Fálkinn - 21.06.1961, Blaðsíða 28

Bogesen -
Frh. af bls. 9.
Auk þess sem maður vakir eins og
örn yfir hnífapörunum sínum 1 kóngs-
veizlum (og er reiðubúinn að verja þau
með lífinu sínu), þá er tignarleg værð
yfir svona veizlum eða kannski öllu
fremur virðulegt slen. Það, sem menn
mundu gösla í sig á þremur kortérum
heima hjá sér, það verða Þeir að pukra
upp í sig á þremur tímum í kóngsveizl-
um, virðingar sinnar vegna. Það er
langur tími fyrir þann, sem ekkert fær
nema heiðurinn. Ég reyndi að stytta
mér stundir með því að tala við fólkið
sem næst mér sat, en með því að það
sá að ég bragðaði hvorki vott né þurrt,
þá komst sú saga á kreik, að ég væri
jurtaæta af hressingarhælinu í Hvera-
gerði og enginn vildi líta við mér. Ég
hugsa, að ég hefði orðið vitlaus, ef
borðdaman mín hefði ekki lánað mér
einglirnið sitt, svo að ég gæti skoðað
blaðlýsnar á Panamapálmanum.
■— Héma er faSir, sem vill sjá
bamið sitt, — höfum við nokk-
urt, sem er vakandi?
— Já, ég pantaði meðan þú varst
í símanum.
28 FÁLKINN
Það leiðir af sjálfu sér, að ég var
orðinn býsna framlágur þegar kaffið
kom á borðið og líkjörinn. Samt gerði
ég boð eftir yfirþjóninum og reyndi
að harka út úr honum þó ekki væri
nema fingurbjörg af gulllíkjör handa
Jóhönnu, svo að hún gæti skrifað það
norður. Ég sveigði pálmagreinarnar til
hliðar og benti honum hvar Jóhanna
sat, en hún var horfin. Ég kallaði eitt-
hvað á þýzku til borðherrans hennar,
sem hann skildi ekki, og hann kallaði
eitthvað á frönsku, sem ég skildi ekki,
og ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð. Ég
sá Jóhönnu í anda liggjandi fyrir hunda
og manna fótum; kannski var hún veik,
kannski var hún dauð. Ég mátti til að
fara að leita.
Ég skilaði einglirninu, renndi mér
niður á gólfið og skreið fram salinn,
sömu leið sem ég hafði komið: norður
fyrir hljómsveitarpallinn, kringum
grænu súluna og beint strik milli fót-
anna á Sigurði Nordal. Ég kallaði: „Hó!
Hó! Jóhanna mín! Hvar ertu, skepnan
þín?“ En ekkert svar. Það var eins og
gólfið hefði gleypt hana. Þá voru þjón-
arnir ekki par hjálplegir. Þeir ýmist
hristu höfuðið þegar ég - spurði hvort
þeir hefðu séð þriflega konu á peysu-
fötum undir einhverju borðinu, eða
spörkuðu í mig, þegar þeir heyrðu, að
ég var af þriðja plássi.
Ég veit ekki hvað ég hefði gripið
til bragðs, ef ég hefði ekki aftur verið
svo heppinn að rekast á Brand Guðjóns-
son bankastjóra. Hann húkti á gólfinu
skjaldbökulengd frá skenkinum og
nuddaði á sér hnén. Hann hafði fengið
mæónes á skyrtubrjóstið og aftur mátt
á klósettið.
„Ekki vænti ég að þú hafir séð kon-
una mína?“ hvíslaði ég, þegar ég komst
til hans.
„Jú, reyndar," hvíslaði hann. „Ég var
einmitt á leiðinni til þín.“
„Guði sé lof!“ hvíslaði ég. „Hvar
er hún?“
„Hún er í handjárnum frammi í fata-
geymslu,“ hvíslaði hann, „og sitja á
henni fjórir lögregluþjónar.“
Hafi ég nokkurn tíma tekið til hnjánna,
þá gerði ég það núna. Það var eins og
ósýnileg hönd hefði mig í taumi. Ég
skauzt gegnum klofið á tékkneska
sendiherranum, renndi mér hnéskriðu
milli tveggja forstjórastóla, sentist eins
og kólfur undir konsúlaborðið og kraup
andartaki seinna skjálfandi af bræði
frammi í fatageymslu.
Fyrir framan símaklefann gaf að líta
óhugnanlega sjón. Jóhanna lá endilöng
á gólfinu og fjórir lögregluþjónar héldu
henni eins og í skrúfstykki, einn á
hverjum skanka.
Ég vatt mér að foringja þeirra. „Hvað
hefur hún gert?“ hrópaði ég hás af
geðshræringu.
„Hún reyndi að laumast út!“ hrópaði
lögregluþjónninn hás af hæsi.
„Þú segir ekki!“ emjaði ég, miður
mín af sorg.
„Ójú, kall minn!“ skríkti lögreglu-
þjónninn ölvaður af kæti.
Nú er það þannig með kóngsveizlur,
eins og allir vita, að auk þess sem
kóngurinn á að koma síðastur, þá á
hann að fara fyrstur og svona eins og
í fússi, án þess að kveðja kóng né prest
nema nánustu vini sína. Það var ekki
blöðum um að fletta, að lögregluþjón-
arnir höfðu forðað þjóðinni frá stór-
kostlegu hneyksli.
Ég tók báðum höndum utan um háls-
inn á foringja þeirra. „Ég er Albert
A. Bogesen í Stjórnarráðinu,“ hvísl-
aði ég.
„Afjárnið konuna,“ skipaði hann.
„Ef ég gæti einhvern tíma orðið yð-
ur innan handar . . .“ sagði ég.
„Reisið hana á fætur,“ skipaði hann.
„Ef það væri eitthvað, sem yður lægi
á hjarta . . .“ sagði ég.
„Hristið úr henni rykið,“ skipaði
hann.
„Ef ég mætti með einhverju móti
verða yður að liði . . .“ sagði ég.
„Æ, látið þér ekkf svona,“ sagði hann
og sleit númerið úr treyjunni sinni.
„Þetta er ekki neitt.“
Ég tók við númerinu, snaraði mér í
frakkann, sem lögregluþjónninn fékk
mér, fleygði yfirhöfninni í Jóhönnu og
dró hana út á götu.
Þegar dyravörðurinn sá mig, gerði
hann svo hermannlega honör, að hann
brotnaði aftur fyrir sig og hefur legið
fyrir dauðanum síðan. Þó var ég argur
og leiður. Það er ekkert spaug, að eiga
jafn hundheimska konu og Jóhanna er,
og það bætti ekki úr skák, að fólk var
að koma úr bíó, og þegar það sá mig,
þá fór það að hlæja. Fyrst fannst
mér það að vísu ekkert skrítið, af því
ég var auðvitað í kjól en þegar það
byrjaði að elta okkur og halda um mag-
ann og veina af hlátri, eins og það hefði
aldrei séð skringilegri sjón, þá sá ég
að þetta var ekki eðlilegt og sneri mér
að Jóhönnu og sagði: „Jóhanna, af
hverju er fólkið að hlæja að mér, Boge-
sen?“
Og hún sagði sem var, að Bogesen
væri í frakkanum af kónginum.
DularfuSllt fyrirbrigði.