Fálkinn - 26.12.1962, Blaðsíða 11

„Guði sé lof, að þér eruð komnir.
Hún getur ekki dregið andann og hef-
ur hræðilega verki í brjóstinu og hóstar.
Hún getur alls ekki dregið andann og
brennur eins og eldur. Hjálpið henni,
læknir......Káti Jumbo hefur yfirgefið
okkur umsvifalaust.“
„Hvað segið þér?“ hrópaði ég. „Er
hann farinn og hefur skilið ykkur eft-
ir hér alein?“
„Einmitt, læknir.“
„Ég er ekki læknir.“
„Jumbo lofaði að senda lækni frá
þorpinu," útskýrði maðurinn með
hlátri, sem lýsti meiri örvæntingu en
grátur. „En Jumbo stendur aldrei við
orð sín. Hann hugsar aðeins um sjálfan
sig. Hann hefði ekki átt að skilja okkur
eftir hér í rigningunni, þegar Dolores
hafði háan hita. Hann gæti ekki verið
þekktur fyrir það.“
„Hefðuð þér ekki getað hlaupið sjálfir
eftir lækninum?“ segði ég.
„Ég hef brotið annan öklann og vinstri
úlnliðinn. Sjáið hve ég er útataður
Þér getið vissulega séð, að ég hef reynt.“
Konan geispaði milli stuttra og sárs-
aukafullra hóstakasta: „Alma de mi
corazón — sál hjarta míns — farðu ekki
frá mér. Svo kalt, svo heitt, svo kalt.
Lofaðu, að fara ekki frá mér.“
„Nei, ég mun fyrr láta hengja mig
— og það gerir Dot líka, ekki satt,
Dot?“
Hundurinn gelti til að svara og stóð
á afturlöppunum og dansaði. Maðurinn
sagði þreytulega: „Hún er frá Mexíkó.
Þetta alma de mi corazón — það meinar
hún. Það þýðir í rauninni sál hjarta
míns. .... Getur maður sagt nokkuð
fegurra við þann, sem maður elskar,
þegar maður meinar það.....Þér eruð
eftir á að hyggja ekki læknir. Ég hafði
þó vonað, að þér væruð það. Ef til vill
viljið þér hjálpa okkur, herra. Vegna
miskunnar guðs......Hún og ég heyr-
um ekki til þessum venjulegu hrossum,
sem þvælast á þjóðvegunum. Þér verðið
að trúa mér, herra. Við erum raunveru-
legir listamenn. Ég veit, að fínn herra,
eins og þér, álítið okkur einskis virði,
af því að við lifum slíku flökkulífi. En
ef þér vilduð vera svo góður, að sækja
lækni til okkar, af því að konan mín
þjáist af hitasótt, og ég er bjargar-
laus......“ Stúlkan greip um hönd
hans og hvíslaði: „Ekki fara, láttu mig
ekki vera aleina. Lofaðu mér því.“
„Róleg, elskan. Ég og Dot verðum
hjá þér. Og hér er herra, sem ætlar að
sækja lækni til þín. Hundurinn hefur
reynt, en hann kom aftur með blóðugt
trýnið. Einhver hlýtur að hafa sparkað
í hann.“
„Missið ekki kjarkinn,“ sagði ég. „Ég
skal vissulega ná í sjúkrabíl eða lækni.
En takið eitthvað af þesum blautu fötum
af henni og leggið jakkann minn yfir
hana. Hann er að minnsta kosti þurr,“
sagði ég og fór úr jakkanum.
„Alein. Það er hræðilegt, að vera al-
ein. Dot getur farið með yður, ef þér
viljið. Guð blessi yður. En ég er hrædd-
ur um, að það sé til einskis gagns,“
hvíslaði hann í örvæntingu.
Stúlkan heyrði það og sagði hátt og
greinilega: „Nei, til einskis gagns. Ekki
fara. Fögur rödd. Segðu honum ... . “
röddin dó út í tveim korrandi geispum.
„Róleg, elskan. Hann fer bráðum.“
„Bráðum. Kalt. Einmana.......“
„En Dolores, þú ert þó ekki einmana
ásamt mér og Dot?“
„Einmana. Einmana. Einmana........“
Manninum var tregt tungu að hræra.
Hann reyndi að tala eðlilega, en öðru
hvoru brast rödd hans eins og hjá dreng,
og hann reyndi að dylja það með hlátri,
sem varð að snökti.
Meðan hann sagði frá, hélt hann í
hönd stúlkunnar til að hugga hana, og
oft var hann truflaður af ýlfri hunds-
ins.
„Þeir kalla mig Alpha, af því að
stúlkan mín heitir Beta. Það er hið
rétta nafn hennar, stytting úr Beatriz
Dolores. En ég heiti í rauninni Alfred.
Þeir kalla okkur fífl, en Dolores er
listamaður. Ég get steypt stömpum og
farið í heljarstökk, en Dolores er snill-
ingur. Dolores og hundurinn.....Þetta
er erfitt líf og hryssingslegt. Ég var áður
nokkurs konar fífl, þangað til ég hitti
Dolores í Southampton, þar sem hún
hafði verið yfirgefin af óþokka nokkr-
um, sem átti brúðuleikhús, en varð
gjaldþrota og stakk af frá Dolores án
frekari vafninga.
Ég trúi því fastlega, að þér hljótið að
hafa heyrt getið um atriði okkar, Alpha,
Beta og Dot? Nú, þér eruð ókunnugur
hér, herra? Ég vildi óska, að þér hefðuð
séð okkur. Ég er að vísu aðeins sá, sem
ber. Ég er vanur að koma veltandi inn
á sviðið og fara nokkur heljarstökk og
Framh. á bls. 3«.
FALKINN