Fálkinn - 14.08.1963, Blaðsíða 11

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREIINIHOLST
GAMLI JAKKINN
Hundurinn er bezti vinur mannsins.
En þeim mun oftar, sem ég fjarlægi
leifar þær, sem nágrannahundurinn
skilur eftir fyrir utan dyrnar hjá mér,
þeim mun ófúsari er ég að samþykkja
þetta slagorð. Ég veit hvað er bezti vin-
ur karlmannsins. Það er gamli, góði
sunnudagsjakkinn hans.
Ekki líður mér eins vel í nokkurri
flík og gamla, gráa tweedjakkanum
mínum. Hann er ægilega víður og fylg-
ir eftir hverri hreyfingu, manns, þar
sem hann er svolítið farinn að láta á
sjá, gerir ekki svo mikið til, þótt mað-
ur óhreinki sig endrum og eins í hon-
um. Hann hefur þjónað húsbónda sín-
um dyggilega í fjöld ára. Ef sett er leð-
ur á ermarnar, þar sem hann er svolít-
ið farinn að trosna, burstar hann upp
og setur nokkrar tölur á, getur hann
vel þjónað manni í nokkur ár í viðbót.
Marianna þolir hann ekki. Ég' skil ekki
hvað hún hefur á móti honum, en hvert
skipti, sem ég smokra mér í hann get
ég verið handviss um, að hún hreyfir
mótmælum.
— Fyrirgefðu góði. Ætlarðu virkilega
að fara í þessum gamla jakka í bæinn?
— Hvað er að þessum jakka?
Hún fyrirbauð mér að yfirgefa húsið
í þessum jakka. Ég varð satt að segja
að viðurkenna, að það var ekki laust
við, að hún væri svolítið móðursjúk út
af jakkanum.
— Allt í lagi, sagði ég og gafst upp.
Síðan hólkaði ég mér í nýja tvöfaltvafða
jakkann minn, sem var svo stífur, að
maður hefði haldið, að hann væri gerð-
ur úr stífelsi.
Síðan lagði ég af stað. Um leið og ég
var kominn heim aftur, fór ég í gamla
jakkann minn og fannst á sama augna-
bliki, að ég væri orðinn nýr og betri mað-
ur. Þetta var dýrlegt. Við vorum óað-
skiljanlegir, jakkinn og ég, en verst
var hvað hann var slitinn á olnbogun-
um. Ég fór með hann til skraddara og
fékk talið hann á að setja leður á jakk-
ann þar sem hann væri mest slitinn. Það
kostaði næstum því eins mikið og stíf-
elsisjakkinn. Eftir þessa yngingu var
jakkinn orðinn sem nýr og ég fékk að
fara í honum í vinnuna nokkurn veg-
inn orðalaust. En dag nokkurn, þegar
ég ætlaði að taka hann út úr skápnum
var hann ekki á herðatrénu.
— Hvar er jakkinn minn? spurði ég
Mariönnu.
— Jakki, endurtók hún, — ég þoli
ekki, að þú kallir þetta jakka. Þú ert
að meina pjötluna, sem þú ert vanur að
fara í vinnuna í, þá gaf ég klútasafnara
hana. Það var betra en.......
Ég rauk á dyr og niður eftir götunni,
þar sem ég að lolrum rakst á klútasafn-
arann á hjólinu sínu.
— Hafið þér jakkann minn? spurði
ég lafmóður og byrjaði að róta í tusku-
búnkanum.
— Svona, svona, herra minn. Ekki
svona ákafur. Allt sem hér liggur hef
ég fengið heiðarlega gefið við dyrnar á
húsunum hér.
— Þér fáið dal, ef þér finnið jakkann
minn.
Þetta bjargaði málinu. Andartaki síð-
ar stóð ég með jakkann í höndunum.
— Einn dalur fyrir eina tusku, alls
elcki svo slæmt, herra minn, sagði klúta-
safnarinn og rétti út lófann til þess að
taka á móti upphæðinni. En ég gekk
ánægður heim með jakkann og var
fljótur að fara í hahn.
Af óskiljanlegum ástæðum talaði
Marianna ekki við mig, það sem eftir
var dagsins. Ég dustaði jakkann á erm-
unum, burstaði hann með hendinni og
fjarlægði nokkra bletti með volgu
vatni inni í baðherberginu — og jakk-
inn minn leit aftur út sem nýr væri.
Hálfum mánuði síðar var hann horf-
inn.
— Hvar er jakkinn minn? hrópaði ég
svo að þakið var næstum farið af hús-
inu.
Næstum því um leið kom ég auga
á hann. Hann hafði verið hengdur á
fuglahræðuna við jarðarberjabeðið. Ég
flýtti mér að taka hann niður, dustaði
af honum fuglaskít og strá og fór í
hann. Það sem, eftir var dagsins talaði
ég ekki við Mariönnu, bauð henni einu
sinni ekki góða nótt.
Nokkru seinna gerðist hinn hræðilegi
atburður. Ég opnaði dyrnar að klæða-
skápnum. Herðatréð var autt.
— Jakkinn nrinn, hrópaði ég. Ilvar
er jakkinn minn?
Ég heyrði ekki bofs. Ég leitaði um allt
húsið. Ég komst í mikla geðshræringu
og að lokum fann ég hann. Hann var í
öskutunnunni, brunninn upp til ösku.
Ég rótaði í öskunni, hún var glóandi
enn, en það var lítill bútur af gráu
tweed, sem sagði mér hvernig komið
var. Þegar ég gekk inn i eldhúsið
nokkru síðar, þá var mér næst að myrða
mína ektakvinnu, svo reiður var ég.
Marianna hnipraði sig saman í einu
horni eldhússins, lafhrædd.
Framh. á bls. 36.
FALKINN
11