Andvari - 01.01.1906, Blaðsíða 94

88 Dr. Valtýr og embættisgjöldin.
ætlaði að láta smátt og smátt firnast ifir þá útreið,
sein hann hefði fengið. Alt gleimist með tímanum.
Enn svo kom 1. hefti al' 12. ári Eimreiðarinnar,
og í því svar drs. Valtýs til mín, ef svar skal kalla,
tæpu ári síðar enn grein mín kom út í Andvara.
Af hverju hefur dr. V. dregið svo lengi að svara
mjer? Er það af því, að hann hefur verið í klípu
að svara, átt óhægt með að finna nokkrar þær rök-
semdir, er gætu vegið á móti því, sem jeg hafði sínt
og sannað? Vera má að svo sje að nokkru leiti.
Enn þegar þess er gætt, hvernig svar þetla er úr
garði gert, hversu það er gjörsnautt af öllum rök-
semdum, enn auðugt af persónulegum illirðum, þá
sjest, að þetta er varla einhlítt. Slíku svari gat
doktorinn hnoðað saman á einni vöku. Til þess
þurfti varla langan umhugsunartíma. Nei! Aðal-
ástæðan til þess, að svarið kemur svona seint, er
ellaust sú, að doktorinn hefur viljað Iáta málið firn-
ast í því trausti, að alþíða mundi gleima, hvað deilu-
efnið eiginlega var, gleima, hvað hann hefði sagt í
hinni alræmdu ritgjörð sinni, gleima röksemdaleiðslu
minni, gleima þeirri hrakför, sem doktorinn hafði
orðið firir. Ef svo færi, sá hann, að hann mundi
betur geta komið að þeirri vörn, sem honum er
tömust, rangfærslum, útúrsnúningum og ósannindum.
Þessari vörn hefur hann líka beilt í svari sínu: það
er ekki annað enn rangfærslur, útúrsnúningar og
ósannindi að viðbættum persónulegum illirðum og
ónotum í minn garð.
Jeg tek það nú fram firir fram, að illirði dokt-
orsins til mín met jeg að engu og mun reina að
leiða þau hjá mjer, sem mest jeg get, og einungis
snúa mjer að málefninu sjálfu. Að eins skal jeg geta
þess, að nú er nljer »óvandari el'tirleikurinn«, úr því
doktorinn slær á þessa strengi, og má hann sjálfum