Fálkinn - 26.12.1962, Blaðsíða 8

LEYSTU
LÍFS-
GÁTUNA
ÁEINU
KVÖLDI
★ Fálkinn ræðir við
★ Sigurð Grímsson
8 FALKINN
Þessi skáldakynslóð blandaði sér ekki
inn í stórpólitík né alþjóðamál; hún var
fíkin í unaðsemdir lífsins og var alltaf
ástfangin. Ljóðin fjölluðu um hinar að-
skiljanlegu kenndir sálarinnar, ástina,
dauðann og sorgina en verkalýðsbarátta
og sjálfstæðisbarátta var ekki á dag-
skrá. Rúnturinn var gjarnan umhverfi
þessara fátæku skálda og jafnvel ljósa-
staurarnir við Austurstræti fengu á sig
lýriskt yfirbragð í augum þeirra. Þessi
skáld elskuðu sorgina umfram allt ann-
að; þjáninguna, kvölina, hryggðina.
Þau leituðu uppi bölið og kváðu yfir sig
sorg og depurð. Þeir sniðgengu þær
konur sem líklegar voru til að endur-
gjalda þeim ástina, þeir sóttust eftir
hinni óhamingjusömu ást. Ástarsorgin
var hið fullkomnasta ástand í augum
þessara skálda.
Og lífsnautnin var þeim efst í huga,
eitt þessara skálda hrópaði hástöfum:
Eitur, meira eitur,
ör vil ég dansa og heitur.
Stefán frá Hvítadal og Davíð Stef-
ánsson voru elztir þessara skálda og
urðu til þess að móta stefnuna. En
fleiri fylgdu eftir, harmþrungin skáld,
döpur og viðkvæm. Bókmenntasagan
greinir frá nöfnum allmargra þessara
skálda, en það er eftirtektarvert að
fæst þeirra náðu háum aldri og enn
færri héldu áfram að þjóna skáldgyðj-
unni. Þessi hverfula skáldakynslóð
virtist að sama skapi skammlíf. Ýms-
um þeirra auðnaðist ekki að senda frá
sér bók, önnur gáfu út eina bók og
síðan ekki söguna meir. Jóhann Jóns-
son, sem ef til vill var gáfaðastur þess-
ara skálda, andaðist ungur úr berklum
suður í Þýzkalandi en hafði þó áður ort
Söknuð, einhverja fegurstu ljóðperlu
á íslenzka tungu. Jón Thoroddsen samdi
eitt leikrit, orti nokkur ljóð og sundur-
lausan prósa. Hann var ekki nema 25
ára að aldri er hann fórst af slysförum
í Kaupmannahöfn. Magnús Ásgeirsson
lagði eigin kveðskap á hilluna, en snéri
sér þess í stað að ljóðaþýðingumi.
Kristmann Guðmundsson orti feiknin
öll á þessu tímabili og gaf út eina ljóða-
bók, Rökkursöngva, en tók síðan til við
skáldsagnagerð eins og kunnugt er.
Önnur skáld helguðu sig veraldarvafstri
og embættismennsku. Tómas Guð-
mundsson og Guðmundur Frímann
mega heita þeir einu sem eftir langt
hlé gengu að nýju í musteri Ijóðagyðj-
unnar og færðu henni fórnir. En flest
þessara skálda hafa ekki handleikið
hörpuna frá því á árunum upp úr
heimsstyrjöldinni fyrri.
Það var hellirigning og skammdegið
grúfði yfir borginni þegar við knúðum
dyra fyrir skemmstu á Snorrabraut 77,
snotru einbýlishúsi, umlukt trjágarði
Nakin trén slógust fyrir vindinum og
regnhryðjurnar lömdu húsið utan. En
inni var hlýtt og notalegt og húsráðandi
hóf að segja okkur frá liðnum dögum.
Nú eru rétt 40 ára frá því út kom ljóða-
bók eftir hann, eina bókin sem hann
hefur sent frá sér. Hún bar nafnið Við
langelda og í henni var m. a. þetta er-
indi: