Fálkinn - 07.06.1961, Blaðsíða 21

stúlkunnar. „Þú vilt láta mig smella nokkrum myndum hérna
í stofunni.. . Þér eigið fallegt heimili, herra Kandell.“
„Cornell,“ leiðrétti húsbóndinn.
„O. K.... Hverju skiptir nafnið. Það gildir einu hvort held-
ur er.“
Dave sveiflaði ljósmyndatöskunni sinni af öxlinni og sett-
ist á hækjur í þessar einkennilegu stellingar, sem blaðaljós-
myndararnir nota þegar þeir ætla að taka mynd. Hann sneri
sér að sófanum, sem Terry sat í. Ungi risinn aðvaraði
hann.
„Sitjið þér bara kyrr,“ sagði Dave. „Þér spillið ekki mynd-
inni að neinu ráði. Það er sófinn og málverkið bak við yður,
sem ég ætla að ná í.“
„Ég vil ekki láta taka mynd af mér,“ sagði Terry og roðn-
aði. Hann setti frá sér glasið. „Hvað er þetta eiginlega? Vit-
lausraspítali? Opnaðu dyrnar, Cornell, ég fer út!“
„Með þessa 7000 dollara?“ sagði Helen hvasst. „Það er
bara eitt, sem mig langar til að vita fyrst.“
„Ekki hjá mér,“ hreytti Terry út úr sér. „Opnaðu dyrnar,
Cornell."
Terry bar höndina fyrir andlitið til þess að hann þekktist
ekki á myndinni. En blaðaljósmyndarinn þekki þess háttar
og stillti vélina.
„Ég hef ekki hugsað mér að eiga helmingafjárlag við
neinn,“ sagði Terry og beit á jaxlinn. „Vertu ekki þarna fyr-
ir mér!“
Með einhverju móti hafði honum skilizt, að þarna væri
ekki allt eins og það ætti að vera. Hann hafði haldið, að þetta
væri vinstúlka Cornells — nú; það var auðvitað hægt að af-
saka Það. En undir eins og blaðljósmyndarinn kom til sög-
unnar kom einhver fiðringur í hann allan. Honum kom ekk-
ert við hvað Cornell, það flón, flækti sér í. En sjálfur vildi
hann ekki eiga neitt á hættu. Hann hafði staðið upp og stóð
nú álútur, eins og hnefaleikari, sem er viðbúinn í leik.
„Þessir 7000 dollarar eru þóknun fyrir að hafa kveikt í
verzlun Cornells,“ sagði Helen. „Við verðum að fá að vita,
hverjir samverkamenn hans eru.“
Terry leit hægt við. Það kom bros á allt andlitið.
„Þetta er prýðilegt, systir. Nú ertu í essinu þínu. En ég
hef ekki hugmynd um hvað það er, sem þú ert að blaðra.
Cornell, fornvinur minn, skuldaði mér sem sé 7000 dollara
fyrir skinn, — þér heyrðuð það víst sjálf áðan? ... Nú, þetta
er nefnilega rétt.“
„Þér komizt ekki lifandi héðan með peningana,“ sagði
Dave Dott og andvarpaði. „Það er vörður við allar útgöngu-
dyr héðan.“
Hann leit á Cornell frá hlið til þess að sjá hvaða áhrif
þessi athugasemd hefði á hann. Ef til vill var hann heldur
fölari en áður, en annars var ekki neinn mun að sjá.
„Þið hafið veiklað hugmyndaflug, bæði tvö,“ sagði Corn-
ell fyrirlitlega. „Farðu bara, Terry, ég skal koma vitinu fyr-
ir þau.“
Hann benti Terry, svo lítið bar á, á dyrnar, sem vissast
væri að nota.
„Gott og vel, Ben,“ sagði risinn. „Farið þið til fjandans.“
Hann tók viðbragð og vatt sér bak við skrifborðið og tók
í hurðarhandfangið. En Dave Dott hafði séð fyrir hvað verða
mundi. Hann þreif eitt hálffulla viskíglasið og skvetti úr því
framan í Cornell kaupmann. Það svíður nefnilega illilega
undan óblönduðu viskí.
Og í sama vetfangi var Dave Dott kominn bak við skrif-
borðið. Hann sá Terry hlaupa gegnum svefnherbergið og
klofa út um gluggann. Þegar hann kom þangað var Terry
kominn í brunastigann utan á húsveggnum. Dave sveiflaði
sér út um gluggann og hljóp upp brunastigann á eftir Terry.
