Fálkinn - 14.08.1963, Blaðsíða 23

voru að klæða sig, og Ariadne kom inn
í herbergi mitt til að sýna mér nýjasta
kjólinn sinn. Hún virtist föl undir and-
litsfaðranum og ég velti því fyrir mér,
hvað amaði að henni.
í þetta skipti stríddi ég henni ekki
eða hæddi hana, heldur lét hana setjast
við hlið mér.
„Þú ert þreytuleg, Ariadne. Nei, ég
er ekki að stríða þér, bætti ég við þeg-
ar ég sá blikið í augum hennar, eins og
hún væri reiðubúin að skirpa á mig.
„Ég hef áhyggjur vegna þín. Er það
Ercy? Er eitthvað að?“
Hún sneri höfði sínu undan augna-
biik og tók eftir, að Anna leyndist í
skápunum, og hengdi upp og hagræddi
hlutunum. „Anna, farðu niður og gáðu,
hvort allt er í lagi með borðin. „Ég vissi
að Ariadne vantreysti gömlu konunni,
og ég vildi sýna henni reglulega um-
hyggju.
„Þú ert mjög athyglisöm, kæra systir,
sagði hún þurrlega án þess að líta á mig,
þegar við vorum orðnar einar.
„Hvað er að?“
„Ekkert, sem tíminn læknar ekki,
kæra systir, og ekkert, sem hægt er að
komast hjá. En það ert þú, sem ættir
að hafa áhyggjur — þú virðist hafa lif-
að á einhverju fjarlægu skýi í þó nokk-
urn tíma......“ Hún horfði á mig núna,
höfuð hennar hallaðist aftur á bak og
augu hennar voru kuldalega skásett.
„Ég ætla ekki að fara í neinn gátu-
leik við þig, kæra systir,“ sagði ég við
hana og notaði hinn þurra, kaldhæðna
tón hennar. ,,Ég hélt, að þú litir dálítið
þreytulega út og reyndar gerir þú það.
En ég læt þig ekki segja mér^ neitt ó-
merkilegt samkvæmisslúður.“ Ég stóð á
fætur og gekk að opnum glugganum.
Sólin var um það bil að setjast i sjó-
inn, sem var eins og brætt stál, og það
var ekki ský á himni til að endurvarpa
deyjandi geislum hennar. Kaldur and-
vari kom skyndilega og lét mig skjálfa
í hinum þunna silkikjól mínum.
„Það er ekki ómerkilegt samkvæmis-
slúður, Phaedra, það var raunverulegt og
alvarlegt. Pabbi er ákveðinn í að mala
manninn þinn, ef Alexis verða fengin
of mikil völd í Kyrilisveldinu. Hefurðu
ekki enn hugsað um þetta? Hvar hef-
urðu verið allar þessar vikur?“ Rödd
hennar hækkaði og hvesstist á síðustu
spurningunni.
Ég sneri mér ekki til að horfa á hana.
Ég gat séð hana eins greinilega eins og
ég hefði augu í bakinu — sömu Ariadne
hinnar útþvældu hollustu, sem sat rétt
og tilfinninganæm í stífri spennu. Ég
vissi, að hún sagði sannleikann. Um
hana togaðist á hollusta hennar við
Andreas, hin gamla ást hennar til
Thanosar og hinn mikli og hræðilegi
skuggi Dimitri gamla. Arum saman
hafði hún setið í netinu miðju, gert áætl-
anir, dreymt og þráð. Kannske var það
að segja sannleikann hluti af áætlun-
inni, en það stóð á sama.
„Tbanos er sinn eigin herra,“ sagði
ég að lokum. „Hann verður ekki yfir-
bugaður:“
„Og þinn eigin sonur? rödd hennar
var gjallandi núna. Ég velti því fyrir
mér, hvers vegna hún léti sér annt um
þetta. „Hefurðu alls engar tilfinningar?“
Ég sneri mér snöggt. Hún sat enn
nálægt náttborðinu, háls hennar var
teygður fram eins og til að ná betur
til mín með röddinni. Ég var skelfd yfir
orðum hennar. Allt líf mitt hafði ég
litið á hana sem þá tilfinningalausu. Ég
var sú, sem fann of mikið til til að
gera málmiðlun, ég var sú, sem hægt
var að koma gjörsamlega úr jafnvægi.
Hún var sú, sem hélt tilfinningunum
í kollinum......Nú virtist svo sem hún
héldi, að ég væri köld.
„Ég mun tala við pabba,“ sagði ég
og lét málið vera útrætt. Hún leit á
mig augnablik og ég sá mig endurspegl-
ast í augum hennar og undraðist hina
botnlausu afbrýðisemi hennar.
Hún yfirgaf herbergið og það skrjáf-
aði í satíni, og ég gleymdi samtali okk-
ar strax. Ég hafði meira áríðandi mál í
huga og þar var Alexis efstur á blaði.
Þegar ég kom í herbergi hans, hætti
hjarta mitt að slá, og ég stanzaði —
dyrnar voru galopnar og ljós logaði.
Ég sveipaði róseminni að mér eins og
kápu og fór inn.
