Fálkinn - 04.09.1963, Blaðsíða 5

Sendið okkur spaugilcgar
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yðar
birtist í, sent ókeypis heim.
í umferðma. Vt.rsti tjallírm vi5
l.air var sá, að útblásturinn var
syo heítur, að malbikið brá.'maði
fynr aff"o bílínn t> I kviknaSi
jaínvel í þvi.
Það var ekki golí.
Vikan 29. tbl. ’63.
Send.: Gunnar G.
Storesblúndur —
semmg^r.
Morgunblaðið 1950.
heimsótt ísbuti í dag. Ifn uin
i Irik ver3 ég að barma tnjég að
hin tflranga ferðaámtlun nktt
ar *af dkkur lítinn tima til að
fylgja luilrri hvíitninjrn sem
«.túð í cinum sf íshm/ku fcvða
: ntannapésumtm, sora ukkur
i voru fenrnír: „J.átið' ckki ts-
lcnzku stúlburnar vcrða mosa
vaxnarf" Þaú vcrftur »3 bi*a
Jiatiiraa til imist. Sjáunist aftur
íslaud.
Morgunblaðið 26. júlí ’63.
Send.: Sig. T.
börn og krókar tii upp~
Send.: Óskar Björnsson.
GUSTinNIR i sirkus rimtm 1
ísraet ur3a skelftngu loctnlr, þc*
tir einn af krokúdilum tamníoira-
marmsirw Tammy Iliablo luktt unt
hann sinnm stóra kjafti.
Tctnjarinn ták aZ vclna og hera
sitr Uta. trrí »3 þctta atvik »ar
nlls ckki á „númcrt“ hatts. iitupu
star&meun þá tll og skökkuSu
leSkinn, en kerepuna ntaeddl mjöft
Alþýðublaðið 28 júlí ’63.
Send.: B. V.
— Elskan rriín, sagSi hún, ég verÖ aÖ já mér rerk.
Ég dey, ef ég jœ ekki eld í sigarettuna míncz . . .
—- ÞaS býr rithöfundur hérna við hliðina, heyrði
ég Harlan segja. Það var hann sem var úðan að biðja
hann um eldspýtur?
Nýtt úrval júní ’63. Send.: B. V.
iló.n bar é.iitókonar . mé3ur!eg:i
umiiygorjit fyrir þessari tt»>#». rtý
fíiftn k<mu, — Aíi miiimsta kúiti
/er nmúurtr.n þiim beím'i ú nútt-
unni, Minn ar ekkj (>n umi
ir.i’.irift uijtíif viltniégu bréfi.
Bi" noit iiS huiiv l-i j 'i' .'i fyrb'
:r«k'i'iijntiirfi P&g|y Íisívi.>dí aíjf«t
Morgunblaðið 27. júlí ’63.
Send.: B. V.
Stuttján l'ranskar ungar stúfk-
ur iiafa vtriíi á ferd hír ;i landi
uú umlantornu. Eru þ;er úr sér-
tntarl'iukki etmtm hala með
svr cinn kartmanrj
Vísir 23. júlí ’63.
Send.: B. V.
IVIatsöluhúsin
Við seljum þessa sögu ekki
dýrar en við keyptum. Á mat-
sölustað einum, var borið á
borð gamalt og farðað smjör,
sem menn gátu ekki snert við
og fúlsuðu með óspart.
Forstöðukonan spyr gestina,
hvað valdi því, að þeir borði
ekki.
Predékarinn og púkinn
Vort Iand e? í
dögun.
Menn eru jú sífellt
að vakna við vondan
drauni.
Þá segir einn þeirra:
— Spyrjið þér smjörið að
því. Það er orðið nógu gamalt
til að svara fyrir sig sjálft.
Skólapiltarnir
Skólapiltur í Latínuskól-
anum hafði framið drengskap-
arbrot, sem skólabræður hans
voru mjög reiðir út af.
Þeir kölluðu saman fund og
voru einhuga um að hýða
félaga sinn.