Hann var rétt kominn á hælana á honum. Dave furðaði sig
mest á að Terry skyldi ekki skjóta. Blaðaljósmyndarinn gerði
sér ljóst, að þessi maður mundi hafa fengið refsingu einhvern
tíma áður. Menn, sem eiga von á ævilöngu fangelsi ef þeir
gera eitthvað af sér aftur, eru vanir að fara varlega.
Terry hljóp sem fætur toguðu fram flatt húsþakið. Hann
var kloflengri en Dave Dott og dró því undan honum. Og svo
var ekki vel bjart. Það var ekki snjógangur eins og kvöld-
ið áður, en það var ekki nema daufur bjarmi, sem barst
þarna upp til þeirra frá ljósunum á götunni. Við og við sá
Dave móta fyrir Terry eins og í þoku, er hann kom nærri
þakbrúninni. Og nú hvarf hann bak við horn á yfirbyggingu
yfir einn stigann upp á þakið.
Blaðaljósmyndarinn flýtti sér þangað. Þegar hann kom fyr-
ir hornið sá hann að flóttamaðurinn var horfinn. Þetta var
merkilegt! Hann hafði nefnilega ekki heyrt skella í hurðinni.
Hann tók í lásinn og rykti í. Hurðin var læst.
Hann stakk höndunum í vasana á vetrarfrakkanum og fór
að athuga þakið. Er hann hafði gengið nokkur skref nam harni
staðar allt í einu. Þarna var eitthvað, sem ekki var eins og
það átti að vera. Dave Dott rak upp undrunaróp .. .
Ben Cornell hafði tekið klút upp úr vasa sínum. Hann
þurrkaði sér um augun, en sviðinn var slæmur ennþá.
„Þér ættuð að fara fram í baðherbergið og þvo augun úr
heitu vatni,“ sagði Helen, en ekki var nein vorkunnsemi í
röddinni.
„Þá gætuð þér forðað yður á meðan,“ sagði hann óðamála.
Hann gekk að skrifborðinu og dró út skúffu. Augnabliki síð-
ar glampaði á Browning-skammbyssu hjá borðlampanum.
„Ég hef geymt þessa hérna í mörg ár, til þess að nota hana
— á síðasta augnabliki,“ sagði hann, og það var æðisgengin
örvænting i fasi hans, svo að hrollur fór um hana. „Þetta er
forvitni og óvarkárni yðar að kenna,“ sagði hann svo. „Upp
frá þessari stundu eru örlög okkar beggja óhjákvæmilega
tvinnuð saman. Þar sem ég fer, farið þér líka...“
„Þér eruð brjálaður,“ sagði Helen hljóðlega.
„Ekki vitund,“ svaraði Cornell. „En hins vegar eruð þér
það, úr því að þér slettið yður fram í málefni, sem alls ekki
koma yður við. Þér hefðuð átt að sneiða hjá þessu...“
„Það eru álög á blaðamönnum og njósnurum, að komast að
því, sem aðrir reyna að leyna,“ sagði Helen blátt áfram.
„Er það?“ Cornell fnæsti fyrirlitlega. „Þá eruð þér víst
viðbúin því að taka afleiðingunum?“
„Vitanlega,“ hvíslaði Helen. Hún skildi hann ekki fylli-
lega, en þessi maður hafði auðsjáanlega tekið ferlega á-
kvörðun.
„Komið þér með mér fram í baðklefann... Ég skal lofa
yður að baða á mér augun, úr því að yður finnst Það svona
nauðsynlegt.“
„Sjálfsagt,“ sagði Helen og stóð upp.
Þegar hún hafði þvegið á honum augun sagði Cornell, hót-
andi:
„Ég tek dótið mitt saman undir eins. Þér verðið að kaupa
eftir hendinni það sem þér þurfið í ferðalaginu."
„Hvað eigið þér við?“ spurði Helen og hnyklaði brúnirnar.
„Engin ólíkindalæti,“ sagði skinnvörukaupmaðurinn og hló.
„Yður fer það ekki vel og auk þess er engin þörf á því. Þér
höfðuð reiknað út að ég hefði fallið fyrir freistingunni og
látið kveikja í verzluninni minni. Nú skiljið þér víst, að þér
hafið eyðilagt allt fyrir mér? Mér er nauðugur einn kostur
að flýja.“ (Framh.).
Með einhverju móti hafti hommi
skiiizt, að þarna væri ekki allt
með felldu. Hann haföi haldið,
að þetta væri vínstúlka Cornells,
en þegar Ijósmyndarinn kom,
fór hann að gruna margt...
FALKINN
21