Fálkinn - 04.09.1963, Síða 11

;anga frá hengisófanum fyrir þig. Þú
myndir hafa gótt af því.
Hún kinkaði kolli stutt í spuna, og
hann lokaði dyrunum. Hún sá hann
ganga niður hellustíginn og yfir flötina
að kofa garðyrkjumannsins. Nýi garð-
yrkjumaðurinn mundi fá skipun um að
setja hengisófann upp, en hann myndi
gleyma þvi viljandi — hann var næst-
um því eins latur og vinnukonan. Hvers
vegna reyndi vinnufólkið ævinlega að
hundsa hana? Hvers vegna sat það um
að stríða henni, þegar það vissi. að hún
var ekki heilbrigð?
Blái Cadillac-inn þeirra bakkaði út á
götuna. Arthur kom auga á hana í glugg-
anum og veifaði brosandi. Hún gerði
sér ekki það ómak að veifa á móti.
Vagninn rann eftir götunni, og hún
fylgdist með honum, unz hún gat ekki
lengur séð hann.
Frú Dunning sneri frá glugganum.
Klukkan var aðeins hálftíu, og hún átti
varla fleiri sígarettur, og vinnukonan
reykti ekki. Henni leið ekki vel og var
dálítið illt í höfðinu og yfir síðunni. Hún
lét fallast niður í stól.
Rödd innra með henni hélt áfram að
endurtaka i sífellu: Hver er Jessica? Er
hún falleg? Er hún ung og hraust?
xivers vegna fiýtti hann sér til vinnu
sinnar, af því að hún nefndi nafn henn-
ar’
ri'ú Dunning fannst hún skyndilega
vera gripin ákafri þörf á að fara inn í
svefnherbergið. Hún vissi, að hún átti
ekki að gera það, að það væri aðeins
að kvelja sjálfa sig, en hún gat ekki
staðizt þörfina.
Hún athugaði andlit sitt í speglinum
og rannsakaði það í sterku sólskininu.
Hún sá nokkur grá hár, og sá, að hún
var með poka undir augunum. Þrjátíu
og níu ára, og spegillinn sagði fimmtug.
Það var ekki svo undarlegt, að hann
væri þreyttur á henni og hefði áhuga
á öðrum konum. En reiði hennar náði
undirtökunum á meðaumkvuninni.
Hann hafði engan rétt til að yfirgefa
hana. Hún var kannski að verða gömul,
en það var ekki næg ástæða til að hann
ætti að finna sér einhverja Jessieu.
Frú Dunning kveikti sér í síðustu
sígarettunni og settist á rúmið. Hann
veit, að ég vil ekki fallast á skilnað,
hugsaði hún. Það skyldi ekki undra
mig, þó að hann hugsaði sér að drepa
mig. Hugsunin lét illa í eyrum og kom
hjarta hennar til að slá ákaft. Nei,
hann gæti ekki fundið upp á oeinu
slíku. Hann hefði ekki kjark til þess.
Hún reis á fætur og lokaði svefnher-
bergisdyrunum. Vinnukonan var að
ryksuga niðri, og hávaðinn barst um
húsið. Drepa mig! Hugsunin olli henni
kulda og svima. Ef hann hefði nú eitt-
hvað óhreint saman að sælda við dr.
Winston hafði borjað íonum fyrir að
gefa mér glas af eiturtöflum. Nei, það
væri óhugsandi. Hún hafði nú tekið
töflurnar í viku, og það hafði ekkert
komið fyrir hana. En kannski væri það
seinvirkt eitur, meðal, sem tæki vikur
eða mánuði að virka. Sársaukakippur
fór um hana. Ó, guð, stundi hún, ef til
vill eru það töflurnar. En verkurinn
hvarf brátt, og hún lagðist aftur á rúm-
ið, skjálfandi. Hana svimaði aftur, og
hún var mjög syfjuð.
Síminn hringdi. Hann stóð á borðinu
við hliðina á rúminu, og 'nljóðið kom
henni til að setjast upp í einum rykk.
Hún beið eftir, að vinnukonan svaraði
niðri.
— Frú Dunning? Rödd stúlkunnar
heyrðist alveg upp til hennar. — Maður-
inn yðar er í símanum. Frú Dunning.
Á ég að segja, að þér hvílið yður?
— Nei, hrópaði hún. — Ég tek hann.
Hún lyfti tólinu. Halló, Arthur?
— Hvernig liður þér? spurði hann.
Hvers végna hringdi hann? hugsaði
hún undrandi. Hann var aldrei vanur
að hringja fyrir hádegi. — Ekki — ekki
sérlega vel, sagði hún.
— Hvað er að? Hann virtist verulega
áhyggjufullur.
— Mig svimar. Og ég hef höfuðverk.
— Hringdu til læknisins. Hann getur
sent þér eitthvað.
— Nei, það líður áreiðanlega hjá,
sagði hún.
Framh. á bls. 36.
FÁLKINN 11