Fálkinn - 04.09.1963, Síða 18

LIILA
SAGAIM
EFTIR
WILLY
BREIIVHOLST
Herramannsmatur
í gamla daga snæddu hinir kúguðu leiguliðar nær ein-
göngu vatnsgraut. Matseljan setti stóra skál á borðið og
f jölskyldan tók sér sæti við það og spændi upp í sig graut-
inn af leirdiskunum. Þegar því var lokið þurrkaði hún
spænina á erminni og stakk þeim upp undir loftbjálkana
í borðstofunni.
Vatnsgrautur var tákn fátæktarinnar.
Til allrar hamingju breyttust tímarnir og í stað vatns-
grautarins kom hamborgarhryggur, uxasteik og Lundúna
lamb.
En upp á tíðkastið eru menn farnir að virða vatns-
grautinn og er hann hafður í hávegum, þótt nú sé góð-
æri í landi.
Á heimili mínu var til dæmis vatnsgrautur á mánu-
dögum og föstudögum. Stór skammtur handa hverjum
með kanel og sykri og heilt stöðuvatn af íslenzkri ágætri
hyrnumjólk.
Þetta var herramannsmatur. Og á miðvikudögum stakk
Marianna höfðinu inn í vinnuherbergi mitt og spurði,
hvaða mat ég vildi borða um hádegið.
— Vatnsgraut, sagði ég.
Og svo fengum við vatnsgraut, hollan og góðan vatns-
graut, sjóðandi heitann beint úr pottinum. Og þegar ég
ýtti diskinum frá mér, var ég svo saddur, að ég hefði al-
veg eins getað verið að standa upp frá ríkulegu jólaborði
eða köldu borði á einhverjum veitingahúsinu.
Aðalatriðið er, að maður verði saddur.
Þegar við settumst að borði, hreyfði Benni litli mót-
mælum.
— Æ, vatnsgrautur, sagði hann, — aftur.
— Það sem er nógu gott handa móður þinni og föður
ætti að vera nógu gott í þig, sagði ég alveg eins og feður
segja yfirleitt við börn sín, ef þau leyfa sér að gagnrýna
matinn. Og ég hélt áfram í sama tón:
— En þú vilt hann ekki, þá getur þú svosem vel látið
hann vera. Það er ekkert annað á borðum.
Þá náði strákur í sykurkarið, stráði sykri á, og tók að
spæna í sig grautinn.
— Nei, sagði Marianna, og leit á diskinn sinn, en hún
hafði ekki hreyft við matnum, — ég kem honum ekki
niður.
— Láttu hann þá vera, sagði ég, þú bíður ekkert tjón
af því að missa svosem eitt eða tvö pund. Ef þú vilt hann
ekki, þá láttu mig hafa hann. Þesum góða mat skal sko
ekki verða hent.
Þá byrjaði hún að nartaí hann, — ég segi narta, því að
með hverri skeið varð hún að hafa jafnt af mjólk og graut
og síðan einn góðan sopa af mjólk. Á þennan hátt heppn-
aðist henni að ljúka við grautinn á rúmum hálftíma.
— Takk fyrir matinn, sagði Benni eins og hann ætlaði
að kasta upp, síðan flýtti hann sér í burtu.
— Ojbara, sagði Marianna, og ýtti disknum frá sér.
Framh. á bls. 30.
18
FALKINN