Fálkinn - 21.06.1961, Blaðsíða 32

Smáblóm -
Frh. af bls. 27
Kát, sem sat þarna á gólfinu andspænis
þeim og dinglaði rófunni órólega, líkt og
hún skynjaði að eitthvað illt væri í að-
sigi?
í borginni voru hundar réttdræpir
hvar sem þeir fyrirfundust, að boði ríkj-
andi yfirvalda. Loks urðu þau ásátt um
að biðja nágranna sinn fyrir hana.
Fáum dögum síðar týndu þau saman
fábrotnar eigur sínar og héldu til borg-
arinnar.
Og nú hófst þrautatími hundsins.
Að vísu vildi nágranninn vera góður
við hann. En matur og húsaskjól nægði
ekki hundinum fremur en barni hjá
vandalausum. Og eftir því sem dag-
arnir liðu og hundinn tók að lengja eftir
vinum sínum, óx þjáning hans.
Svo skeði það eina nóttina að vonzka
hljóp í náttúruöflin og þau brutu glugga
í sumarhúsinu.
Hljóðið vakti hundinn, sem kúrði á
dyrahellunni. Hann reis stirðlega á fæt-
ur og hristi sig. Síðan smaug hann inn
um raufina.
Hann fór snuðrandi úr einu herbergi
í annað, en ekkert bar vott um vini
hans utan smágerður barnsskór, sem lá
1 einu horninu.
Skóinn tók hundurinn milli tannanna
og fór út sömu leið og hann kom.
Fyrir utan hvíldi snjór yfir öllu, eins
langt og augað eygði, og hjarnið var
hart undir fót.
En með þolinmæði og þrautseigju
tókst hundinum loks að grafa nægilega
djúpa holu undir fjársjóð sinn.
Og nú héldu honum engin bönd leng-
ur.. Þessa sömu nótt lagði hundurinn af
stað í leit að vinum sínum og hélt eftir
þjóðveginum í suðurátt.
Það sem eftir lifði nætur hljóp hann
við fót, og er nokkuð var áliðið morg-
uns var hann kominn til borgarinnar.
Og nú vissi hundurinn ekki hvar
hann átti að bera niður í leitinni að vin-
um sínum. Hvert sém hann sneri blasti
við fjöldi húsa, hvæsandi farartæki og
mannsfætur, sem hann þvældist fyrir.
Undrandi og ráðvilltur flýði hann úr
einni götu í aðra, og í kjölfar hans komu
þörn með ópum og háreisti, en önnur,
sem aldrei höfðu séð hund, hrinu af
hræðslu. Og mæðurnar komu út úr
húsum sínum og sveiuðu á hann.
En Litla Kát var' aðeins svangur og
mæddur hundur. Og hún lét það í ljós
með kröftugu gelti. Þá varð uppnám,
sem dró fleiri á vettvang. Og fólkið
spurði hvert annað um, hvað væri eig-
inlega á seyði. Þá gekk sagan frá manni
til manns:
; Það er hundur x borginni!
Og mennirnir hröktu Litlu Kát á
32 FÁLKINN
milli sín unz hún var króuð af, og köll-
uðu hana flækingshund, því hún var
skítug og mögur, með hungur í aug-
unum. Þá umhverfðist Litla Kát og
glefsaði í hendur óvinanna. En þeir
gripu í hálsband hennar og gerðu boð
eftir böðlinum. —
Ríthandarlestur -
Frh. af bls. 26
lokun eða skort á heiðarleika og
djörfung. Margir af aðals- eða stór-
mennaættum skxifa „arkade“, e. t.
v. í þeim tilgangi að opna sig ekki,
láta sig í ljósi fyrir hvern sem er,
en að bera með sér vissan tiginn
svip. Þeir, sem skrifa arkade eru
ekki fljótteknir, en eru mjög trygg-
ir, er þeir einu sinni hafa bundizt
vináttuböndum.
Vinkilskrift táknar stöðug innri átök
eða „spennu“-ástand, sem kemur
fram í því, að viðkomandi lætur ekki
undan, en sýnir mótstöðuafl og
sjálfsaga, e. t. v. bardaga(baráttu-)
eðli, en aftur á móti getur viðkom-
andi sýnt hörku, tillitsleysi, sjálfs-
ráðsmennsku og sérplægni. Þeir,
sem skrifa vinkilskrift eru sjaldan
einkanlega samrýnilegir menn. —
Vinkill táknar hömlur.
Þráð(-skrift)ur hlykkjast eftir línun-
um án þess að einstakir stafir hafi
nokkra ákveðna lögun. Viðkomandi
er slunginn, áhrifagjarn, fjölhæfur
og hagar seglum auðveldlega eftir
vindi. Viðbrögð hans eru óútreikn-
anleg, og hann vantar andlega festu,
en hann hefur aðlögunarhæfileika
og á venjulega auðvelt með að kynn-
ast öðrum.
Halli.
Ef skriftin liallast mikið til hægri, get-
ux' það táknað löngun til einlægni,
löngun til þess að hallast að öðrum,
að samlagast. Þessi hallandi skrift
táknar hömluleysi, sem ásamt fleiri
merkjum um það, gæti táknað að
viðkomandi gangi oflangt, í löngun-
um sínum í samkvæmislífið og önn-
ur frekari ævintýr.
¥
Sorgarleikur -
Frh. af bls. 23
um að ná í sjal; ísköld hönd henn-
ar tók fast um fingur stúlkunnar.
„Segðu Gorenflot, að hann verði að
sjá svo um, að það verði ekki al-
veg lokað — hann verði að skilja
eftir smá op á einn eða annan hátt,“
hvíslaði hún, svo lágt, að vart máttj
heyra. Og upphátt bætti hún við:
„Náið í fleiri ljós, svo að múrar-
inn sjái til við vinnu sína.“
Þessu næst heyrðist ekkert annað
en skrapið í múrskeiðinni. Veggur-
inn varð hærri og hærri. Þegar
veggurinn náði upp fyrir miðja
hurðina, notaði Gorenflot andartaks
tækifæri, er húsbóndi hans sneri að
honum baki, og braut litla rúðu, sem
var ofarlega í skáphurðinni. Tvö
dimm augu störðu á hann í tak-
markalausri hræðslu, en ekki heyrð-
ist hljóð að innan. Augun hurfu,
þegar greifinn sneri sér að skápn-
um aftur.
Er dagur rann, var verkinu lok-
ið. Greifinn kallaði á herbergisþjón
sinn. „Hennar náð er veik,“ sagði
hann. „Ég verð hjá henni. Þú fæi'ir
okkur matinn hingað inn.“
í tuttugu daga var hr. de Merret
í herbergi konu sinnar. Fyrstu dag-
ana heyrðist einstaka veikt hljóð
frá skápnum, og greifynjan, sem þá
var næstum fallin í ómegin, gat
ekki kæft niðri í sér óp. En greif-
inn, sem skildi, að hún ætlaði að
segja eitthvað, kom í veg fyrir Það:
„Þér sóruð við krossinn, að það vœri
enginn þarna inni! ÞaS er nóg.“
Skömmu síðar þögnuðu öll hljóð.
Aðeins niðurbældur grátur greifa-
ynjunnar.
Lausn á verðlaunakrossgátu «ir. 21
Geysimargar lausnir bárust við 21.
verðlaunakrossgátu Fálkans. Verð-
launin hlýtur Björn Sigui'ðsson, Ás-
vallagötu 24, Reykjavík. Rétt lausn
birtist hér að ofan.