Fálkinn - 17.10.1962, Síða 28

Þegar þcir beittn . . .
Framhald af bls. 9.
lét mér því eftir þann fisk, er til félli
úr afla togarans, sem átti að veiða á
meðan skipstjóri væri í burtu. Hann
myndi hins vegar fá fisk úf togaranum,
sem skipstjórinn var að heimsækja, eða
þann fisk, sem veiddist meðan hann
dveldist þar.
Togarinn, sem ég var í, hafði fengið
100 stórufsa í einu hali við Reykjanes
og var það fyrsti aflinn, sem við fengum
hjá honum.
Eins og áður var sagt, var stillilogn.
Við bundum áttæringinn okkar á þá
síðu togarans, sem varpan var ekki, og
voru nokkrir af skipshöfn minni um
borð í honum og stýrðu frá á toginu.
Ég fór nú að brúka „beituna“ óspart
á stýrimanninn og hásetana, sem voru
á þilfarinu. í fyrsta halinu fengum við
drjúga viðbót við ufsann, sem þegar
var kominn í áttæringinn og ekki vil
ég sverja það, að ekki hafi nokkrar lúð-
ur og stórþorskur verið samanvið, þó
ekki væri beint leyfi til þess. Áhöfnin
lét þetta að minnsta kosti afskiptalaust,
enda var hún komin í hreinasta sólskins-
skap. En nú skeði nokkuð. Áður en ég
hafði áttað mig fyllilega, var stýrimað-
urinn orðinn vel þéttur, og svo mjög
sveif mjöðurinn á hann, að strax eftir
fyrsta halið, varð hann að leggjast fyrir
og fól hann mér skipstjórnina fyrir sig
á meðan. Hélt ég þeirri tignarstöðu, þar
til Sigurður Hafliðason kom' um borð
með enska skipstjórann, en það var
ekki fyrr en daginn eftir klukkan fjögur
síðdegis.
Stýrimaður var að vakna svona við
og við en ég dreypti á hann og lognaðist
hann þá útaf aftur. Bátsmaðurinn og
hásetarnir létu út trollið og gætti ég
þess, að þeir fengju ekki það mikið
af ,,beitunni“, að vinnan stöðvaðist.
Já, ég var nú heldur rogginn með mig
í brúnni á togaranum. Ég hafði vitan-
lega aldrei verið á togara fyrr, en hafði
heyrt og séð það til þeirra, að ég vissi
hvernig þeir kasta og hífa inn veiðar-
færin án þess að allt fari í flækju, eða
í skrúfuna. Ég kunni líka siglingaregl-
urnar, svo þess vegna gat ég stjórnað
skipinu þarna. Ég er nýbúinn að gleyma,
hvað ég tók mörg höl, en ég fiskaði
sæmilega, og ég hélt mig bara í nám-
unda við hina togarana, sem voru þarna
að veiðum.
Ekki saup ég á flösku, þótt nógar
væru veigar við hendina, né heldur
kveikti ég í vindli, því ég hef alla tíð
haldið mig frá þeim hlutum.
Það bættist nú drjúgum í áttæringinn,
og þegar Sigurður Hafliðason kom með
enska skipstjórann klukkan fjögur um
daginn, þá höfðum við lokið við að
hlaða hann af alls konar fiski, mest
þó af smáýsu. Fórum við nú sem fljótast
frá borði, því okkur grunaði, að enski
skipstjórinn yrði ekki allt of hrifinn
af ástandinu um borð í skipinu, enda
þótt hann væri talsvert hífaður sjálfur
þegar hann kom frá borði.
IV
Þegar við höfðum lokið við að af-
ferma áttæringinn, eftir að í land kom,
þá reyndist þetta vera prýðisgóður afli.
Eins og áður var sagt, þá skiptum við
í ellefu staði. Fengum við 100 fiska í
hlut, fyrir utan smáýsu, lúðu, sem skipti
hundruðum í hlut. Eitthvað komum við
með af veigum til baka og varð Einar
hreppstjóri vel ánægður með ferðina.
Vildi hann fá mig til þess að fara aðra
ferð, en því varð ekki við komið, þar
sem kona ein í nágrenninu þurfti til
Reykjavíkur til að sækja mann sinn.
Fór hún með lausan hest fyrir hann og
þáði ég að verða henni samferða inn-
eftir, því ella hefði ég orðið að ganga.
Ég seldi Einari bolfiskinn, en saltaði
annað í tros, eins og þá var siður og gaf
móður minni og systkinum til vetrarins.
Ég fékk þó nokkrar krónur fyrir fisk-
inn hjá Einari og trosið entist langt
fram á vetur á heimili mínu. Var það
hinn bezti matur. Þannig lauk þessum
eina róðri mínum þar sem beitt var
koníaki.
RAUÐA FESTIX
Framh. af bls. 24.
— Það er varðandi þenna jakka ....
eða hvað maður á að kalla það .. • •
sem einn af trúðunum var klæddur í.
Þessi litli.
Sýningarstjórinn roðnar ósjálfrátt.
— Hann .... já......... Hann lítur
snöggvast á konu sína, eins og til þess
að biðja um hjálp.
Frúin stingur kassanum sem skjótast
inní skápinn og stendur fyrir framan
hann með hendur á mjöðmum.
— Jakkinn hans? Hvað er með hann?
— Já, það er nú einmitt það, sem ég
vildi gjarna fá að fræðast eitthvað um,
svarar Barði.
— En hvað ætlist þér til að við segj-
um? spyr forstjórafrúin. Samvizkubitið
skín úr svip hennar.
— Þið vitið áreiðanlega hvað segja
skal.
— Heyrið nú, hvernig .... hefur
forstjórinn máls, en þagnar snögglega,
þegar frúin lítur til hans méð svip, er
greinilega þýðir: Haltu þér saman!
— Jséja, segir Barði lögregluþjónn. Og
þegar hvorugt segir orð, heldur hann
áfram: — Þá skal ég segja ykkur nokk-
uð. Ég hef athugað þennan jakka
nokkru nánar. Og það er merki í hon-
um.
Hann gerir hlé á, og svo kemur það
eins og reiðarslag: — Þar stendur
Gundelsberg!
Það verður steinhljóð í hjólhýsinu um
stund. Loks segir konan:
— Við fundum þenna jakka. Og bux-
urnar líka. Langt úti í skógi.
— Hvar og hvenær?
Hún telur á fingrum sér.
— Það var .... látum okkur sjá ....
fyrir tíu dögum síðan, segir hún og bæt-
ir við í afsökunarrómi: — Það hvarflaði
ekki að okkur, að neitt gæti verið at-
hugavert við það, herra lögregluþjónn.
Við erum fátæklingar. Og þeir geta
haft not af öllu mögulegu. Og Jolla,
trúðnum okkar, leizt svo ósköp vel á
þessi föt. Og auk þess héldum við, að
þar sem stolið hafði verið fötum frá
okkur, einmitt nóttina áður, þá gætum
við.....
28
FALKINN