Fálkinn - 24.05.1961, Side 14

Froskmaðurinn
John Newbold
segir: Svo
sannarEega er
skrímsEi í Lock
Ness-vatni.
Ég vildi ekki
mæta því einn
aftur...

m,
SKRÍMSLIÐ í LOCK NESS-VATNI
SÍÐUSTU NÍU ÁRIN hef ég unnið sem
kafari; bæði með venjulegan kafaraút-
búnað og einnig sem froskmaður. Mesta
dýpi, sem ég hef komið á, er rúmlega
60 metrar, og eins og að líkum lætur
hef ég lent í ýmsu niðri á hafsbotnin-
um.
Fyrir sjö árum fundum við Bob Stac-
ey óskemmdan japanskan kafbát á 25
metra dýpi skammt frá Singapore. Á
kinnungnum á honum var gat eftir tund-
urdufl, að öðru leyti var ekkert að
honum.
Það var ekki hægt að hífa kafbátinn
upp, svo að við skárum okkur leið í
gegnum stálplöturnar. I einu af vatns-
þéttu herbergjunum fundum við meira
en fjörtíu menn í einum hnaus. Á andlit-
um þeirra mátti greinilega lesa tilfinn-
ingar þeirra á dauðastundinni. Sérhver
þeirra hafði fengið eitt skammbyssuskot
í gegnum höfuðið. Það var ljót sjón að
sjá, en samt ekki eins ljót og þegar við
fundum brezkan kafbát einu sinni. Á-
höfn hans hafði ekki hlotið jafn skjótan
dauðdaga, og kvalafyllri hafði dauði
þeirra orðið, því að áhöfnin kafnaði af
loftleysi.
Árið 1955 bjargaðist ég naumlega frá
hákafli, sem réðist á mig í sjónum fyrir
utan Norður-Borneo. Ég fór niður á-
samt innfæddum kafara, og svo óheppi-
lega vildi til, að hann skar sig á odd-
hvassri nibbu, og það fór að blæða.
Blóðið dró að sér athygli hákarlsins,
14 FALKIN N
sem varð alveg hamslaus og réðist strax
á þann innfædda og drap hann. Á með-
an tókst mér að forða mér inn í helli
um það bil 20 metra undir sjávarborð-
inu. Hákarlinn beið fyrir utan, og þar
sem ég hafði ekki loft nema til tveggja
mínútna í mesta lagi, varð ég að taka
áhættuna. Ég skaut mér upp að yfirborð-
inu með miklum hraða og ég slapp við
hákarlinn. En sökum of snöggrar breyt-
ingar á þrýstingnum, fékk ég auðvitað
,,kafara-veikina“ svo nefndu, sem getur
verið jafnhættuleg og hákarl. Þrýsting-
in orsakar nefnilega smágerðar loftból-
ur í blóðinu, og „kafara-veikin“ endar
venjulega með dauða, ef kafarinn kemst
ekki í tæka tíð í þrýstihylki, þar sem
þrýstingurinn er látinn minnka smám
saman eins og væri kafarinn að koma
upp úr sjónum. Til allrar hamingju
höfðum við þrýstihylki um borð, þegar
hákarlinn var að elta mig.
Eftir þetta allt saman fannst mér eins
og verið væri að bjóða mér í skemmti-
ferð, þegar enski sirkus-forstjórinn
Bernard Mills stakk upp á því við mig
að ég kafaði ofan í skozka vatnið Loch
Ness.
Mills var auðvitað að hugsa um hið
fræga sjóskrímsli í Loc'h Ness, sem á
hverju ári skýtur upp kollinum í grein-
um blaða og tímarita um allan heim.
Fjöldi fólks fullyrðir að það hafi séð
sjóskrímslið, en það eru víst ekki aðrir
en ég, sem hafa fært sönnur á að hafa
komizt í snertingu við það, og það sárs-
aukafulla snertingu.
— Ef það er sjóskrímsli í Loch Ness,
þá er ég reiðubúinn að borga eina mill-
jón fyrir það, sagði Mills.
★
Það var glampandi sólskin laugardag-
inn 15. ágúst, þegar ég stóð með frosk- •
mannaútbúnað minn á bakka Loch Ness-
vatnsins. Ég lagði engan trúnað á sög-
una af sjóskrímslinu, og ég man greini-
lega að ég sagði við Mills:
— Ef það er sjóskrímsli í þessu vatni,
þá skal ég. . . ja, þá skal ég éta þennan
gamla hatt minn hérna.
Við sigldum út á mitt vatnið, þar sem
það er dýpst. Ég tók þessu ósköp vel,
auðvitað gat ég ekki komizt niður á
botninn, en ég bjóst við að komast
svona 30 metra niður. Ég var alls ekki
kvíðinn, þó að ég vissi að Loch Ness,
eins og önnur skozk vötn, væri það
gruggugt, að sennilega sæi ég ekki handa
minna skil á 12—13 metra dýpi.
Það var ekkert til að vera hræddur
við, hugsaði ég með mér, ekki hér. Eng-
ir hákarlar, engir varasamir straumar,
ekkert, sem gat talizt hættulegt fyrir
kafara.
Ég spennti tvöfaldan sívalninginn á
bakið og fór niður rétt fyrir hádegið.
Það var hlýtt í veðri, en vatnið var
kalt, og það varð kaldara eftir því sem
neðar dró. Á 15 metra dýpi tók ég mér