Fálkinn - 26.12.1962, Blaðsíða 16

Líklega eru flestir menn með þeim
ósköpum fæddir, að þeir hafa sérstakt
ógeð á einhverri lífveru, sem jörðina
byggir. Af hverju, er sjálfsagt rann-
sóknarefni út af fyrir sig, en engu að
síður er það staðreynd.
Sumir til dæmis, verða alveg trylltir
við að sjá mýs, aðrir ketti eða hunda
eða kvenfólk, svo eitthvað sé nefnt.
Það sem ég hef andstyggð á, eru
flugur. Já, ég get alls ekki þolað flugur.
Hvorki smáar, stórar, svartar, gráar,
grænar eða röndóttar.
Þegar ég var svolítið kvikindi æpti
ég og öskraði ef ég sá eða heyrði flugu
nálgast mig. Þegar ég svo stækkaði
meira, reyndi ég eftir mætti að „stúta“
þeim, sem ég náði til, en gafst fljótlega
upp við það, sá sem var að ekki sá
högg á vatni, og vonlaust verk mér
einum að ætla að útrýma þessum fén-
aði.
Nú á tímum reyni ég bara að forðast
þær eins og aðstæður leyfa. En það er
nú bara ekki svo auðvelt. Langi mann
til dæmis að flatmaga úti í sólskini og
blíðviðri, er þá kannske ekki nokkur
friður fyrir þessum ófögnuði, sem
ekkert hefur fyrir stafni annað en ergja
og pína, setjast á mann eða svífa í
kring um mann með suði, og alls kyns
fíflalátum.
Gangi maður um og sjái fallegt blóm,
sem breiðir úr sér og brosir mót sól-
inni, kemur þá ekki venjulega hlemmi-
stór hunangsfluga og hlassar sér á blóm-
ið. Og ekki eru mýflugurnar skárri,
sveimandi um í ógurlegum flokkum,
bítandi og sjúgandi, fljúga inn í eyru
manns og jafnvel augu líka. Og svo
eru það mölflugur, og hvað þær nú
heita allar þessar tegundir.
Nei, má ég þá heldur biðja um járn-
smiði og köngulær eða önnur heiðar-
leg skordýr, sem lifa á iðju sinni, og
sólunda ekki tímanum í að fljúga og
suða og annan þarflausan leikaraskap.
Já, mér dettur þá í hug flugan,
sem ég lenti í kasti við einn sunnu-
dag í sumar. Það er annars bezt að ég
segi frá því eins og það ieggur sig svo
allir geti séð, að andstyggð mín á flugum
er ekkert gamanspaug. Þetta var ein-
staklegafallegur og sólríkur sunnudagur,
bjartur og hlýr, eins og þeir gerast hér
fegurstir um hásumarið.
Eg svaf auðvitað fram undir hádegi,
eins og vera ber. Og þegar ég var búinn
að fá mér eitthvað í svanginn fór ég
að íhuga hvað ég ætti að taka mér fyrír
hendur. Fólkið, sem ég leigði hjá hafði
farið eitthvað út í sveit, og ég var einn
í íbúðinni.
Sem ég litaðist um í herberginu í leit
að verðugu viðfangsefni, rak ég brátt
augun í myndina af kærustunni, sem
stóð á borðinu og brosti við mér. Æ, já,
mikið rétt, ég þurfti endilega að skrifa
henni. Ekkert múður með það. Ég tók
fram pappír, penna og blekbyttu og
settist við að skrifa.
Þegar ég hafði skrifað litla stund
fannst mér ég mega til með að opna
gluggann svolítið og hleypa inn hreinu
16 FÁLKINN
lofti. Herbergisglugginn minn snéri út
að einstaklega fallegum og vel hirtum
garði, sem unun var á að horfa, en hafði
því miður einn galla. Þar var bókstaf-
lega allt fullt af flugum, og þess vegna
opnaði ég hann líka ekki, nema í brýn-
ustu nauðsyn. Jæja, ég opnaði nú svo-
litla rifu og settist svo aftur við aðskrifa.
Penninn þaut eftir blaðinu og skildi
eftir sig tilsvarandi magn af viðeigandi
orðum. Þegar ég hafði párað þannig á
eitt blað og rifið það úr blokkinni til
að byrja á öðru, hrökk ég allt í einu
upp við andstyggilegt hljóð, hljóð, sem
ég get greint innan um þúsund annarra
og meiri hljóða. Fluga var að suða. Hún
hafði fundið rifuna á glugganum mín-
um þessi.
Ég leit upp, og sá kvikindið, heljai?-
stóra fiskiflugu, sem hamaðist eins og
vitlaus væri innan á gluggarúðunni.
