Fálkinn - 17.10.1962, Síða 34

LÖGREGLU GÁT AN
Framh. af bls. 29.
áfram í dagbókunum. Og nú tók hann
að gruna ýmislegt, þegar hann rakst á
hvert slysið á fætur öðru, sem öll höfðu
gerzt í baðkerum. Hann sendi lista yfir
öll þessi slys. Þau höfðu gerzt ýmist í
London eða öðrum borgum í Englandi.
Ailtaf var tekið fram, að fórnardýrin
hefðu þjáðst af hjartasjúkdómi.
Arthur Neil tók nú að rannsaka málið
af fullum krafti. Það kom í ljós, að
allar konurnar höfðu verið líftryggðar
rækilega. Kvittað hafði verið fyrir
tryggingunum af eftirlifandi eiginmanni
þeirra. Nafnið Lloyd var að vísu ekki
á þeim öllum. Hinn syrgjandi eiginmað-
ur hét Smith, Parker, Kane, Jones,
Donovan og svo framvegis. En Arthur
Neil var sannfærður um, að eitthvert
sainhengi væri á milli allra þessara
„baðkeraslysa“ og hann skipaði starfs-
fólki sínu að hafa uppi á hr. Lloyd.
Meðan leitað var að hr. Lloyd, gerði
Arthur Neil ýmsar tilraunir, sem vörp-
uðu skýru ljósi á það sem gerzt hafði
í flestum tilfellunum.
Rannsóknirnar fóru fram í samráði
Það
er
vanda-
laust
að
laga
gott
kaffi,
ef
þér
notið
Ludvig
Lavid
kaffi-
Læti
í
könnuna*
við lækna og hjúkrunarkonur. Þær
síðastnefndu voru klæddar í baðföt.
Baðkerið, sem frú Lloyd fórst í, var
11 tommur á breidd á þeim stað, þar
sem hin látna hafði setið, er komið var
að henni. En baðkerið var 19 tommur,
þar sem það var breiðast. Hvers vegna
sat frú Lloyd í þrengsta hluta baðkers-
ins? Hið sama var að segja um flest
hin slysin. Eftir ýmsar fleiri tilraunir
vissi Scotland Yard hvernig morðin
höfðu verið framin. Morðinginn hafði
með annarri hendi þrýst höfði fórnar-
dýrs síns aftur og um leið stungið hinni
hendinni undir hné fórnardýrsins og
lyft fótunum upp úr vatninu.
Áður en rannsóknunum var lokið var
John Lloyd tekinn fastur og ákærður
fyrir að hafa kvænzt undir fölsku nafni.
Það var hægt að sanna, að hann hafði
undir nafninu George Joseph Smith
kvænzt árið áður hjúkrunarkonu að
nafni Alice Burnham. Hann hafði líf-
tryggt hana fyrir 1500 pund og hún
hafði drukknað í baðkeri í Bath. Lloyd
hét réttu nafni Smith, en hann hafði
gengið undir ýmsum nöfnum. Hann
hafði áður lent í höndum lögreglunnar
fyrir þjófnað og hjónabandssvik. Hann
var fríður maður og aðlaðandi í fram-
komu, og hafði alltaf notið mikillar
kvenhylli.
Réttarhöldin í máli þessu urðu mjög
löng og vöktu mikla athygli. Þeim lauk
á þann veg, að Smith vear sekur fund-
inn og dæmdur til dauða.
Þar srin asninn . . .
Framhald af bls. 32.
mörgum fréttum, ekki sízt um mistök,
sem alltaf hljóta að verða, er stungið
undir stól.
En þrátt fyrir þetta gleður það hvern
vin þessa sérstæða lands, að það skuli
nú loks hafa fengið innlenda stjórn, sem
heilhuga vinnur að framförum og um-
bótum, sem fyrir löngu hefur verið
komið á í hinum svonefndu velferðar-
ríkjum.
