Fálkinn - 26.12.1962, Blaðsíða 24

LITLA SAGAIM EFTIR WILLV BREIIMHOLST
Fornar ástir fyrnast ei
í fimmtíu löng ár hafði Matthildur
beðið eftir bréfi frá Ameríku. Á hverj-
um einasta morgni, um það leyti, sem
pósturinn átti að koma, hafði hún
staðið bak við gluggatjöldin á stof-
unni sinni og vonað, að hún mundi
opna garðshliðið, hringja dyrabjöll-
unni og segja: Gerðu svo vel Matthild-
ur, hér er bréf frá Ameríku.
En hann hringdi ekki dyrabjöllunni,
og Matthildur settist vonsvikin niður
í tágastólinn sinn og hélt áfram að
sauma út, á meðan hún hugsaði um
æsku sína.
Þau höfðu verið svo hamingjusöm.
Friðrik og hún.
Hann hafði verið iðnaðarmaður,
stór og myndarlegur, laglegasti pilt-
urinn í þorpinu. Hún mundi vel eftir
sumarkvöldunum blíðu, þegar þau
reikuðu um skemmtigarðinn, eða þeg-
ar þau sátu hönd í hönd á bekknum
þeirra og þegar þau gengu saman arm
í arm út að firðinum til þess að sjá
tunglið spegla sig í lognöldum fjarð-
arins. Ó, þau höfðu verið svo ham-
ingjusöm.
En þá kom feita bakarísstelpan inn
í spilið. Hún var bölvuð tuðra, og
hafði gaman af að leggja kavalíera að
velli, en Friðrik var ekki nógu greind-
ur til að sjá í gegnum hana.
Matthildur hafði sagt honum upp
og sama kvöld var stelpan í bakaríinu
farin að vera með öðrum, og nú var
Friðrik milli kvenna. En engin al-
mennileg stúlka í bænum vildi nú
hafa nokkuð með hann að gera, þar
sem sagt var, að hann væri bölvað-
ur bósi.
Svo að hann fór til Ameríku.
Matthildur iðraðist þess mjög að
hafa svikið hann, þegar mest á reið
fyrir hann og hún var honum meira
virði en nokkru sinni fyrr.
í fimmtíu löng, já mjög löng ár,
hafði hún beðið eftir einhverjum
skilaboðum frá honum, en engin komu.
En í Kansas City, í Missorifylki
í Bandaríkjunum sat hinn mikli
húsameistari og hugsaði heim til
þeirrar, sem hann hafði aldrei getað
gleymt, Matthildar.
Vissulega hafði honum gengið vel
þar vestra, yes of course, en hann
hafði enga eirð í sínum beinum, vegna
þess að hann hafði svikið æskuunn-
ustu sína. Hann hafði oft og mörgum
sinnum ætlað sér að skrifa henni, en
aldrei gert alvöru úr því. Vinnan
hafði tekið allan hans tíma . . . safn-
að peningum, ... well, well. Hann
hafði bara hugsað um það. En nú
var það alvara.
Matthildur sat í tágastólnum sín-
um í litla hvítkalkaða húsinu sínu,
þegar hringt var dyrabjöllunni. Það
var sendisveinn frá símstöðinni með
símskeyti. Skjálfandi hendi las hún:
„Komdu hingað, darling. Ég vil
giftast þér. Friðrik.“
Matthildur grét af hamingju heila
viku. Svo þurrkaði hún sér um aug-
un með svuntunni sinni, tók fram
bréfsefni og skrifaði Friðriki og sagði
að með árunum hefði margt breytzt.
Hún væri ekki lengur sama stúlkan
og hann hafði þekkt. Hún væri orðin
gráhærð og tannlaus, svo að það væri
bezt að hún væri kyrr.
Síðan setti hún bréfið í póst og
fékk sér sæti í tágastólnum sínum og
beið.
Nokkrum dögum síðar kom aftur
skeyti frá Bandaríkjunum. Matthild-
ur stóð í klukkutíma með það í hönd-
unum áður en hún þorði að opna það.
