Fálkinn - 19.06.1963, Blaðsíða 28

Raígeislaliitun
Framh. af bls. 13.
gefizt vel. Við höfum nýlega fengið
tilboð frá kirkjum í Ólafsvík og Grund-
arfirði og geta má þess að Steingrímur
Jónsson rafmagnsstjóri gaf þetta kerfi
í Gaulverjabæ. Ég minntist líka á það
áðan að þetta kerfi hefði verið sett
upp í nokkra skóla t. d. Gagnfræða-
skóla Kópavogs og sú reynsla sem
fengin er á því þar er mjög hagstæð.
Hitunarkostnaðurinn lækkaði um nær
helming. Og svo er rétt að taka fram
að lokum. Menn hafa verið hræddir
við rafmagnshitun vegna þess að fyrri
aðferðir voru verulega gallaðar einkum
að því leyti að menn kvörtuðu um
þurrt loft. Þessi aðferð hefur ekki áhrif
á andrúmsloftið svo menn geta verið
óhræddir við þetta kerfi þess vegna.
— Þið hafið líka til sölu System Ab-
stracta?
— Já við höfum selt það síðan í
haust og salan hefur gengið vel, eigin-
lega betur en menn þorðu að vona. Við
höfum nú í hyggju að setja á fót verzl-
un fyrir System Abstracta og kynna
mönnum það enn betur því að mögu-
leikarnir með það kerfi eru ótæmandi.
Allt fyrir . . .
Framh. af bls. 19.
einustu viku með afborgun, þar til bú-
ið var að borga það.“
„Já, já,“ tók hann fram í fyrir mér,
„en ég er alveg viss. Borðið á að flytj-
ast með hinum mununum."
„En við svona grip,“ hélt ég þrálát-
lega áfram, „eru svo margar minningar
tengdar. Þér yrðuð ekki hrifnar af að
vera í stofu hjá þessu borði; þér mund-
uð sitja og stara á það og hugsa um
allt, sem það hefði getað verið; minning-
arnar mundu kvelja yður. Nei, frú Lár-
usson, þér munuð ekki hafa ánægju af
því, vegna þess að það, sem yður þótti
vænst um við það, táknaði allt þá hluti,
sem eru tengdir því. En ég gæti keypt
það aftur,“ bauð ég: — Ég mun aldrei
gleyma svipnum á andlitum þeirra! Það
var sami svipur á báðum, sambland af
sorg, reiði, undrun og geðshræringu.
„Nú jæja, þá tek ég það með,“ sagði
ég og þreif í borðið. Ég dró djúpt and-
ann og varpaði borðinu fram yfir sig.
Við heyrðum rifhljóð, þegar skrúf-
urnar runnu út. Fyrstu tvær stanzaði
ég með hnénu, en þá þriðju lét ég renna
niður á gólfið. Tíminn var kominn: Ég
lokaði augunum og sté eitt skref áfram
.... og heyrði viðinn splundrast með
óhugnanlegu, marrandi hljóði, þegar ég
setti fótinn niður í botn skúffunnar.
En framhlið skúffunnar hélzt, eins og
ég hafði ætlað mér, ósködduð.
Langa stund var dauðakyrrð, en svo
brast frú Lárusson í grát. Hann lagði
armana utan um hana og augu okkar
mættust yfir höfuð hennar. Síðan yfir-
gaf ég íbúðina.
28 FÁLKINN
Ég var rétt búinn að laga mér tebolla
Jfregar síminn hringdi. „Herra Vilhjálms.“
það var hr. Lárusson. „Hvernig get ég
þakkað yður?“
„Hvar er hún núna?“ spurði ég.
„Uti að kaupa steik til helgarinnar.“
Ég brosti breitt af gleði og hugarlétti,
því ég hef enn ekki heyrt um nokkra
konu, sem kaupi sunnudagssteik fyrir
sig eina.
„Herra Lárusson,“ sagði ég, „mér þyk-
ir það mjög leitt með skúffuna. Ég skal
auðvitað sjá um að fá gert við hana.“
„Það skiptir engu máli,“ sagði herra
Lárusson, „það er feikinógur tími.“
„Heil ævi?“
„Já, heil ævi.“
„Þakka yður fyrir, herra Lárusson.“
„Það er ég sem þakka, herra Vil-
hjálmsson.“
„Alveg óþarfi, herra Lárusson. Allt
fyrir viðskiptavinina!“
Og nú er ég guðfaðir tvíbura, og mér
finnst, að ég geti leyft mér að segja, að
það sé ég, sem beri ábyrgðina á þvi
að þeir komust í heiminn.
Dreiigiiriflin . . .
Framhald af bls . 12.
Er hann gekk í gegnum dagstofuna
í átt að eldhúsinu, sagði kona sem hann
gat ekki munað hvað hét, við hann:
„Ert þú David, eða ert þú John? Þið
eruð svo líkir, drengirnir, að ég get
aldrei þekkt ykkur í sundur.“
Hann nam staðar og brosti til hennar.
„Ég er David,“ sagði John.
