Fálkinn - 29.05.1963, Blaðsíða 38

Töírar leiksins
Framhaid af bls. 21.
kværnd með þeim hætti að stærsti strák-
urinn sparkaði eftir endilöngum vell-
inum og það var með mestu herkjum
að markmanninum tókst að verja.
Við dvöldum þarna nokkra stund og
horfðum á leikinn. Það var sótt og var-
ist af miklu kappi. Alltaf fjölgaði þátt-
takendum og þetta var orðin ein iðandi
kös. Svo héldum við í burtu en hróp og
köll fylgdu á eftir okkur.
LGYXDARMÁL . ..
Framhald af bls. 17.
— Þú gætir hugsana þinna og gerða,
Cristel, sagði hún. Þú veizt að ég vil,
að þú verðir stúlka, sem strákar bera
virðingu fyrir. Enginn strákur ber
virðingu fyrir stúlku, sem lýtur í einu
■og öllu vilja þeirra. H.efyr nokkur gerzt
nærgöngull við þig, CfiStel?
Enginn hafði gerzt nærgöngull við
hana og hún velti því fyrir sér hvað
það eiginlega væri, sem móðir hennar
væri að vara hana við. Engar freisting-
ar urðu á vegi hennar. Þær höfðu lifað
einangraðar, móðirin og dóttir hennar,
eftir að faðir hennar dó. í skólanum
voru vinkonur hennar fyrir löngu orðn-
ar vanar því, að hún færi heim strax
og síðasti tíminn var úti.
Og svo var hún skyndilega orðin ein
með strák, og grænleitt húmið undir
háu þakinu gerði það að verkum, að
henni fannst eins og hún svifi í tíma-
lausu rúmi. Hún mundi það eins og
það hefði gerzt í gær, spenninginn yfir
að vera nú loksins með einum af þess-
um strákum, sem móðir hennar var
alltaf að tala um og sem hún hingað
til hafði orðið að láta sér nægja að
virða fyrir sér í kennslustundunum.
Þessi strákur var stærri en hinir
stákarnir í bekknum, þrekvaxnari, lag-
legri útlits með kolsvart hár og breiðar
axlir. Hún hafði séð hann öðru hverju,
þegar hann var í skóginum og vann við
að handlanga tré.
Og nú var hann hjá henni! Það var
hún sem hann hafði viljað hafa með sér
í hlöðuna. Svo gersamlega grandalaus
hafði hún verið, að hún hafði þegar í
stað samsinnt, þegar hann hafði beðið
hana að koma með sér í hlöðuna, til að
spjalla svolítið saman.
Hana hryllti við tilhugsunina um það,
sem síðar gerðist. Það var ein óslitin
martröð og hún skildi ekki hvernig
hún hafði lifað það af. Hún vissi ekki
lengur hvernig henni hafði tekizt að
gabba móður sína, hvernig henni hafði
upp á eigin spýtur tekizt að afla sér
með lestri bóka á bókasafninu þeirra vit-
neskju, er móðir hennar hafði illu
heilli aldrei sagt henni. Allt sem hún
gerði, hafði hún gert í eins konar til-
finningarlausri örvilnan. Hún hafði log-
ið og blekkt frá fyrstu stundu til hinn-
ar síðustu. En það hafði tekizt. Hún,
hafði neyðzt til að fá sér stöðu sem
vinnukona langt í burtu frá stöðvar-
þorpinu, þar sem hún var fædd og upp-
alin. Henni hafði tekizt að leyna því
mánuð eftir mánuð hvernig hún var
á sig komin, meðan hugur hennar
glímdi dag og nótt við vandamálið. Og
snemma vornótt eina hafði hún alið
sitt barn, stúlkubarn, sem átti að vera
fimm ára núna, sem var fimm ára núna.
Sjálf hafði hún verið aðeins sautján
ára.....
Framh. í næsta blaði.
iY ú lingsar ...
Frh. af bls. 36.
danskennarans. Hafði stolið honum á
sínum tíma. Þannig vill þetta oft fara.
Já, það er margt skrýtið í lífinu og það
er kannski ekki alltaf skemmtilegt.
Hann leit út um gluggann og út á
Sundin og Esjuna. Strauk aðeins skegg-
ið og geispaði svo stórum geispa. Ég
lét sem ég tæki ekki eftir geispanum
og spurði:
— Hvert var fyrsta hlutverk þitt á
sviði?
— Ég skal segja þér það á morgun,
vinur minn. Við skulum fara út og borða
saman og þá segi ég þér allt, sem þú
hefur ekki fengið að vita í dag.
Við gengum niður og kvöddum.
— Verður instrumentmaðurinn með
þér á morgun?
— Nei á morgun verð ég einn.
Or.
38
FALKINN