Andvari - 01.10.1965, Blaðsíða 59

ANDVARI
ÞRJÚ SKÁLD Á AUSTURLANDI
149
hefðarhósta, sem hann er talinn hafa
kastað fram við vinnupilt sinn, og Horn-
firðingabragur. Það er og Ijóst, að séra
Stefán hefur verið söngvinn og raddmað-
ur svo sem séra Einar afi hans, enda
svipar honum að því leyti sem saman-
burði verður við komið, meira til afa
síns en föður í skáldskapnum.
Eitt merkasta kvæði hans er Svana-
söngur, sem er persónuleg tjáning skálds-
ins og sýnir glöggt skyldleika skáldskapar
hans við kvæði föður hans og afa.
Mörg síðari tíma skáld stældu vitandi
eða óvitandi kvæði Stefáns Ólafssonar
og má segja, að hann brúi bilið alla leið
til sinna frægu niðja, Jónasar og Bjarna,
á öndverðri 19. öld.
Hér hefur verið farið fljótt yfir ævi
þessara merku skálda. Sigurður Nordal
lætur þess getið í formála fyrir útgáfu
Vísnabókarinnar, að fágætt muni vera,
ef ekki einstætt, að slík afburðaskáld
spretti upp lið fram af lið, og sagan er
ekki fullsögð með þessum þremur skáld-
um. Austfirzku skáldin urðu fleiri og það
góð skáld, þó að þau jafnist ef til vill
ekki við þessi þrjú, en nefna mætti dóttur-
son séra Einars í Eydölum, Bjarna Giss-
urarson, sem var ágætt skáld, ennfremur
Þorvald, son séra Stefáns Ólafssonar,
Halldór Eiríksson á Hjaltastað og jafn-
vel fleiri, en hér skal nú staðar numið.
Þau þrjú skáld, sem hér hefur verið
um rætt, voru brautryðjendur og merkis-
berar trúarsiða og menningarstrauma, en
með ljóðagerð sinni hafa þau reynzt
sterkir hlekkir í hinni órofnu, íslenzku
ljóðhefð á erfiðasta skeiði hennar.