Fálkinn - 04.09.1963, Síða 28

— Kona, sem hét frú Williams. Yfir-
stéttarkona í niðurlægingu, gamall
vesalingur. Enginn vissi almennilega, af
hverju hún lifði, ég á við hvaðan hún
fékk mat og svoleiðis — hún borgaði
ekki neina leigu. Bersýnilega hafði hún
gert Doris einhvern greiða einhvern-
tíma.
— Hver er Doris? Frúin, sem leigir
út herbergi?
— Já, en frú er ekki rétta orðið.
Ljósið slokknaði, og við stóðum þarna
í niðamyrkri. Fnykurinn varð enn þá
verri. Hann gat ekki verið af unga
manninum.
Hann sneri slökkvaranum aftur og
varð sýnilegur.
— Heyrið mig, fæ ég leyfi til að fara
með inn og líta á herbergið? Ég hef
oft velt því fyrir mér, hvernig það
lítur út.
— Það er mjög venjulegt herbergi.
Hann kom á eftir og tók svar mitt
greinilega sem boð. Ég var of þreytt
til að mótmæla.
— Ég heiti Toby Coleman, sagði
hann.
Ég var önug yfir að hann skyldi vera
svona uppáþrengjandi. Ég vildi ekki
kynnast neinum í húsinu. Hinir íbúar
hússins voru ekki til í mínum augum
nema sem lokaðar dyr, sem ég gekk
framhjá, eða sem fótatak eða raddir
hinum megin við vegginn eða nöfn á
bréfum, sem lágu á borðinu í gangin-
um. Ég hafði ekki búizt við, að þeir
yrðu gripnir bjánalegri mannblendni.
Ég byrjaði að ganga upp næsta stiga.
Við gengum upp á efstu hæð. Við vor-
um bæði móð, þegar ég lauk upp hurð-
inni og kveikti Ijós.
Ég hafði ekki séð herbergið við raf-
magnsljós fyrr. Það var hræðilegt. Per-
an kastaði daufu Ijósi yfir skítug hús-
gögnin og óþrifaiega veggi.
Toby Coleman stóð með hendur í
vösum og horfði í kringum sig.
— Uss, sagði hann, það er svei mér
þá verra en mitt.
Það var einmitt þetta, sem ég hafði
viljað komast hjá. Það var í lagi, meðan
aðrir sáu það ekki eða sáu mig í því.
Um leið og þessi óþoiandí manngprð
kom inn og fór að gera athugasemdir,
varð ég feimin og fór að verja mig.
— Ég flutti inn fyrir tveim^tímum.
Ég hef ekki haft tíma til að taka til
enn.
Ég hafði alls ekki hugsað mér að
hrófla við herberginu, ég hafði ekki
einu sinni hugsað mér að þvo gluggana.
Ég horfði bálreið á Toby, en hann lét
sem ekkert væri.
— Tja, ég held ekki einu sinni að
ritstjóri „Homes and Gardens“ gæti
gert nokkuð úr þessu, en gangi yður
samt vel. Er þetta vínflaska? Megið
þér missa af glasi? Ég skal borga það
aftur, ég hef ekki einu sinni drukkið
kaffi og það er alltof mikil rigning til
að fara út.
— Þér megið ekki halda að ég sé
ókurteis, en ég vil helzt vera í friði.
— Allt kvöldið? Hann virtist mjög
vonsvikinn. — Má ég ekki líta inn
svolítið seinna?
— Hvort langar yður í vínið eða
félagsskap?
— Hvorugt eiginlega eða hvoru
tveggja. Ég skrifa, sjáið þér til. Ég á
við — ég er rithöfundur.
Hafið þér nokkurn tíma reynt að
skrifa? Það er það versta, sem til er.
Maður notar hvert tækifæri, sem
gefst, til að komast burtu frá ritvélinni.
Hann settist og svo virtist sem hann
ætlaði sér að dvelja. Andlit hans var
mjög magurt og langt frá því að vera
fallegt, en það var athyglisvert andlit.
Ég fór að virða það fyrir mér.
— Vitið þér hvað ég hef hugsað mér
að gera, ef þér viljið ekki deila víninu
með mér? Fara niður til mín og sitja
við borðið í fimm mínútur og ef til vill
skrifa þrjár setningar. áður en ég hef
sannfært sjálfan mig um, að þörf mín
fyrir kaffi sé nógu mikil til að knýja
mig út í regnið. Það tekur hálftíma og
á heimleiðinni lít ég inn í kvikmynda-
hús, þar sem þeir eru að sýna einhverja
vitleysu, sem mig langar eiginlega ekki
að horfa á. Svo verð ég svo þurr í háls-
inum af sektartilfinningu vegna þess
að ég hef sóað kvöldinu, að ég lít inn
á krá til að fá mér ölglas.
Þeear óa verð rekinn út. þaðan, er
28
FÁLKINN
klukkan orðin yfir ellefu og Doris leyf-
ir mér ekki að skrifa á ritvél eftir hálf-
tólf, svo að það svarar ekki kostnaði
að byrja ...
Hann brosti til mín. Það var fallegt
bros.
— Það er á þennan hátt, sem ég
vinn fyrir mér. Svo að nú þurfið þér
ekki að spyrja, hvers vegna ég búi á
þessum vitlausraspítala. En það skýrir
ekki, hvers vegna þér gerið það.
Mig langaði ekki til að hlusta á hann.
Ég vissi vel, að héldi hann áfram
þannig, myndi ég fá áhuga á honum.
Ef til vill myndi mér einnig fara að
líka vel við hann. En, hugsaði ég, ef
ég er óvingjarnleg og fráhrindandi frá
byrjun, ekki einungis gagnvart honum,
heldur einnig gagnvart öllum, sem
reyna að vera kumpánlegir við mig,
loía þeir mér ef til vill að vera í friði.
— Afsakið, sagði ég ólundarleg, —
en það kemur yður ekkert við, hvers
vegna ég flutti hingað og það kemur
mér ekki við, hvernig þér drepið tím-
ann, svo lengi. sem þér notið hann ekki
til að trufla mig.
Það er skrítið, að þegar maður raun-
verulega vill segja eitthvað við ein-
hvern, sem hefur verið ósvífinn við
mann, þá dettur manni ekkert í hug
fyrr en seinna.
En þegar það er ekki nauðsynlegt,
getur maður skyndilega verið svo ósvíf-
inn, að manni blöskri sjálfum.
Hann horfði á mig augnablik og lyfti
brúnum. Svo sagði hann með sinni
þægilegu og hæversku rödd:
— Allt í lagi, þá kem ég mér í burt.
Og hann fór án þess að loka hurðinni.
Ég heyrði fótatak hans í stiganum og
hurð var lokað á hæðinni fyrir neðan.
Ég varð ein eftir, eins og ég hafði
svo ákveðið beðið um, í því herbergi,
sem ég hafði alls ekki hugsað mér að
taka til í.
Ég lokaði hurðinni og sneri baki að
henni og leit í kringum mig. Þegar nú
augu annarra höfðu litið herbergið og
sett það í samband við mig, gat ég ekki
horft á það með sama kuldalega kæru-
leysinu og áður.
Undir hinu bratta þaki voru tvö her-