I þetta skipti stóð:
Never Mind, darling. Komdu eins
og þú ert. Ég get ekki lifað einum
degi lengur án þín. — Friðrik.
Þannig var • það. Matthildur pakk-
aði niður og flýtti sér á járnbrautar-
stöðina.
— Látið mig fá einn miða til Kansas
City í henni Ameríku, sagði hún fljót-
mælt við Friðriksen í miðasölunni.
Síðan trítlaði hún taugaóstyrk af stað
til þess að missa ekki af lestinni.
En hún komst af stað og nokkrum
dögum síðar sótti Friðrik hana á
járnbrautarstöðina í Kansas City. Hún
brosti til hans og féll grátandi í fang-
ið á honum.
Well, well, old girl, sagði hann með
Framh. á bls. 28
RA1IÐA FESTIUí
Framhald af bls. 23.
— Sleppið henni!
Á næsta andartaki hefjast ákafar
ryskingar niðri á áhorfendabekkjunum.
Það er komin hreyfing á malarann.
Án þess að líta af leiksviðinu leggur
hann af stað fram að miðganginum,
milli sætaraðanna. Tryllingsleg ógnun
skín úr svip hans, svo fólk stekkur úr
sætum og forðast að verða á vegi hans.
Kvenfólk hljóðar. Einhver maður stekk-
ur upp á stól sinn og hvetur viðstadda
til að vera rólega.
Tjaldið fellur!
Nú er malarinn kominn inn að svið-
inu. Hann strýkur um enni sér, stórri
og þungri hendi. Lögr,egluþjónn kemur
í ljós og leggur höndina á armlegg mal-
arans. — Ég verð að biðja yður um að
koma með mér.
Malarinn snýst snöggt á hæli og starir
drykklanga stund á hinn einkennis-
klædda mann. Svo dregur hann auga í
pung og segir lágt: —\Hypjið yður á
burt!
En lögregluþjónninn lætur ekki slá
sig út af laginu.
— Ég bið yður aftur að koma með
mér.
Kallaðir hafa verið á vettvang í skyndi
tveir leiksviðsstarfsmenn og tröllaukinn
húsvörður, og troðast þeir nú gegnum
þröngina inn frá öðrum hliðardyrunum
Háreystin er hljóðnuð. Dauðaþögn ríkir
í salnum. Þyrpingar áhorfenda halla sér
út fyrir handrið svalanna.
— Burt með ykkur! orgar malarinn.
Hann pírir leiftrandi augum. Síðan gef-
ur hann lögregluþjóninum olnbogaskot
að óvörum, og verður sá svo ókvæða við,
að hann missir jafnvægi og steypist inn
yfir fremstu stólaröðina.
Hann kemst þó fljótlega á fætur aftur
og ræðst þegar á malarann, ásamt verð-
inum og sviðsþjónunum. Skömmu síðar
er malarinn dreginn í átt til dyra.
Nokkrir hugulsamir herramenn rétta
hönd til hjálpar. Einnig berst liðsauki
gegnum aukadyrnar til leiksviðs. í tvær
til þrjár mínútur logar allt af áflogum.
Þá fjarar orka malarans skyndilega út
og hann gefst upp .. .
Kristín dvelst í búningsklefa móður
sinnar, þegar henni berst til eyrna fregn-
in um hið hneykslanlega atferli föður
hennar. Hún hraðar sér fram í ganginn,
en þar stendur móðir hennar náföl og
hallast upp að veggnum eins og stein-
gervingur.
— Hvar er pabbi? Kristín hleypur til
móður sinnar.
Marion svarar ekÉi. Stendur bara í
sömu stellingum og starir hálfbrostnum
augum á Kristínu.
— Guð minn góður, hvíslar hún svo.
— Að þetta skyldi koma fyrir. Hún fálm-
ar eftir handlegg Kristínar og tárin
hrynja niður farðaða vanga hennar,
meðan hún segir henni frá því helzta,
sem gerzt hefur.
Framh. í næsta blaði.
FÁLKINN
24