Samvinnan - 01.08.1984, Blaðsíða 36

Vorið sem hann fór
Smásaga
eftir
Magneu J.
Matthías-
dóttur
að var vorið sem hann fór. Ég
sat eftir hálf í hálfri íbúð og
svaraði samúðarfullum eða ill-
kvittnum vinum út í hött. Enginn
þeirra virtist skilja að ég bjó ekki yfir
djúpum harmi eða bræði, enginn virt-
ist skilja að mig skyldi ekki langa að
halda langar ræður um galla hans eða
skapgerðarbresti. Sömu setningarnar
dundu á eyrum mínum sí og æ: „Ég
vissi að það myndi enda svona“, „Ég
kunni aldrei vel við hann“, „Þú ert
heppin að losna við hann“, „Það eru
fleiri fiskar í sjónum“. Endalausar,
ótrúlega keimlíkar ræður einsog bilað-
ar grammófónplötur. Verstir voru þó
þeir, sem læddust á tánum einsog
einhver væri látinn og töluðu undir
rós, dauðhræddir við að ýfa upp sár
sem engin voru. Við þá var ég
þvinguð, hátíðleg eða óeðlilega kát og
hafði andstyggð á þeim og mér fyrir
vikið.
Vorið sem hann fór eyddi ég löngum
stundum á diskótekum og börum. Ég
tók að þekkja eiginleika mína drukk-
innar - stundum var ég skriðdrekinn
sem engu eirir og ryður upp því sem á
leið hans verður, stundum trúðurinn
með rjóðar kinnar og undarleg uppá-
tæki, stundum hlédræg og hljóð og
blandaði sem minnst geði við aðra.
Yfirleitt var þó kæruleysið ríkjandi
eiginleiki minn og látið ráðast hvað
verða vildi. - Ég kynntist alls kyns
fólki, fólki sem ég hafði ekki ímyndað
mér áður að væri til - fólki sem hafði
tapaði í lífinu eða var ekki enn búið
að sigra, fólki sem hafði aldrei langað
til að sigra, fólki sem átti drauma eða
enga drauma, glöðu fólki, döpru fólki,
drukknu fólki, fólki sem var eitt, fólki
sem var margt. Heilsaði mörgum,
rabbaði við fleiri, þekkti engan. Dans-
aði ölvuð undir bláum og grænum og
rauðum ljósum diskóteksins, á mar-
maragólfi, á speglagólfi, á ljósagólfi,
inní þvögu, ein, tvö. Hlustaði á harm-
sögur og reynslusögur og gamansögur,
sagði aðrar, eignaðist trúnaðarvini
sem ég sá svo aldrei framar. Fékk
hollráð sem ekki hvarflaði að mér að
breyta eftir, gaf önnur sem eflaust
hefur ekki heldur verið tekið mark á.
Það vor.
að var vorið sem hann fór.
Vorið þegar heimurinn stóð á
öndinni, þegar náttúran virtist
gengin af göflunum, þegar himinninn
var óeðlilega blár. Vorið þegar fíflarn-
ir sprungu út í maíbyrjun og gras-
laukurinn var sprottinn um miðjan
mánuð. Hyldjúp nóttin speglaðist í
letilega lygnri Tjörn og rafljós húsa og
götuvita minntu mig á álfa og ævintýri
bernsku minnar, á framtíðarskáldsög-
ur táningsáranna, á allt sem ég var að
hætta að gera og segja og hugsa.
Vöktu með mér angurværð, sem um-
vafði mig einsog elskhugi á kaldri
vetrarnótt. Það var vorið sem hann
fór.
Mér leið einkennilega. Stundum
hélt ég að ég vissi hvernig fanga liði,
sem allt í einu væri sleppt lausum úr
klefa sem hann hafði sætt sig við að
hírast í til æviloka. Frjáls en þó
einkennilega tóm að innan, einsog allt
væri á bak og burt sem gerði mig að
mér. Dofin. Eða einsog mávur á
sveimi í gagnsæjum blámanum milli
himins og hafs, í lausu lofti með enga
fótfestu og þó víðáttuna alla að velja
úr. Ég skildi ekki að hann væri farinn,
skildi ekki mig, skildi ekki heiminn.
Æddi öfganna á milli, ýmist lokaði
mig inni og einangraði mig eða fór of
víða, drakk of mikið, svaf hjá of
mörgum - vaknaði á ókunnugum
stöðum og laumaðist út í birtingu svo
enginn sæi til mín, bretti upp kragann
og þóttist ekki vera til, ef ég mætti
verkamanni eða skólakrakka á leið-
inni heim til mín. Stundum sat ég í
strætó í spariklæðum, umkringd fólki
á leið til vinnu. Ég reyndi að láta sem
ekkert væri en vissi að mér tókst illa
upp - vissi að allir sem sáu til mín sáu
líka í gegnum mig og gerðu sér
hugmyndir um hvað ég hefði verið að
aðhafast. Og þó skammaðist ég mín
ekki.
36