Fálkinn - 24.05.1961, Side 4

AÐALSTRÆTI 16 (uppi)
NÝTT
klseðskeraverkstæði
NÝ SNIÐ
ÚRVAL
FATAEFNA
ÁRNI PÉTURSSON
KLÆÐSKERI
SÍMI 23119
AÐALSTRÆTI 16 (uppi)

Það er næsta ótrúlegt,
hversu Bandaríkjaforseti hef-
ur áhrif á þjóð sína, jafnt
í smáu sem stóru. Eins og
kunnugt er, er núverandi
forsetafrú, Jacqueline Ken-
nedy, dökkhærð, og nú
herma nýjustu fregnir, að
vinsældir ljóshærðs kven-
fólks fari stöðugt minnkandi
þar í landi, en þær dökk-
hærðu séu mest í tízku.
Nýlega valdi Kennedy
blaðafulltrúa fyrir eiginkonu
sína, og úr stórum hópi umsækjenda valdi
hann Pamelu nokkra Tunure, sem er dökk-
hærð og nauðalík forsetafrúnni —- Ein hugg-
un er þó fyrir vesalings ljóshærða kvenfólkið
þar vestra: Það er lítill vandi að lita á sér
hárið nú á dögum.
Bernhard Shaw sat í leik-
húsi eitt sinn og hundleidd-
ist leikritið, sem veríð var
að sýna. En hann var gest,-
ur höfundarins og varð þess
vegna að láta vel yfir leið-
um hlut. Að síðustu gat
Shaw þó ekki setið á strák
sínum lengur, hallaði sér að
höfundinum og hvíslaði að
honum: — En hvað veðrið
hlýtur að vera vont úti. — Nei, hreint ekki,
svaraði höfundurinn. — Af hverju haldið þér
það, herra Shaw?
— Af því að enginn hefur farið út ennþá,
svaraði Shaw og glotti í rautt skegg sitt.
Fátt er Churchill gamla
kærkomnara í þessum heimi
en góðir vindlar. Það er því
ekki að undra, þótt honum
yrði um og ó, þegar hann
heimsótti Bandaríkin síðast
og var gestur í Hvíta hús-
inu. Meðan hann dvaldist
þar streymdu þangað vindla-
kassar í þúsundavís, og allt
voru þetta gjafir til gamla
mannsins frá óþekktu fólki bæði í Banda-
ríkjunum og Kanada. En Churchill mátti ekki
gæða sér á einum einasta af þessum dýrindis
vindlum. Það var öryggislögreglan, sem bann-
aði það. Enginn vissi nema eitraðir vindlar
eða sprengiefni væri í einhverjum kassanum
— og til öryggis var þeim þess vegna öllum
fleygt.
★
Þegar rithöfundurinn Jack London var
stríðsfréttaritari í litlu þorpi í Kóreu 1904,
var honum sagt, að næstum allir íbúar þorps-
ins væru fyrir utan hótelið, þar sem hann
bjó, og vildu fá að sjá hann. London var
himinlifandi yfir því að frægð hans sem
skálds hefði borizt svo vítt of veröld. En
brátt kom önnur skýring í ljós: Þorpsbúar
höfðu frétt, að Jack London væri með falsk-
ar tennur, og höfðu mikinn hug á sjá svo
furðulegt fyrirbrigði!