Fálkinn - 19.06.1963, Blaðsíða 12

heldurðu það ekki? Það er skynsamlegt,
og maður veit aldrei. Veiztu hvað ég
á við?“
Angie kinkaði kolli. „Vissulega,“
sagði hann.
„Ég hef raunar verið að hugsa um
að láta gera það,“ sagði drengurinn.
„Þetta er samt armband.“
„Ekta silfur. Ég hugsa — ó, ég
hugsa, að það hafi líklega kostað pabba
nokkur hundruð spírur; heldurðu það
ekki? Að minnsta kosti.“
„Slæmt, að nafnið þitt er ekki á því.“
„Andskotinn, ég var rétt að segja
þér, að ég ætla að láta setja nafnið
mitt á það. Ég hef verið að hugsa um
það, satt að segja.“
„Ætla þau virkilega að skilja?“
spurði Angie hann.
Hann kinkaði kolli. „Uh-huh.“ Hann
ók nú með aðra hönd á stýri, og með
hendinni, sem var laus vafði hann utan
af annarri sælgætisstönginni.
„Jæja,“ sagði Angie. „Ég geri ráð
fyrir, að þau verði að gera það. Mamma
og pabbi gerðu það, þú veizt. þau hafa
verið skilin — ég veit ekki hve lengi.
Það gengur sæmilega.“
„Já,“ sagði hinn drengurinn og kink-
aði aftur kolli. „Það gengur. Það gerir
það raunar. Ég meina, sem stendur,
sjáðu, David bróðir minn er hjá pabba,
og það gengur. Ég meina, hann og pabbi
komast sæmilega af. Og ég er hjá
mömmu, þá fer ég að heimsækja pabba,
og þetta gengur allt. Já,“ sagði hann,
alvarlegur á svip, „það er eina svarið,
hugsa ég. Það er skynsamlegt. Þegar
öllu er á botninn hvolft,“ sagði hann
og kinkaði kolli dauflega, „er það bezt.“
Hann beit fast í sælgætisstöngina,
stýrði bílnum óaðfinnanlega með hinni
hendinni, og sagði: „En — aðeins ef ...“
Og þá kom undarlegt fyrir. Tvö þrálát
og alveg óvænt tár komu fram í augu
hans, og andartak óskýrðist vegurinn
fyrir framan hann og hann heyrði
hægra framhjólið spýta reiðilega í
á beygjunni.
„Hæ, gættu þín!“ sagði Angie. „Fjand-
inn hafi annarrar handar akstur, mað-
ur. Löggan lætur þig fá miða fyrir
þetta.“
„Fyrirgefðu. Ég missti takið.“
Angie byrjaði langa frásögn af slysi,
sem hafði orðið á Norðurvegi tveim
kvöldum áður, þegar stúlka, sem þeir
þekktu báðir, á lánuðum Thunderbird,
hafði ekið á steinvegg, valdið talsverð-
um skemmdum framan á bifreiðinni, en
enginn hafði slasazt. Angie hafði verið
meðal farþega í bílnum, og hann lýsti
slysinu í smáatriðum — hvað hefði
komið fyrir rétt áður, hvað hefði komið
stúlkunni til að líta við og segja eitt-
hvað við einhvern í aftursætinu, hvern-
ig bíllinn hafði hagað sér, hvernig förin
hefðu komið á götuna, og hverju fram-
koma stúlkunnar hefði verið lík á eftir.
Dökkleiti drengurinn hlustaði.
„Át hún gras?“ spurði hann allt í
einu.
„Maður, hún var móðursjúk. Ég
meina, þú getur ekki ásakað hana.
þetta var ekki hennar bíll. Fólkið,
sem hún passaði krakka fyrir, átti hann,
og maðurinn hafði lánað henni hann.
En það var ekki gert ráð fyrir, að hún
byði neinum í bíltúr. Hún varð hálf-
brjáluð! Móðursjúk. Lagðist á fjórar
fætur fyrir utan veginn og fór að moka
upp í sig grasi! Við sögðum við hana:
„Heyrðu, þú þarft aðeins að borga tvö
þúsund kall, tryggingarnar borga af-
ganginn.“ En hún sat þarna æpandi:
„Drepið mig! og tróð upp í sig grasinu.