Þá stendur upp hæverskur
piltur, sem lítið hafði látið að
sér kveða og segir, að þetta
sé ekki ráðlegt, því að þetta
varði við lög, geti bakað þeim
ábyrgð. Hitt sé miklu einfald-
ara að Ijúga því allir, að þeir
hafi hýtt hann, enda geri það
sama gagn.
Tillaga þessi var samþykkt
samhljóða.
Gáfurnar
Hjón ein suður með sjó áttu
son í Ameríku.
Þau höfðu frétt, að hann
væri dáinn, en sú frétt reynd-
ist ósönn, því að skömmu
seinna fá þau bréf frá syni
sínum.
En þar sem þau voru ekki
læs á skrift, fengu þau menn
til að lesa bréfið fyrir sig.
Þegar fram í bréfið kemur,
segir karl:
— Nú hann minnist ekkert
á það, að hann sé dauður.
Þá segir konan heldur hróð-
ug:
— Ertu frá þér maður held-
urðu að hann geri það fyrr
en síðast.
Klerkarnir
Klerkur einn var að prófa
börn. Að lokum segir hann
við þau:
— Kristur sagði: „Leyfið
börnunum að koma til mín
og bannið þeim það ekki.“
— Og snáfið þið svo út let-
ingjarnir ykkar.
Prestarnir
Prestur norður i landi þótti
ölkær og blótaði hann stund-
um Bakkus um leið og hann
predikaði fagnaðarerindið.
Voru ræður hans þá allkynd-
ugar. Einu sinni byrjaði hann
predikun á þessa leið:
— Sæll og blessaður, minn
gamli, góði guð. Þú rærð einn
á báti. Enginn vill róa hjá
þér. Ég vil róa hjá þér. Þá
færðu einn góðan.
Kvennaskólarnir
Kennslukonan í kvenna-
skólanum var guðhrædd og
siðavönd og var vön að tala
til nemenda sinna um kristi-
leg efni. Eitt sinn sagði hún:
— Við verðum að bera það,
Mér hefur allta*
fundizt vir'ðuleikinn
vera fundinn upp til
þess að dylja iðjuleys-
ið.
sem Drottinn leggur okkur á
herðar. Minnizt jafnan orða
ritningarinnar: „Slái einhver
þig á hægri kinnina, þá bjóð
þú hina vinstri.“
Þá gellur við í einni stúlk-
unni:
— En fari nú svo, að ein-
hver kyssi mann á aðra kinn-
ina, á maður þá að bjóða hina?
Æskan
Lítill strákur var að borða,
þar sem hann var gestkom-
andi. Honum varð á að ropa.
Þegar hann kom heim sagði
hann:
— Ég visi ekki hvort óg
átti að segja: „Guð hjálpi mér
eða verði þér að góðu.“
Lánastarfsemin
Stúlka kom til nágranna-
konu sinnar og mælti:
— Geturðu ekki lánað
henni mömmu tvö bollapör?
Það eru komnir tveir gestir,
annar hankalaus og hinn sitt
af hvoru tagi.
Guðmundur skólaskáld Guðmundsson var
hið mesta Ijúfmenni. Honum þótti um skeið
sopinn nokkuð góður, en gekk síðan í algert
bindindi. Hann drakk einkum á Hótel ísland. Halberg hótel-
eigandi hafði fyrirskipað, að Guðmundur fengi ókeypis
morgunbitter. Svo er það einn morguninn að hann fær sér
einn ókeypis. Við nœsta borð situr Jón Jónsson Aðils. Hann
gengur til hans og segir:
— Nú er það orðið alvarlegt með mig. Ég er farinn að
sjá ofsjónir. Mér sýndist ég sjá herskip í nótt, sem var að
elta mig og skjóta á mig.
Þá slœr Jón út hendinni og segir:
—• Blessaður vertu ekki að setja þetta fyrir þig. Ég hef
oft séð þess konar, en ég er fyrir löngu hœttur að taka
mark á því.
FALKINN
5