Víkjum aftur að Kaíró, þótt ekki sé til
annars en að minnast aðeins á pýra-
mídana frægu við Gíza, sem jafnt í dag
sem fyrir þúsundum ára eru eitt mesta
undur veraldar. Aðeins um 20 mín. ferð
er með strætisvagni frá miðbænum til
pýramídanna, sem standa í eyðimerk-
urjaðrinum. Ég sá þá fyrst í fullu tungli
um miðnætti og var það ógleymanleg
sjón. Keopspýramídinn liggur næstur
og finnst mönnum þegar þeir nálgast
hann, þeir fremur koma að fjalli en
mannvirki, hvað þá einu helzta mann-
virki sögunnar.
Keopspýramídinn, sem er þeirra
stærstur, mun vera um 160 metrar á
hæð og svo mikill um sig, að Péturs-
kirkjan í Róm gæti auðveldlega komizt
fyrir inni í honum, væri hann holur að
innan. Ekki minnkar undrunin, þegar
gengið er inn um eina inngang pýramíd-
ans, sem liggur bæði inn í konungs-
herbergið svonefnda og einnig inn í
drottningarherbergið. Svo sléttir og vel
felldir eru veggirnir í göngum þessum
og herbergjum, að ekki verður séð ein
einasta mishæð á þeim. Svo þétt falla
risastórar steinhellurnar saman, að ekki
verður nokkurs staðar stungið títu-
prjóni á milli þeirra, og eru þær þó
sumar tugir tonna á þyngd, þó meðal-
þyngdin sé reyndar „aðeins“ um 2%
tonn. Um 2.300.000 steinhellur eru í
Keopspýramídanum. Ekki hefur það
síður valdið mönnum heilabotum,
hvernig steinhellurnar hafa verið flutt-
ar að yfir Níl frá fjöllum, sem standa
í nokkurri fjarlægð handan Nílar.
Allt frá því á 18. öld hafa lærðir
menn og verkfróðir deilt um það,
hvernig og hvers vegna þetta undur
veraldar var byggt, og er samt enn
margt á huldu um þetta tröllslega en
meistaralega gerða furðuverk.
Ekki má gleyma Sfinxinum gamla,
sem stendur þarna rétt hjá og enginn
veit hve lengi hefur horft yfir Nílardal-
inn. Hann er enn í dag stærsta mynda-
stytta veraldar, einnig furðuleg smíð
og óskiljanleg — sem betur fer, vildi
ég bæta við.
RAUÐA FESTIN
Framhald af bls. 29.
hornunum blandast raddir drukkinna
manna, er drafa, hrópa og syngja.
Þorpsbúar skemmta sér.
\
ÞAÐ er komið fram yfir hádegi, þeg-
ar Páll Glomp kemur upp til sögunar-
mylnunnar. Þegar hátíðahöldin á mark-
aðstorginu voru afstaðin og sömuleiðis
veizlan í veitingahúsinu, var hann svo
á sig kominn, að honum þótti varlegra
að skilja bifhjólið eftir þar inni í garð-
inum. Nú er hann að sækja það.
Hann er öskugrár í framan, eins og
skýin yfir höfði hans. Augun syfjuleg
og blóðhlaupin. Það leggur af honum
vínþef og ölstækju.
Hann skotrar augunum hálf skömm-
ustulega og þó ögrandi upp í gluggann
hjá Kristínu, gengur svo að bifhjóli
sínu og leiðir það út að hliðinu. Svo
stígur hann á ræsifjölina, einu sinni,,
tvisvar, þrisvar, og hreyfillinn vill ekki
fara af stað. Hann reynir aftur og aftur,
en allt er árangurslaust. Með hverju
stigi verður hann óþolinmóðari, stöðugt
æfari. Nokkrir verkamen eru komnir
út og horfa á hann. Þeir kíma og varpa
fram ýmsum athugasemdum, sem hann
heyrir ekki. Svo tekur hann að skrúfa
kveikjupípuna af.
Marteinn kemur út úr húsinu og geng-
ur yfir að hesthúsinu, en þegar verka-
mennirnir sjá það, kallar einn þeirra:
— Marteinn, komdu hingað og líttu á
þetta. Það er nokkuð, sem þú hefur
vit á.
Hann hrekkur við, lítur grunsamlega
til hópsins er safnast hefur um bifhjólið.
Svo gengur hann þangað í hægðum
sínum.
— Ég geri við þetta sjálfur, segir Páll
34 FÁLKINN