Fálkinn - 19.06.1963, Blaðsíða 18

SMASAGA EFTIR MARGARET CARTER
»
Allt iyrir iridskiptavi
Ég heiti Árni Vilhjálms. Ég verzla
með smádót og notuð húsgögn og ég
hjálpa fólki að flytja. Fjarlægðir engin
hindrun! Allt fyrir viðskiptavinina!
Þar að auki get ég bætt því við, að
ég er piparsveinn og hef hugsað mér
að vera í því ásigkomulagi þangað til
ég dey.
Ég rölti um og hafði það notalegt í
búðinni, þegar hún unga frú Lárusson
kom inn.
„Herra Vilhjálms,“sagði hún andstutt.
„Þér flytjið líka húsgögn, fyrir utan
að selja þau, ekki satt?“
„Jú, það geri ég, frú Lárusson. Hvern-
ig get ég orðið yður að liði?“
„Ég á dálítið af húsgögnum, sem ég
vildi gjarnan fá flutt.“ Hún var mjög
bein í baki, þegar hún sagði þetta.
„Það væri mér mikil ánægja. Og þau
eiga að fara upp í íbúðina?“
„Þau eiga að fara út úr íbúðinni,“
sagði hún.
Rödd mín var fagleg og viðskiptaleg
þegar ég spurði: „Eiga þau að fara
langt?“
„Það veit ég ekki,“ sagði hún og virt-
ist skyndilega verða mjög óörugg. „Ég
er ekki búin að fá herbergi enn ....
En ég skal samt fljótlega ná í eitthvað,"
hélt hún þrjózkulega áfram. „Og þá
ætlið þér að flytja dótið fyrir mig, —
er það ekki, herra Vilhjálms?“
„Auðvitað. Þér segið bara til, hvenær
það á að vera. Þá lít ég upp og skrifa
upp.“
„Skrifa upp?“ sagði hún spyrjandi,
„Er það nauðsynlegt? Þér þekkið þó
flesta hlutina þegar.“
„Það er vani,“ frú Lárusson.
Fótatak hennar var ekki nærri því
eins hratt og ákveðið, þegar hún fór út
úr búðinni, og þegar hún kom. Ég fór
að flytja vörurnar inn af gangstéttinni
og á meðan hringsóluðu hugsanirnar
í höfðinu á mér ....
Þrír mánuðir voru nú liðnir síðan
ungu hjónin fluttu inn í litlu íbúðina,
•----og þrír mánuðir höfðu líka liðið
síðan ungfrú Vera, sem brosti eins og
sól í heiði varð frú Lárusson. Þegar þau
voru trúlofuð, höfðu þau komið í verzl-
unina mína nærri því á hverjum laug-
ardegi; öðru hvoru keyptu þau eitthvað,
stundum komu þau bara til að skoða.
En alltaf töluðu þau í ákafa — saman
og við mig.
„Ó, hvað þetta gæti orðið yndislegur
lampi,“ átti hún það til að segja og
dáðist að gamalli leirkrús, sem árum
18 FALKINN
saman hafði staðið úti í horni og safn-
að ryki.
„Já, en áður en við erum búin að
ákveða, hvaða litir eiga að vera í stof-
unni .... “
„Hvaða stofu?“
„Stofunni, sem við myndumláta lamp-
ann í, ef við keyptum krukkuna, og
ættum stofu.“
Með það keyptu þau krukkuna með
silkigljáandi glerhúðuninni og fóru aft-
ur. Hann hafði krúsina undir annarri
hendinni, hina lagði hann um axlir
henni. Þar fóru þau, hafði ég oft hugs-
að, lífið beið þeirra; stað til að búa á
höfðu þau ekki, en þau áttu nóg af
draumum og nú líka krukku, sem ein-
hvern góðan veðurdag átti að breyta
í lampa og standa á heimili þeirra. Og
nú kom hún og bað mig að flytja fyrir
sig. „Út úr íbúðinni, herra Vilhjálms.“
Það leit ekki vel út. Það leit alls ekki
vel út, og ég felldi mig ekki við ástand-
ið. Mér virtist það óþægilegt og öfug-
snúið. Mér var þungt um hjartaræturn-
ar meðan ég bar síðustu kassana inn.
En það er erfitt að finna stað til að
búa á á okkar dögum, og næsta morg-
un fékk ég frú Lárusson aftur í heim-
sókn.
