Spegillinn - 01.04.1951, Side 26

62
SPEGILLINN
Þá er nú öldin okkar hálfnuð og nýlega orðin fimmtug,
eins og Eisenhower í Samvinnunni. (Reyndar segir sama
Samvinna generalinn fæddan 1890.) Eftir því, sem oss er
tjáð, byrjaði öldin okkar 1. janúar 1901, þó reyndar vér mun-
um ekki eftir aldamótunum öðruvísi en vér sáum eitthvað
um þau í gömlu Þjóðvinafélagsalmanaki, sem vér lásum í
æsku, og þá bezt eftir mynd af hundgömlum kalli, með sítt
skegg og stundaglas fyrir framan sig, og pínulitlum hnokka
(minni en Hjörvar), með stjörnu í hendinni. Þetta var kall-
að Aldamót og átti víst að tákna
það, að nú væri gamla öldin að
velta út af. (Hér mætti leika
viðeigandi melódíu, enda þótt
nýja öldin hímdi ekki úti í
kirkjugarðshorni.) Annað mun-
um vér nú lítið eftir fyrstu ár-
um aldarinnar okkar. Þó minn-
umst vér þess líka, að talað var
um Valtýsku, sem mörgum þótti
ill tízka. Svo var Ííka talað um
kónginn, sem var mektarkall út
í Kaupinhöfn og hét Kristján.
Allra huggulegasti kall með
bartaskegg. Líka var stundum
talað um kalla í útlandinu, svo
sem Warburg (sem var víst eins
konar Hambro), og þjóðir, eins og t. d. danskinn, sem flestir
hlutir, illir og góðir, þó mest illir, komu frá, Búa, sem voru
góðir kallar, Englendinga, sem þá voru miklu verri en nú
(enda ekki komin reynsla á lán hjá Hambro). Svo var þá
Rússinn, sem var nærri eins bölvaður og nú, og einhvers-
staðar úti í heimi grasseraði Hundtyrkinn, sem var allra
þjóða bölvaðastur og litlu betri en Hitler sálugi og aðrir Þjóð-
verjar í síðasta stríði. Svo voru líka í útlandinu kóngar og
keisarar, sem oft voru myndir af í Almanakinu. Myndarkall-
ar með „miklum orðum og múnderingum“. (Geta af þessu
allir séð, hvað almanökin voru
betri fyrst á öldinni okkar en
nú gerist, þar sem nú sést ekki
í þeim svo mikið sem polyfoto
af Frigga danakóngi, hvað þá
öðrum merkilegri. Enda var
ekki til Menningarsjóður fyrst
á öldinni okkar.) Fyrst á öld-
inni okkar voru til fjórar höf-
uðáttir, en nú eru ekki til nema
tvær: austur og westur. Svona
er nú minnið vort á það, sem
gerðist fyrst á öldinni okkar, og
hyggjum vér því, að það hafi
fátt verið merkilegt, enda þótt
vér minnumst nokkurra manna,