„En hvað þú hefur stækkað!“
Móðir hans fylgdi honum fram í eld-
hús. „Þakka þér fyrir, elskan,“ sagði
hún. Ég þykist vita, að þú hafir ekki
lent í neinum vandræðum í verzlun-
inni.“ / ,
„Vandræðum? Hvers vegna ætti ég
að lenda í vandræðum, mamma?“
„Aldursins vegna, kjáni. Ég hringdi
nú samt í þá og sagði þeim, að þú
kæmir til að kaupa vín.“ Drengurinn
lét pokann á borðið, og móðir hans tók
flöskurnar, eina í einu og lét þær á litla
barinn. „Þú keyptir ekkert nema bour-
bon!“
„Það er sú tegund, sem þér líkar, er
það ekki, mamma?“
„Jú, en nokkrir vilja heldur skota.
En það skiptir engu. Þeir finna ekki
muninn á þessu stigi.“
Hún stikaði hratt fram og aftur um
eldhúsið, mjóir hælarnir smullu á svört-
um og hvítum gólfflísUnum, sem voru
lagðar eins og á skákborði. Hún fór
aftur inn í dagstofuna, og sonur hennar
stóð fyrir framan eldhúsvaskinn. Hann
skrúfaði hugsi frá krananum, starði
andartak á mjóa, silfurleita vatnsbun-
una, skrúfaði síðan fyrir.
Móðir háns birtist fyrir aftan hann,
hún hélt á bakka með tómum glösum.
„Mamma,“ sagði hann, „hefur þú nokk-
urn tímann heyrt, að nokkur yrði svo
æstur út af einhverju, að hann legðist
á fjórar fætur og æti gras?“
„Aldrei,“ sagði hún. „Ó, ég gleymdi
Litli Hans hafði alltaf haft mikinn
áhuga á glæpamálum. Hann las stund-
um langt fram á nótt í glæpasögum. Það
var undantekningarlaust, að þegar for-
eldrar hans litu inn til hans á kvöldin,
brást það aldrei að hann var að lesa vin-
sælar sakamálasögur eins og t. d. Blóð-
hundar Scotland Yard, Morðið á ljós- '
hærðu leynilögreglukonunni, Cardby
foringi missir aldrei marks, eða Leyni-
lögreglumaður X-9 sér um allt. Foreldr-
ar Hans voru sammála um, að áhuga-
mál drengsins væru aðeins á einu sviði
og þau þyrftu að koma honum í læri
innan lögreglunnar.
Hans litli var því settur í skóla inn-
an lögreglunnar. Hann hafði ekki verið
lengi í liðinu, þegar hann var kallaður
inn til yfirlögregluþjónsins, Sörensen,
en hann var yfirboðari hans.
Yfirlögregluþjónninn virti hann vand-
lega fyrir sér. Þá kom hann auga á
sakamálasögu, sem stóð upp úr brjóst-
vasa unga mannsins. Hann dró hana
upp og blaðaði í henni. „Interpol á hæl-
um blóðsugunnar“ hét hún.
— Ah, sagði hann, svo þér hafið
einkum áhuga á hinu spennandi lífi lög-
reglumannsins, Hans?
— Mjög mikinn, sagði Hans og stóð
teinréttur.
— Ágætt, sagði lögregluforinginn,
við höfum nefnilega mjög hættulegt
verk fyrir yður að vinna.
Hans sló saman hælunum og ætldði
að fara.
— Farið til Mikkelsen í slysadeiíd-
inni. Hann mun gefa yður nánari fyrir-
mæli, svo að þér vitið algjörlega hvað
þér eigið að gera. Og gangi yður svo
vel.
Hans hinn ungi kvaddi að hermanna-
sið og fór. ''
Tvéimur klukkustundum síðar stóð
að segja þér það, elskan. Faðir þinn
hringdi, meðan þú varst úti.“
„Hvað vill hann?“
„Hvernig ætti ég að vita það? Ég tal-
aði ekki við hann. Það var spurt eftir
þér.“
„En, uss, mamma! Hefðirðu ekki að
minnsta kosti getað spurt, hvað hann
vildi? Ég meina, eftir allt! Það gæti
hafa verið eitthvað áríðandi!"
„Ef þú ert forvitinn, góði, legg ég til
að þú hringir í hann aftur,“ ságði hún.
Hann gekk að símanum á eldhús-
veggnum, meðan móðir hans var önnum
kafin að blanda í glösin. Hann tók upp
tólið, hringdi á miðstöð og gaf upp
númerið í New York. Hann hallaði sér
upp að veggnum, hélt tólinu að eyranu
með annarri hendi og hinni hélt hann
fyrir hitt eyrað til að verjast hávaða
gestanna í dagstofunni. Hann neri
kinnína með mjúku armbandinu.
„Alice?“ heyrði hann einhvern kalla
á móður sína. „Hvað ætlarðu að hafa
fyrir stafni í ágúst? Ætlarðu að dvelj-
ast hérna?“
,,í guðsbænum!" heyrði hann hana
svara. „Ég er svo ánægð með júlí sem