„Herra Vilhjálms,“ sagði hún, „haldið
þér að þér getið geymt nokkur húsgögn
fjorir mig dálítinn tíma?“
„Það ætti að vera hægt,“ sagði ég.
„Það er bara þangað til ég er búin
að finna herbergi,“ sagði hún.
Það voru dökkir baugar undir augun-
um og hún var þreytuleg.
„Ég á kunningja," byrjaði ég varfærn-
islega, „herra Aron, hann hefur tvö her-
bergi uppi, sem eru auð.“
Þegar hún fór, fimm mínútum seinna,
hafði hún heimilisfang Arons og ég var
með lykilinn að íbúðinni.
Fallega stofan þeirra Lárusson hjón-
anna var eins snyrtileg og hreinleg og
búðargluggi. Engin blöð eða bækur lágu
á glámbekk, engar gamlar pípur sáust,
undir hægindastólnum sáust engir inni-
skór. Allt það, sem meiningin var að
ég sæi um, var merkt með krítarkrossi
.... og það var búið um í sófanum.
Þar stóð það allt, húsgögnin og allir
skrautmunirnir, sem þau höfðu keypt
hjá mér, litla kringlótta borðið, fótskem-
illinn, krukku-lampinn og svo auðvitað
skrifborðið ....
Það var alveg einstakt húsgagn. Það
höfðu verið lagðar tilfinningar í, þegar
það borð var búið til, og tilfinningarn-
ar voru líka með í kaupunum. Hún
hafði komið auga á það einu sinni seinni
hluta laugardags, þegar það byrjaði að
dimma fyrir utan.
„Ó, herra Vilhjálms, þetta borð þarna
....“ hafði hún sagt og lagzt um leið
á hnén fyrir framan það. „Hvað það
er fallegt! Er það .... er það hræðilega
dýrt?“
Það var dýrt. Ég nefndi eina verðið,
sem ég hafði og hún andvarpaði.
„Ég hélt það líka,“ sagði hún. „Það
er auðskilið .... “ Hún gekk hægt um-
hverfis það, kom við það og dró skúff-
urnar varlega út. Og allan tímann stóð
hann og horfði ástúðlega á hana.
„Það er útilokað,“ sagði hún að lok-
um, „við höfum alls ekki ráð á þessu.“
Hún hafði smeygt hendinni undir arm
hans, og þau voru farin aftur. Á mánu*
dagsmorgun kom hann aleinn inn í
verzlunina og greiddi fyrstu afborgun
af borðinu. Þegar hann var búinn að
borga það, voru þau búin að gifta sig
og höfðu fengið íbúðina, og hann hafði
beðið mig að koma því upp og koma
því þannig fyrir, að hún gæti séð það
um leið og hún opnaði dyrnar.
Á borðinu lá nú seðill með krossi á;
hún vildi hafa það með sér, og það var
það eina uppörvandi í þessu öllu saman.
Það var henni einhvers virði, þetta borð;
það var ennþá einhver ást eftir, og þar
með líka von. *
Ég settist og starði upp í loftið, með-
an ég barði úr pípunni minni og braut
heilann eins og vitlaus maður, en loks-
ins myndaðist svo áætlun.
Ég byrjaði með að láta frú Lárusson
vita, að ég væri tilbúinn að flytja dótið
hennar á næsta laugardag.
„Laugardag!" segir hún. „Ég kysi
heldur einhvern annan dag í vikunni."
„Því miður, frú Lárusson. Ég get það
aðeins á laugardag.“
Hún vildi vera laus við hann á með-
an, það vissi ég vel, og hann átti frí
á laugardögum; en það var ekki í sam-
ræmi við mínar áætlanir, og laugardags-
morgun kl. 11 mætti ég með flutnings-
bílinn minn.
Þegar hún opnaði fyrir mér og ég
sá herra Lárussson standa inni í stof-
unni með hendurnar djúpt grafnar í
buxnavösunum, dró ég djúpt andann og
varpaði mér út í það.
„Jæja, við flytjum í dag, ha?“ Ég
gekk inn í stofuna; varir mínar drógust
frá tönnunum í krampakenndu brosi.
„Nú hafið þér líklega hugsað yður vel
um, ekki satt? Ég meina — með tilliti