Samvinnan - 01.04.1983, Síða 42

Ósýnilegi
garðyrkju-
maðurinn
Hún var leyndardómsfull,
því að henni fannst sem
hún bæri í raun huliðsblæju
á herðum. En þetta var
virðulegt hverfi, þar sem
húsin voru dýr í rekstri.
Karl og kona þurftu bæði
að vinna úti til þess að
standa skil á afborgun-
um . . .
42
garðinum við hliðina á „Caniletho", ef
vel væri haldið á spöðunum. í „Evy“
vissu þau sannarlega ekki hvernig átti
að klippa rósir og í „Birkilundi“ þekktu
þau greinilega ekki mun á skarfakáli og
túlípönum. Hér yrði nóg að starfa.
Hana klæjaði í sína „grænu“ fingur af
ánægju, þegar hún gekk heim í íbúðina
sína til að borða og hvíla sig og treina
sér gleðina viljandi.
Hún hófst þegar handa næsta kvöld,
þegar orðið var hálfrokkið og vel það
og komið eiturblátt sjónvarpsljós í
gluggana. Það leit út fyrir regn, svo að
hún fór í stóru, dökkgrænu hempuna
sína og hélt á stórum strigapoka, þar
sem nýkeypt, glansandi smááhöld
glömruðu hvort við annað. Hún var
með elstu hanskana sína; þeir voru
vatteraðir nema á gómunum; hún ætl-
aði að finna fyrir því sem hún gerði.
Hún gekk inn í garðinn með fallega,
fjórstofna birkitrénu, sem leyfði nætur-
vindinum að þjóta gegnum langar,
grannar og slútandi greinarnar. „Birki-
lundur“ stóð alveg neðst í hinum enda
garðsins. Hún gat setið þar í ró og næði
og hreinsað túlípanabeðið, þar sem
sterklegir sprotar höfðu nú skotið upp
kollinum. Hún notaði litla járnklóru.
Hún hafði alltaf haldið því fram að
konur væru betur fallnar til þess að
uppræta illgresi, af því að þær þorðu að
krjúpa á hnén, en karlmenn stóðu upp-
réttir og hömuðust við þetta með arfa-
sköfu eða rófnahaka. Hún hafði haft
dálitlar áhyggjur af því að hún sæi ekki
almennilega til; það var svo dimmt
uppyfir. En þegar maður er kominn út
í myrkrið skiptir engu þótt dimmi meir.
Það skilja drengir, sem leika fótbolta á
kvöldin og elskhuginn, sem fylgir stúlk-
unni sinni heim; hún dylst ekki sjónum
hans né höndum.
Og samt var hún lengur með þetta
litla stykki en hún hafði búist við. Það
var svo margt, sem seinkaði verkinu;
lyktin til dæmis eða padda, sem fór sé
svo ofurhægt. Það var unaðslegt að
i'inna fyrir túlípanalauk, sem óvart kom
upp í Iófann gegnum hanskann. Hún
sat andartak með hann og kreisti hann
ástúðlega, áður en hún stakk honum
aftur í moldina. Otalmargt kom t'ram í
hugann, til dæmis eitt barnanna, þegar
það var lítið. Eða þegar hún varð leið
á brómberjarunnunum og ruddi öllu í
burtu, en sá svo eftir því seinna. Ein-
kennilegur blær leið gegnum alla garð-
ana, eins og hann byði hana hjartan-
lega velkomna. Hún sat undir grænu
hempunni sinni og reytti og muldi iðin
með fingrunum - og hjartað hamaðist
í brjósti hennar.
Frá barnæsku hafði hún vanist því að
verki, sem byrjað var á, skyldi haldið
áfram uns lokið væri. Hún var ekki
eins og þessir léttúðugu borgarbúar,
sem flöktu úr einu í annað. Það sat fast
í henni að reyta skyldi illgresið úr
endalausum rófnabeðunum; ná skyldi
ríkulegri sólberjauppsprettu undir þak
og koma henni í sultukrukkur; kljúfa
skyldi öll þessi ósköp af brenni í eldinn
og flysja ógrynni af aspargus. Auðvitað
stundaði hún vinnu sína í verksmiðj-
unni af jafnmikilli samviskusemi og
áður, en hvert einasta kvöld klæddist
hún hempu sinni og fór út í garðana
sína. Hún var enn ekki búin með
„Birkilund“ og það fór um hana titring-
ur, þegar hún gekk framhjá númer átta
og sá hnignunina, sem eigandinn reyndi
greinilega en með litlum árangri að
hamla á móti. Lóðin við hliðina yrði
fljótt eins og frumskógur - og „Evy“.
En svo hélst hún ekki lengur við
síðla kvölds nokkurs eða snemma
nætur, þegar hún var búin að reyta allt
illgresið úr „Birkilundi". kantskera
grasflötina og binda upp hindberjarunn-
ana. Þá smeygði hún sér innfyrir og
klippti rósirnar, þótt það væri í raun-
inni orðið of seint. Það myndi enginn
stór skaði verða, ekki þegar hennar
hendur áttu í hlut með nýkeypt skærin.
Þau áttu hund í „Evy“, og hann vakn-
aði nú í körfunni sinni og ætiaði að fara
að gelta, skelfing ámáttlega eins og
rottuhunda er siður. Það var eins og
þeir byrjuðu geltið alveg niður við
rófurætur og söl'nuðu orku alla leið
gegnum búkinn áður en það geystist út
um ginið. En hún sat innan um sól-
augun og garðrósirnar og frá henni
geislaði traustri sveitamennsku; henni,
sem var svo vön að umgangast dýr.
Varðhundsgeltið frá þessari skeggjuðu
og loðbrýndu skepnu varð því að
geispa og endaði í blíðlegu, næstum
kelnu andvarpi. Og það rann upp fyrir
henni að ætti hún að vinna bug á allri
vanrækslunni þarna, mætti hún ekki
gefast upp. Hún yrði að vera trú eðli
sínu. Hún gæti ekki horft á aðra garða
vanhirta og í niðurníðslu meðan garð-
urinn í „Birkilundi“ varð fullkominn -
að minnsta kosti í hennar augum.
Hún var í fyrstu gripin nokkurs kon-
ar æði; að hlaupa svona úr einu í
annað. En maður getur ekki vanist öllu
í þessu lífi, einkum ekki. þegar maður
er ekki mjög ungur lengur. Maður get-
ur nú heldur ekki liðið alla skapaða
hluti: Henni hafði tekist að koma beð-
inu með fjölæru plöntunum við „Cani-
letho“ í lag með því að l'lytja plönt-
urnar til, þannig að þær lægstu væru
fremst og þær stærstu aftast, en þegar
hún gægðist þangað inn nokkrum nótt-
um seinna, hafði verið skipt um allt
aftur, hvort sem það var nú Karla,
Níels, Lena eða Þormóður, sem það
hafði gert. Svona lagað varð ekki