Hann sat á rúminu og horði á nokkr-
ar teikningar, sem hann hafði dreift
um. Þegar hann sá mig, voru augu hans
óbreytt og rödd hans var alveg kæru-
laus, þegar hann sagði: „Hvernig fellur
þér við þessar? Ég teiknaði þær í dag.
Aþena er mjög spennandi borg.“
Hann hafði aldrei áður horft á mig
eða talað við mig svona. Það gat aðeins
verið leyfilegt. ef við hefðum búið sam-
an í mörg, mörg ár og værum eins kunn-
ug hvort öðru og sjálíum okkur.
„Ætlarðu ekki að klæða þig fyrir
samkvæmið?“ spurði ég og tókst ekki
Eg gekk upp að honum og sagði mjög
blíðlega: „Ercy er barn.....Þú átt að
vera með okkur. Thanos væntir þess
að kynna þig fyrir öllum í kvöld. Þú
hefðir átt að spyrja mig, Alexis.“
Hann stóð kyrr augnabiik, augu hans
litu yfir axlir mínar og brjóst og sendu
hitabylgjur um mig alla.
„Þú ert mjög yndisleg í kvöld. Pha-
edra. Þú ættir alltaf að vera hvít-
klædd.“ Hann gekk nær og kyssti mig
mjög laust og gekk aftur á bak. „Mér
þykir þetta leitt, ég skal koma á breyt-
ingu áður en auga er deplað..........
Sjáðu!“
Hann þaut úr augsýn og ég dró and-
ann djúpt og ég baðaði mig í þeirri
gleðilaug, sem koss hans og skap hafði
skapað í mér. Ég sat á rúminu hans og
horfði á teikningarnar og beið eftir að
hann skipti um föt. Þær voru góðar og
lifandi og sköpuðu arkitektslega ná-
kvæmni án þess að fara nokkurn tíma
út í smáatriði. Sérhvert strik, hvort sem
það var ákveðið og beint eða fínlegt
og mjúkt var ekki aðeins hluti af hug-
boðinu, heldur einnig hluti af tekning-
unni sjálfri.
Hann sást enn ekki, þegar ég heyrði
einhvern kalla á mig og ég varð að
yfirgefa herbergið. En ég tók með mér
hamingjumóðu eins fínlega og glitrandi
eins og indverskt híalín.
Ég veit ekki hvað fór á milli Alexis
og Ercy, þegar hún uppgötvaði að hann
gat ekki slegizt í hóp leikfélaga henn-
ar. En Ariadne var lengi að koma til
okkar, og ég hélt ég heyrði rödd henn-
ar og Ercy hækka sig uppi á lofti.
Af pallinum gat ég séð skemmti-
snekkjuna, öll ljós hennar voru loganr’A
og heyrt tónlistina, sem unglingununy
féll í geð. Brátt heyrði ég hljóðið í hrað-
bátnum, sem sipldi fram og aftur.
Senn fer að síga á seinni Kluta sögunnar um Phaedru eftir Yale
Lotan. Eins og kunnugt er hefur sagan venð kvikmynduS og hefur
myndin farið sigurför um heiminn að undanförnu. TitiIhlutverkiS leik-
ur hin kunna gríska leikona, Melina Mercouri. Myndir* ”--Snr svnd í
Tónabíói strax og sögunni lýkur hér í Fálkanum.
alveg að halda rödd minni í jafnvægi.
Hann var í buxum og ljósri skyrtu.
„Ég er klæddur,“ svaraði hann og
glápti enn á teikningar sínar.
„Ercy sagði að það yrði mjög óform-
legt.“
„Ercy?“
Hann leit upp. „Hvers vegna, já.....
Ég lofaði að koma út á skemmtisnekkj-
una.“
„Þú hlýtur að vera vitlaus!“ Ég skalf
af reiði og var hjálparvana. Átti þessi
litli api hennar Ariadne að sletta sér
alltaf fram í?
Hann stóð upp. „Mér þykir það leitt,
Phaedra. Ég hélt ekki að það skipti
máli.“ Andlit hans var alvarlegt og
ég mændi á hann allan og þráði að koma
nær og vera ein með honum. Reiði min
hvarf.
Gestir okkar voru iika að koma.
Thanos og ég kynntum Alexis fyrir öll-
um og ég hafði ánægju af hinu gráðuga
bliki, sem kom í augu kvennanna, þegar
þær sáu hann, myndarlegan og liðugan
í samkvæmisklæðnaði sínum, og munn-
vik hans mynduðu bros í sífellu.
Kvöldið leið. Fjöldi fólks hafði þegar
drukkið of mikið, sumir dönsuðu og
margir hópuðust í lítil horn, þar sem
þeir brugguðu leyniráð og þvöðruðu
og sýndu tennur sínar. Thanos var í
mjög góðu skapi, hann gekk á milli hóp-
anna, dansaði við sumar konurnar og
einu sinni við mig, og hann var alltaf
að leita að Alexis til að láta hann
heyra eitthvað eða sýna hann Ariadne
sat í dimmu horni á stéttinni og horfði
út til skemmtsnekkjunnar og ekki einu
Framh á bls 32
FALKINN
23