Andvari - 01.01.1906, Blaðsíða 16

10
Frá Arnljóti Ólafssini.
rektor liar fram kröfuna daginn eftir, að allir piltar
neituðu, nema einn (Jón Þorleifsson). Nú var hætt
kenslu í skólanum, og kennarar og stiftsiíirvöld voru
á einlægum fundum. Eins vóru piltar, og vantaði
þá eigi kvissögur frá fundum skólastjórnarinnar. Nú
var enn Iangt til »pereats«, og það var aðalsamþikt
])ilta, að ef skólastjórnin ljeti bindindisvaldboðið falla
niður og kennarar birjuðu umtalslaust aftur kensl-
una í skólanum, skildi piltar vera auðsveipir og
lilíðnir. Enn þetta varð eigi. Rektor hjelt harla þunga
áminningarræðu og kallaði skólann »gróðrarstíu allra
lasla«. Þá var allur friður úti, »pereatið« ákveðið
og framkvæmt. Jeg hel’ síðan hugsað vandlega um
og lcomist að sannfæringu um, hvar í meinsemdin
eiginlega lá. Firsta orsölcin var að vísu drikkju-
slark þeirra bræðra og fjelaga. Enn höfuðmeinsemd-
ina tel jeg þó það skipulag, að öll milliganga, og því
óll miðlun málanna, var ómöguleg. Jeg man ein-
lægt, hvað mig langaði til að tala við Scheving og
tjá honum, hvernig sakir stóðu. Jeg var »famulus«
hans og hafði því aðgang að lionum. Enn jeg fann,
að þagmælska og eins konar fóstbræðralag var trú-
mensku-skilda sú, er þótti sjálfsögð hjá öllum pilt-
um. Jeg fann, ef jeg miðlaði málum, að jeg irði
vargur í vjeum hjá skólabræðrum mínum, og það sem
enn var verra, að jeg Ijet drengskapinn«.
Enn það er ekki tilgangur minn lijer að segja
sögu »pereatsins«. Mjer nægir að Laka það fram,
að Arnljótur misti skólavist firir framkomu sína í
því máli, og átti undir liögg að sækja að fá leiíi til
að taka burtfararpróf við skólann. Samt fjekk hann
það að lokum árið 1851 og hlaut 2. einkunn við
prófið.
Síðan fór Arnljótur samsumars lil Kaupmanna-
hafnarliáskóla og leisti af hendi examen artium sama