Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 11

Nokkrar svipmyndir úr kennslustund-
inni. Nemendur æfa sig að ganga með
regnhlíf, fara úr og í frakka og fleira
undir leiðsögn Sigríðar Gunnarsdóttur
og aðstoðarkennara hennar.
TEXTI: JÓIM ORIUAR
tröppur og upp á fjögur þrep og þegar
þau hafa verið gengin, þá er svolítill
pallur, snúið við og gengið niður aftur.
Og þeir fá athugasemdir um leið og
þeir ganga.
— Ekki skálma!
— Ekki lyfta fótunum of hátt!
— Ekki halla sér fram!
— Ekki fattur!
— Brostu svolítið!
Á eftir tröppugangnum eru menn
látnir fá sér sæti, utan einn sem sendur
er á bak við bambusþil. Bambusþilið
er í þessu tilfelli ekki það sem þeir tala
um í pólitíkinni, heldur ósköp venju-
legt bambusþil, eða kannski réttar sagt
veggur fyrir öðrum enda salarins, og
þar á bak við er spegill pg snyrtiborð
ásamt einhverjum ósköpum af smyrsl-
um og öðrum fegrunarlyfjum, sem við
kunnum engin skil á. Og nú á sá sem
sendur var á bak við að koma fram
fyrir aftur, ganga um salinn upp tröpp-
urnar aftur og svo fram. Hinir sem
inni sitja eru nú hættir að vera nám-
skeiðsfélagar og kennarar, en eru
ókunnugt fólk sem hann hefur aldrei
séð áður. Það situr þarna og bíður eftir
honum og mun vægðarlaust gagnrýna
hann.
Hann hverfur á bak við þilið og það
líður dágóð stund án þess hann komi
aftur.
— Ertu ekki að koma?
— Jú, ég er að greiða mér, augna-
blik.
Svo birtist hann og tekur fyrstu
skrefin inn eftir salnum.
— Nei, nei, þú verður að koma aftur
og settu ekki höfuðið í þessar óskapa
stellingar.
Hann reynir aftur og kemst nú að
tröppunum án þess að verða stöðvaður.
Hann fer þrisvar í tröppurnar og þá
er hann orðinn góður, en verður að
endurtaka alla æfinguna. Og nú tekst
IUYIMDIR: JÓHAMM VILBERG
honum vel. Þannig gengur þetta fyrir
sig mann fram af manni. Og það er
sitt af hverju sem þarf að laga og þó
stundum sé brosað eða hlegið taka
menn því með stakri ró, brosa á móti
— og reyna aftur með betri árangri.
Þetta er skemmtilegur og fjörugur
hópur.
Þegar tíminn er úti tökum við þá
tali og spyrjum um starf þeirra. Einn
er húsasmiður, annar vinnur á skrif-
stofu, þriðji er í múrverki, fjórði sölu-
maður o. sv. frv.
— Hvernig fellur ykkur námið?
— Alveg prýðilega. Þetta eru svo
góðir og elskulegir kennarar sem við
höfum.
— Og þið eruð ekkert feimnir?
— Ja, svolítið í fyrsta tímanum, en
við vorum fljótlega læknaðir af því.
— Og munduð þið ráðleggja öðrum
að fara í skólann?
— Já, mjög eindregið. Sérstaklega
þeim sem að eðlisfari eru feimnir. Þetta
vekur aukið sjálfstraust.
-—- Verðið þið ekki „krítískir“ á aðra
karlmenn?
— Nei, ætli það. En það má búast við
að aðrir verði ,,krítískir“ á okkur.
— Og þið munið eftir þessu, þegar
þið eruð komnir úr skólanum.
— Já, og svo reynir maður að halda
þessu við. Ef það yrði framhaldsnám-
skeið þá mundi maður mæta þar.
Við þökkum fyrir okkur og hverfum
úr hlýjunni í kuldann fyrir utan. En
við segjum ekki frá því, sem við gerð-
um um leið og við gengum niður Lauga-
veginn. En ef til vill verður hann okk-
ur minnisstæður karlinn, sem við mætt-
um niður við Kjörgarð, sneri sér við
og sagði:
— Þeir eru skrýtnir þessir að fara
úr frökkunum í hörkufrosti!
Or.
FALKINN
11