Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 10

KARLMENN í TÍZKUSKÓLA
— Nei, við erum tvær. Hún heitir
Guðný Árnadóttir sú sem er með mér.
Við göngum í salinn og erum kannski
dálítið feimnir, því að við höfum ekki
verið í tlzkuskóla og þeir sem þarna
eru inni eru vísir til að gagnrýna okk-
ur, þótt þeir hafi ekki orð á því.
— Má ég kynna, segir Sigríður og
kynnir okkur fyrir hverjum einstökum.
Þeir hneigja sig aðeins um leið og nafn
þeirra er nefnt, og við gerum eins og
reynum að vera hinir mannalegustu,
og sá ótti sem við bjuggumst við virð-
ist vera alveg ástæðulaus. Okkur er
boðið sæti í einum stólnum og kennslan
hefst.
— Nú skulum við fyrst æfa okkur í
að fara í og úr frakka, segir Sigríður.
Þið gangið þarna inn eftir og farið í
frakkann, og hneppið honum að ykkur.
Þið getið horft á ykkur í speglinum um
leið, Svo snúið þið ykkur við, hneppið
frá ykkur frakkanum og farið úr
honum. Þið skuluð gæta þess að vera
ekki of stífir, heldur eðlilegir og það
skaðar ekkert að brosa aðeins.
Það var vöknuð hjá okkur forvitni.
Að fara úr og í frakka, það virðist vera
ákaflega einfalt. Og þó! Stundum kem-
10 FÁLKINN
ur það fyrir, þegar maður er í bíó og
er á leiðinni út, að maður fær óþarfa
pústra frá þeim sem er að klæða sig
í frakkana sína. Að vísu tekur maður
slíku ákaflega vel og segir ekkert þegar
hlutaðeigandi biður afsökunar ef hann
þá gerir það. (Svo skirpir maður tönn-
inni, sem losnaði, út úr sér fyrir utan).
— Þið munið að maður fer í hægri
ermina fyrst, heldur kennarinn áfram
og heldur um hægri boðunginn með
vinstri hendinni. Og hver er fyrstur!
Á meðan Sigríður hefur talað hafa
þeir raðað sér í röð, haldandi á frökk-
unum í hægri hendinni. Og sá fyrsti
leggur af stað ófeiminn og hiklaust.
Og þetta virðist ætla að ganga vel hjá
honum. Hann rennur í hægri ermina
og síðan þá vinstri, hristir sig aðeins í
öxlunum og er kominn í frakkann og
byrjaður að hneppa.
— Nei, þú skalt ekki hrista þig svona
í öxlunum. Það er alveg óþarfi. Við
skulum reyna aftur.
Og nú gengur það vel og þeir fara
hver á eftir öðrum og ef eitthvað bregð-
ur út af, þá eru þeir látnir endurtaka
æfinguna.
Og næst er að æfa göngu með regn-
hlíf. Þeir eru áfram í frökkunum og
setja nú upp hattana og taka sér regn-
hlif í hönd. Kennarinn segist vona að
þeir hafi æft sig heima eins og sett
var fyrir.
— Þið munið að regnhlífin er ekki
til að styðja sig við. Svo munið þið að
vingsa henni ekki of mikið. Þegar þið
snúið ykkur við skuluð þið stanza að-
eins og brosa til okkar.
Sá fyrsti fer af stað, setur sig tals-
vert í herðarnar og hallar sér áfram,
en hann er þegar í stað stöðvaður.
— Bíddu nú aðeins við. Það liggur
ekkert á og svo skaltu minnast þess,
að þú ert ekki að ganga upp brekku
því þú ert á sléttu gólfi. Vertu beinn
og ekki of stífur.
Hann reynir aftur og nú gengur það
vel. Svo koma þeir hver á eftir öðrum,
og það er eins og áðan, að ef eitthvað
er athugavert, eru þeir stöðvaðir og
látnir reyna aftur. Þeir taka slíku vel
og eru auðsjáanlega algjörlega lausir
við feimni og láta sem við séum ekki
til, þótt Ijósmyndarinn sé af og til að
smella af.
Og þá er komið að því að æfa að
ganga upp tröppur. í einu horninu eru