Ég held að sumt fólk láti, eins og það
sé brjálað.“
Dökkhærði drengurinn kinkaði kolli
til samþykkis.
Þegar hann kom að heimili Angies,
hægði hann ferðina og ók bílnum út
fyrir veginn. „Jæja, ég sé þig, Angie,“
sagði hann.
„Sé þig kannski á ballinu á strönd-
inni í kvöld?“
„Kannski. Ég veit ekki.“
„Jæja,“ sagði Angie, um leið og hann
opnaði dyrnar, „sé þig.“
„Vertu rólegur.“ Angie fór að fikra
sig út og vinur hans mælti hratt:
„Angie — þegar foreldrar þínir
skildu. ..“
„Já?“ sagði Angie. „Hvað um það?“
„Skiptir ekki máli. Sleppum því.
Bless, Angie.“ Angie sté út, og dökk-
hærði drengurinn setti bílinn aftur í
gang og ók heimleiðis.
Hann beygði hægt inn á veginn heim,
ók upp hæðina og lagði bílnum í
hringnum fyrir framan húsið. Hann sat
stundarkorn undir stýrinu, lauk við
seinni sælgætisstöngina og sleikti fing-
urna. Síðan fór hann út úr bílnum á
óvenjulegan hátt — það er að segja
óvenjulegan fyrir flesta, en ekki
óvenjulegan fyrir hann; það var vani
hans að fara þannig út úr bíl, þegar
hann var einn. Hann fór út um glugg-
ann, höfuðið fyrst, renndi sér út fyrir
rúðubrúnina með fæturna upp undir
þaki bílsins, unz hendur hans snertu
jörðina úti. Síðan stóð hann á höndum,
tók heljarstökk aftur yfir sig og stóð
upp. Þegar hann var heima, í íbúðinni
í New York, skemmti hann við að fara
upp með lyftunni standandi á höndum,
þegar hann var einn. Það var eitthvað
við það, að vera einn í lyftum og bíl-
um, sem kom upp í þér löngun til að
grípa til ólíkindabragða, en þar sem
aldrei var neinn til að horfa á þig, voru
þessi afrek ævinlega unnin í eins konar
tómi.
Hann sótti farangurinn í framsæti
bifreiðarinnar og gekk upp að húsinu.
Dagstofan var full af fólki og reyk,
nokkur þekkt andlit, öll þeirra kunnug,
vinir móður hans.
„Ah, týndi sonurinn kominn heim!“
hrópaði kvenrödd til hans. „Sonurinn
kominn heim, komdu og fylltu tóm
glösin hjá okkur! Fljótt, fljótt, við
erum að deyja úr þorsta.“
„Móðir hans var í ljósbláum silkikjól
og ljósbláum skóm með mjóum tám og
háum örmjóum hælum, og andlit henn-
ar var rjótt og brosandi, og dimm,
falleg augu hennar voru dauf af hlátri.
Framhald á bls. 28.
12 FALKINN
Islenzk upp
— Aðferðin er í stuttu máli sú að
þunnir málmrenningar eru festir á
pappír sem síðan er plasthúðaður. Að
því búnu er þetta tilbúið til uppsetn- »
ingar og er fest á loftið og síðan klætt
yfir. Þegar rafmagnsstraumnum er
hleypt á hitna málmþynnurnar og hita
út frá sér. 1
Við erum staddir í verksmiðju Raf-
geislahitunar við Grensásveg og Gunn-
laugur Jónsson framkvæmdastjóri er
að útskýra fyrir okkur hvernig raf-
geislahitun er framkvæmd.
— Er langt síðan þetta fyrirtæki tók
til starfa?
— Nei, það eru ekki nema níu ár
síðan.
— Hvaðan er þessi hitunaraðferð
upphaflega?
— Upphaflega er þetta norsk upp-
finning, en við höfum endurbætt hana
á ýmsa vegu og fengið einkaleyfi fyrir
þeim endurbótum og nú stendur til að
hefja útflutning á þessu. Við höfum
kynnt þessa framleiðslu okkar á vöru-
sýningum erlendis og borizt nokkur til-
boð, sem við erum að athuga.
— Er rafgeislahitun komin víða í
hús?
— Hún mun nú komin í um fjögur
hundruð íbúðir víða um land, en þó