er
með umstangi og grillum,
og týna jafnvel sjálfum sér
í sínum eigin villum!
Skógerð Iðunnar á Akureyri hefur
verið mikið í fréttunum að undan-
förnu vegna fjárhagsörðugleika.
Þar vann um árabil Pétur Björgvin
Jónsson, en hann var hinn ágætasti
hagyrðingur. Hann orti til dæmis
þessa snjöllu og dýrt kveðnu haust-
vísu:
Sumri hrinda svalir vindar,
sálir bindast trega.
Hæstu tindar hvíta linda
hnýta skyndilega.
Um meinfýsni mannskepnunnar og
deilugimi orti Pétur þessar vísur:
Hingað flykkjast þessi þý,
þýtur í úfnum fjöðrum.
Þeir eru að krukka og kroppa í
kaunin hver á öðrum.
Það er sama sagan enn,
sina fjandinn elur.
Hundar bíta í hælinn menn
og lilaupa svo í felur.
Manni, sem var mikill á velli og
góður með sig, var þessi vísa til-
einkuð:
Ég hafði ekkert um það frétt,
en af því fæ nú kynni,
að þú hafir eignarrétt
á allri gangstéttinni.
Við tvær léttlyndar drósir, sem
grunaðar voru um að selja blíðu
sína, hafði Pétur þetta að segja:
Hér sjáið þið til sölu tvær,
svona standa málin:
Líkaminn er leigufær,
en Iéleg í þeim sálin.
Við gætum haldið lengi áfram að
birta snjallar vísur eftir Pétur
Björgvin Jónsson, því að af nógu
er að taka. En birtum að lokum
þessa stöku:
Jökulsá er grett og grá,
gæði fáum býður.
Bökkum háum beljar á,
brýtur þá og sníður.
Páll H. Jónsson á Laugum var um
tíma ritstjóri starfsmannablaðsins
Hlyns. Eitt sinn barst honum þessi
vísa frá Ragnari Jóhannessyni, sem
lengi starfaði hjá Innflutningsdeild
Sambandsins:
Innan snauður, efnisrýr
oft í ríður hlaðið.
Helvíti er ’ann Hlynur dýr,
hundrað krónur blaðið!
En Páll á Laugum lét ekki slá sig
út af laginu og svaraði í sömu
mynt:
Margur er í roði rýr,
rósum spillir þyrnir:
Hlynur orðinn alltof dýr
eins og starfsmennimir.
Þá breytti Ragnar um tón og frið-
mæltist með þessari vísu:
Með þymum stinga þarflaust er
þó að klingi í ljóðum.
Lofgjörð syng ég Hlyni hér
og hagyrðingi góðum.
Og Páll var ekki seinn á sér að
taka í útrétta hönd:
Þakkar óð og bragar-bót,
blessar í ljóði Hlynur
starfsmenn góða af sterkri rót,
stolta og fróða, vinur.
Að síðustu batt Ragnar enda á
þetta skemmtilega vísnastríð með
þessari stöku:
Lokið brátt er bragastyr,
ber nú fátt í milli,
erum sáttir eins og fyr
um andans mátt og snilli.
Ragnar Jóhannesson var prýðilegur
hagyrðingur, og við skulum ljúka
þættinum í þetta sinn með tveimur
hringhendum eftir hann, en þær
má eins og kunnugt er lesa jafnt
aftur á bak sem áfram:
Getur víða sunna senn
sönginn þýða borið.
Vetur striðan eftir enn
yljar blíða vorið.
Þekur rinda blómið blítt,
brosir lindin tæra.
Vekur yndi heiðið hlýtt,
hauðrið vindar bæra.
heldur sem hann hefði misst
sjónina við þetta starf,
vegna ills aðbúnaðar, væri
félitill eða félaus og svo að
segja á sveit.
Þó að sumir hinna mæt-
ustu þingmanna, eins og
Björn bóndi á Kornsá i
Vatnsdal og séra Einar pró-
fastur á Hofi i Vopnafirði,
mæltu sterklega með heiðni
Jóhanns, sá meirihluti þing-
manna eigi ástæðu til að
verða við henni. Um þær
mundir voru að koma út i
Fjallkonunni, blaði Valdi-
mars Ásmundssonar, hinar
mikið umtöluðu Alþingis-
rímur. í fimmtu rímunni er
i einni vísu fjallað um þetta
efni, þannig:
„Jóhann ótal refum eyddi
oft á grýttum fjallastig.
Styrkinn þó ei þingið
greiddi,
það var dauðans hrætt
um sig.“
Jóhann Halldórsson í
Látravik var um og eftir
miðjan aldur kunnur maður
á Vestfjörðum og um Norð-
vesturland sem „Jóhann
skytta“, en með þessari
glettnisvísu Guðmundar
skólaskálds i Alþingisrim-
unum varð hann alþekktur
enn víðar um landið. Alda-
mótaárið 1900 birtist svo
tímaritsgrein hans, „Um
refaveiðar“ i ársriti Þjóð-
vinafélagsins Andvara, sem
enn þá jók orðstir hans
meðal þjóðarinnar. Þar get-
ur höfundur þess meðal
annars, að hann hafi unnið
að eyðingu refa allt frá 11
ára aldri, til þess er hann
missti sjónina. Er það i sam-
ræmi við fyrrnefnda vísu
hans hér að framan. Talið
er, að Jóhann hafi andazt
á 72. aldursári, haustið 1905
norður á Vatnsnesi. Mun
nýbýli hans í Látravik þá
hafa verið komið í eyði,
41