Þessari verð ég að koma tafarlaust út,
sagði ég við sjálfan mig, og stóð á fæt-
ur og opnaði gluggann upp á gátt.
Svona, út með þig, sagði ég svo í
ströngum tón og snéri mér að flugunni.
En hún var ekkert á þeim buxunum,
heldur flaug frá glugganum og djöflað-
ist um herbergið. Ýmist skauzt hún
upp í loft, svo háir smellirnir heyrðust
þegar hún skall við loftið, eða þá hún
sem ég hafði lagt á borðið lyftist snöggt
upp og sveif út um gluggann, lyftist
svo hægt fyrir golunni úti fyrir, og
hvarf út fyrir girðinguna.
Það var vonlaust að elta það. Það
gat verið komið langt út á götu áður
en það stanzaði, og ekki gæti ég labbað
um og spurt vegfarendur hvort þeir
hefðu séð ástarbréf á sveimi.
Nei, ég varð bara að skrifa annað.
En flugan, fór hún kannski líka út?
Ekki aldeilis. Þarna sat hún, hin ró-
legasta neðan á loftinu, kannski svolítið
dösuð eftir hvassviðrið, en hresstist
brátt, og tók aftur til við sína fyrri
iðju. Stundum settist hún aftur neðan
á loftið og trítlaði fram og aftur, eða
stóð kyrr og þegjandi eins og hún þætt-
ist vera að hugsa.
Bíddu nú við, þarna er tækifærið,
hugsaði ég, og færði stólinn nær þar
sem hún var, en þá var hún flogin.
Jæja, hún kemur aftur, ég bíð.
Svo tók ég af mér annan skóinn og
beið, með aðra löppina upp á stólnum
tilbúinn að spretta upp og láta höggið
ríða af, ef sú svarta gæfi sig. Stóllinn
var, skal ég segja ykkur, einn af þess-
um þrífættu, sem nú eru í tízku, dá-
lítið valtur, en þægilegur ásetu. Jæja,
þarna beið ég svo óra tíma, að mér
■o
FLUGAIV
SMÁSAGA EFTIR FRANKLÍN ÞÓRÐARSON
sveif í ótal hringjum og sveigjum, rétt
eins og hún vildi sýna mér og sanna að
hún kynni svo sem að fijúga, og með
þessu ógurlega suði. Þetta var ekki líkt
neinu venjulegu suði í flugu, miklu
fremur hávaða í þrýstiloftsflugvél eða
jarðýtu.
Ég gekk nú í áttina til hennar. Svona,
góða, út með þig, og ég bandaði til henn-
ar hendinni. En flugan lét sem hún
heyrði ekki og gegndi mér engu. Og þó
mér tækist að sveigja henni svolítið
nær glugganum, lyfti hún sér bara yfir
hausinn á mér, og hóf aftur sitt félega
hringsól um herbergið.
Nei, þetta gekk ekki. Ég varð að nota
eitthvert áhald til að hræða hana með.
Svo ég tók skrifblokkina og veifaði
henni eins og blævæng. Jú, sjáum til,
þetta ætlaði að duga, gusturinn var það
harður að flugan hörfaði undan, fyrst
að borðinu, og síðan í áttina að glugg-
anum. Svona nú, duglega sveiflu, og
flugan út. Og með það gerði ég heljar-
sveiflu með skrifblokkinni, en bréfið
fannst, og loksins kom óvinurinn og
settist beint fyrir ofan mig, trítlaði
smáspöl og stanzaði svo rétt hjá loft-
ljósinu.
Fljótur sem elding þaut ég upp og
lamdi skónum af alefli upp fyrir mig.
Nú gerðist margt í einu. í fyrsta lagi
heyrðist brothljóð, og loftljósinu, með
fínum glerskermi og upphleyptum
rnyndum á, rigndi niður í mig í örsmá-
um brotum. í öðru lagi valt stóllinn um,
fyrst á hliðina, og skauzt síðan af ó-
skiljanlegu afli, þvert yfir herbergið og
stanzaði ekki fyrr en við miðstöðvarofn-
inn, og var þá einni löpp fátækari.
í þriðja lagi kastaðist ég í gagnstæða
átt við stólinn, og skall svo flatur, að
vísu á mjúkt gólfteppið, nema hvað
hausinn rakst óþarflega fast í vegginn,
að mér fannst. Já, og í fjórða lagi:
Flugan flaug um gjörsamlega tryllt af
þessari óvæntu árás. Hálfdasaður reis
ég á fætur og hugði að vegsummerkj-
um.
Auðvitað yi’ði ég að láta gera við