Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 23

þig hegninguna, verður skilnaður ykk-
ar þó að minnsta kosti tímabundinn.
Nú kemur snöggvast eins og undir-
tónn örvæntingar í rödd hans. — Það
er verst vegna mömmu, segir hann. —
En, nei .... andlit hans afmyndast af
þrjózkugrettu .... nei, ég sný ekki við
til þess, að knékrjúpa fyrir Barða lög-
regluþjóni, aldrei! Komi þá heldur það,
sem koma vill.
Aftur steinþagna þau bæði og allt
hið ósagða og óskýra þeirra í milli
kennist eins og sárt kvalræði. Enn hefur
hann aldrei vikið að því með einu orði,
að fyrir fimm árum síðan hét hún hon-
um því, að bíða hans þangað til hann
kæmi aftur. Og enn hefur hún ekki með
einu orði beðið hann að fyrirgefa sér að
hún hefur brugðizt þessu heiti. Hún
þolir ekki þessa þögn, hún verður að
fylla hana nýjum orðum, orðum sem
beina athyglinni frá því eina sem þau
eru bæði sífellt að hugsa um, en minnast
aldrei á.
— Heyrðu annars, segir hún. — Skýr-
ingar Barða á orsökinni til árásar þinn-
ar eru svo einkennilega háfleygar og ó-
ljósar. Ef þú gefur þig sjálfur fram sann-
ar þú í fyrsta lagi, að þú ert enginn
hættulegur glæpamaður. Og í öðru lagi
munu þá fara fram yfirheyrslur, sem
ekki er víst nema gætu orðið Barða
hættulegar, eftir þau ummæli sem hann
hefur látið sér sæma að bera fram.
Heima í mylnunni er farið að láta æði
mikið í það skína, að raunverulega sé
Barði alls ekki embætti sínu vaxinn.
Hann mælir ekki orð frá vörum. Það
er augljóst, að hann á í mikilli baráttu
við sjálfan sig.
— Hvers vegna réðst þú á Barða?
— Við vorum að rífast, svarar hann
og fer undan í flæmingi.
— Út af hverju?
A þessu andartaki missir hann stjórn
á sjálfum sér. — Út af þér, æpir hann
og sprettur upp. — Barði var með svíns-
legar dylgjur um það, sem þú að hans
áliti hefðir hafzt að með þeim Páli
Glomp og Marteini Brunner .... og þá
flaug ég beint á hann.
Hann hefur naurnast lokið setning-
unni, er hann snýr sér undan, og drjúg-
langa stund stendur hann boginn í baki
með hnýtta hnefa og hlustar á storm-
inn og regnið fara hamförum úti fyrir.
Hann andar þungt og erfiðlega.
Svo það er þá allt mér að kenna,
hugsar hún. Til þess að verja mig og
heiður minn, hefur hann steypt sjálfum
sér í glötun. Djúp viðkvæmni veitir
hlýjum straumi til hjarta hennar og
ósjálfrátt gengur hún einu skrefi nær.
— Það er ósegjanlega'fallegt af þér að
taka upp hanzkann fyrir mig, stamar
hún hrærðum huga. Röddin bregzt henni
og tár blika í augum hennar.
Þessi óvænta hlýja í rödd hennar
breytir í einu vetfangi hinum af-
skræmdu harðneskjudráttum í and-
liti hans. Hann lítur við og sér fram-
réttar hendur hennar og heit tárin, sem
hrynja niður kinnar hennar.
— Kristín!
Hann gleymir sjálfum sér algjörlega
á þessu augnabliki. Hann grípur hend-
ur hennar og dregur hana ósjálfrátt í
faðm sinn. Allri þeirri þrá, sem hann
hefur haldið í skefjum um fimm ára
skeið, gefur hann nú lausan tauminn.
— Ástin mín!
Hann kreistir hana eins og daginn
forðum, fyrir fimm árum síðan, þegar
hann fór burtu. Hann rennir fingrunum
ástúðlega gegnum ljósa hárið hennar.
— Ef þú vissir, hvíslar hann, — hvern-
ig ég hef hugsað til þín, æ og ævinlega
.... vikum og mánuðum og árum sam-
an.....
— Nei. Hún reynir að losa sig úr
faðmlögum hans með lempni, en hann
heldur henni fastri. Hann tekur ekki
eftir hlédrægni hennar, svo ofsalega er
hann á valdi sinna eigin ástríðna.
— Ó, guð minn góður, Kristín! Hið
eina sem er mér nokkurs virði, er ást
þín. Ég elska þig, og þú hefur þó víst
ekki gleymt mér? Þér stendur alveg á
sama um þenna Pál Glomp, er ekki svo?
Og líka Martein Brunner? Kristín!
Kysstu mig! Við skulum gera allt gott
aftur. Ég skal þegar í stað gefa mig
fram við Barða og þola minn dóm, ef
aðeins allt getur fallið í samt lag aftur,
okkar á milli.
Hann sleppir henni ekki, þótt hún
reyni stöðugt að losa sig. Andlit hans
og hár, sem enn er rennvott, liggur
niður á öxl henni. Hver taug í hinum
þrekvaxna líkama hennar skelfur af
hinni biðjandi þrá, sem altekur alla hans
veru.
— Kristín, ástin mín!
Það er ekki fyrr en varir hans leita
hennar án árangurs, að ótti hennar og
andúð ná inn til vitundar hans. Þá
hrekkur hann snöggvast við og sleppir
henni þegar í stað.
Hún lítur í augu hans. Sér ljóma
þeirra deyja út. Hún sér drættina um
munn hans verða harða og beiskjulega.
Hún sér hann beygja höfuð sitt —
af gremju og smán yfir því að hafa
opinberað henni veikleika fáeinna ör-
fleygra andartaka, hversu ástríðu-
þrungna og örvæntingarfulla ást hann
ber stöðugt í brjósti til hennar.
— Marteinn, segir hún sorgbitin, —
ég vildi svo gjarna hjálpa þér, en ....
Hann þaggar niðri í henni með
snöggri hiklausri handasveiflu. — Ég
skil, segir hann kuldalega. — Þér er
óþarfi að koma með skýringar.
Hann gengur fram kofagólfið og snýr
sér þá snöggt við. — Það er Marteinn
Brunner, er ekki svo?
Hún anzar ekki. Hún þarf ekki að
Sjá næstu síðu.
23
FALKINN