Fálkinn - 04.09.1963, Qupperneq 29

bergi, sem eitt sinn höfðu verið eitt
stórt herbergi.
Því hafði verið skipt á mjög einfaldan
hátt, þannig að tvö skilrúm höfðu verið
reist.
Árangurinn varð lítið herbergi, sem
var jafnt á allar hliðar og lítið herbergi,
sem var eins og L í laginu meðfram
tveim veggjanna óg í því bjó ég nú.
Á‘ hinu herberginu var gluggi nálægt
þakinu á milliveggnum. Milliveggirnir
virtust ekki sérlega traustbyggðir. "
Ég beygði mig fram og bankaði í
annan til að rannsaka hann og á sömu
stundu vaf einhver hinum megin, sem
svaraði með banki.
Ég dró höndina að mér eins og vegg-
urinn hefði verið ráuðglóandi. En ég
hafði fengið að vita, það sem ég vildi.
Milliveggirnir voru ekki þykkir.
Öryggistilfinning mín hvarf og ég
Iokaði hurðinni. Svo hélt ég áfram rann-
sókninni.
Ég gat ekki séð allt herbergið frá
hinum stutta hluta L-sins. Hann var
þröngur eins og gangur. Meðfram öðr-
um milliveggnum var eldhúsútbúnaður,
bekkur með vaskafati, vaskur og lítill
skápur, þar sem rúm var fyrir gastæki.
Undir glugganum var lítið eldhúsborð
með brunaförum eftir sígarettur.
Ég athugaði lengri og breiðari hlut-
ann af L-inu. Þar var rúm, ljós komm-
óða með brotinni löpp, eldhússtóll og
hægindastóll með brúnu áklæði, sem
hafði rifnað undan þrýstingnum frá
fjöðrunum, sem leituðu út. Það var lítill
gasofn undir hillu, þar sem tveir gips-
hundar stóðu vörð sitt hvorum megin
rúð mynd. Veggirnir voru skreyttir nikó-
tíngulu veggfóðri og það var víða rifið.
Gólfdúkurinn leit út eins og þar hefði
verið háður knattspyrnukappleikur á
gaddastígvélum.
Ógleðin var að kæfa mig og ég reif
pappírinn af vínflöskunni. Ég opnaði
borðskúffuna, þar sem ég bjóst við að
finna ýmsa nauðsynlega hluti eins og
tappatogara.
Þar lágu tveir bognir gafflar, hnífur
með málmskafti og brauðhnífur, mat-
skeið og tvær teskeiðar, sem voru næst-
um svartar og boginn dósahnífur. Mig
I síðasta tölublaði hófst þessi nýja framhaldssaga, Gluggi að göt-
unni. Sagan hefur hlotið miklar vinsældir hvar sem hún hefur birzt
erlendis og ekki er að efa að hún mun falla lesendum Fálkans í geð.
langaði svo ákaft í drykk, að ég var
reiðubúin, að þjóta niður til Doris og
þvinga af henni tappatogara með hót-
unum. Nú hafði ég vínið, en engin tök
að ná í það og það var óþolandi ástand.
Ég var neydd til að fá láhaðan tappa-
togara af einhverjum og eina hugsan-
lega mannéskjan var Toby. Það var
illt, en ég hafði ekki um neitt að velja.
í 'sáma mund var barið á vegginn
aftur, en í þetta sinn á hinn millivegg-
inn. ; •
Ég gekk taugaóstyrk fyrir hornið.
Hið hola hljóð sýndi alltof greinilega,
hve þunnur miiliveggúrinn var. Skyndi-
léga breyttist hljóðið. Það var barið í
gler í þetta sinn, nálægt þakinu. Ég
leit upp og kom auga á svart andlit í
hinum litla glugga.
Ég varð hrædd og hljóp aftur fyrir
hornið. Ég fann, að ég var með hjart-
slátt og kom auga á andlit mitt í spegl-
inum, eins náfölt og hitt hafði verið
svart. Svo báru fæturnir mig ekki leng-
ur og ég hné niður á kalt gólfið fyrir
framan rúmið. 5 ’*
Ég dró andann djúpt og þvingaði
mig til að slaka á. Hvers vegna í ósköp-
unum skyldi svo sem svart andlit vera
meira fráhrindandi en hvítt. Jæja, þá
hafði ég svertingja sem næsta nágranna.
Og hvað með það?
Ég vissi ekki, hvers konar hræðsla
það var, sem hafði komið mér til að
haga mér svo bjánalega. í sama mund
var barið að dyrum.
Ég stirðnaði upp aftur. Svo neyddi
ég mig til að hrópa:
— Hver er það?
— Það er ég, Toby.
Ég skreiddist á fætur og slangraði að
dyrunum. Ég lauk upp, hleypti Toby
inn og læsti hurðinni aftur.
— Hver er meiningin með þessu?
Hræddar við innbrotsþjóf?
— Hvers vegna komið þér hingað?
— Mér heyrðist þér vera að banka
í gólfið.
— Ég datt og rak höfuðið á gólfið.
— Afsakið, sagði hann, en ég hélt
að það væri eitthvað, sem yður vanhag-
aði um. Hann gerði sig líklegan til að
fara.
— Mig vantar svolítið, ég á við —
mig vantar svolítið, sagði ég og upp-
götvaði, að ég hélt í handlegg hans til
að hindra hann í að fara. — Ég hef
ekki tappatogara.
Hann brosti.
— Doris skiptir hlutunum ójafnt. Ég
hef þrjá. Þér skuluð fá einn. Ég kem
aftur eftir augnablik.
Hann flýtti sér burt og skildi hurð-
ina eftir opna. Ég lokaði henni og hall-
aði mér að henni, þangað til ég heyrði,
að Toby kom aftur.
Hann tók tappann úr flöskunni,
meðan ég leitaði að glösum. Ég fann
stóra krukku og lítið tannburstaglas.
Hvoru tveggja var skítugt og ég reyndi
að skrúfa frá heitavatnskrananum til að
þvo þau úr heitu vatni, en þótt það
logaði á gasinu, skeði ekki neitt þegar
ég sneri krananum.
— Það er sennilega dælan, sagði
Toby heimspekilega. — Minn hefur ver-
ið svona í margar vikur. Þeir eru heppn-
ir, sem hafa rennandi vatn, það hefur
Mavis ekki.
Það var komið fram á varir mínar,
að spyrja hver Mavis væri, en ég stillti
mig.
— Ég hef ekki fundið neina kasta-
rolu enn þá, sagði ég í staiinn.
— Það var gott, það líkist ekki Doris.
Bíðið augnablik, é gminnist þess, að hún
brenndi gat á sína nýlega — bersýni-
lega hefur hún tekið yðar í staðinn.
Hún er ágjörn gömul meri, bætti hann
rólega við.
— Hvað myndi koma fyrir, ef ég
bæði hana um eina?
— Ekki nokkur skapaður hlutur. Ég
hef neyðzt til að kaupa — ja, ég veit
ekki hvað margar, eftir að ég flutti
hingað.
Hafið þér litið á rúmið? Ég vona að
það sé betra en mitt gamla. Ég er ekki
vandlátur, en mér líkar ekki rusl.
Ég settist á rúmið með glasið í hend-
inni.
Ég ætlaði að rísa á fætur, en hann
stöðvaði mig.
— Nei, nei, ekki núna. Drekkið fyrst,
það er betra.
Framh. í næsta blaði.
pÁuiciNN