Fálkinn - 18.09.1963, Side 22

ispursmey
á hálum brautum
eða fleiri af mönnum þínum fylgja
þessari ungu dömu eftir. Misstu ekki
sjónar af henni fyrr en ég segi til.
Mason fékk Dellu miðann og sagði:
„Fáðu Páli Drake þetta, Della.“
Della Street sagði: „Sjálfsagt, herra
Mason,“ opnaði og fór fram.
Dorrie Ambler krosslagði fæturna.
„Ég geri ráð fyrir, að yður finnist ég
undarleg, herra Mason. En mig grunar,
að einhver sé að reyna að koma mér
í klípu. Ég kæri mig ekki um að vera
blórabökkull neins, herra Mason.“
„Það get ég vel skilið," sagði Mason.
,,Og ég kæri mig ekki um að setja
mig í aðstöðu, sem gæti komið mér illa.
Gáfuð þér ritaranum mínum heimilis-
fang yðar?“
„Já. Parkhurst, íbúð númer 907.“
„Gift, ógift, fráskilin?“
„Ógift.“
„Hvað hafið þér átt þarna lengi
heima?“
„Svona um sex mánuði, minnir mig.“
„Ef þér hafið ökuskírteini, má ég þá
sjá það?“ spurði Mason.
Hún opnaði veskið sitt og hélt því
þannig, að Mason sá ekki niður í það
og tók upp úr því ökuskírteini
Lögfræðingurinn kinkaði kolli. „Gef-
ið út í Kaliforníu, og þess vegna með
þumalfingursfari.“
„Já, ég veit það.“
„Við getum þekkt yður örugglega af
þessu fingrafari,“ sagði Mason.
„Jæja,“ sagði hún. „Eruð þér fingra-
farafræðingur, herra Mason?“
„Nei,“ sagði Mason, „en það er Páll
Drake, og ég veit líka sitthvað um þau.“
Barið var með sérstökum hætti á
ytri hurðina og Mason gekk yfir gólfið
til að hleypa Dellu Street og Páli Drake
inn.
„Þetta er Páll Drake, einkanjósnari,
ungfrú Ambler,“ sagði Mason. „Við
höfum hérna mál, sem er dálítið sér-
staks eðlis. Þessi unga dama vill láta
ganga úr skugga um hver hún er. Hún
vill ganga svo langt, að láta okkur sjá
ör eftir nýlegan botnlangauppskurð.“
„Ég skil,“ sagði Drake hátíðlega.
,Og,“ hélt Mason áfram, „ég var að
segja henni, að aðeins væri nauðsyn-
legt að bera saman þumalfingursfar
hennar við farið á ökuskírteininu henn-
ar.“
„Tja, það er nú svo,“ sagði Drake,
„auðvitað er fingrafar sönnun út af
fyrir sig, en óski hún hins vegar ...“
„Já. ég geri það,“ tók hún fram í.
22 FÁLKINN
„Ég hef ýmigust á að láta taka fingra-
för mín. En ef þér óskið samt að bera
þumalfingur minn saman við farið á
ökuskírteininu, þá er ekkert við það að
athuga.“
Drake tók lítið stækkunargler úr
vasa sínum og færði sig að henni. „Ég
verð að snúa því við svona,“ sagði
hann, „og það er dálítið erfitt. það væri
einfaldara að ...“
„Ekkert blek,“ sagði hún og hló ó-
styrkum hlátri.
Drake færði stækkunargler sitt fram
og aftur milli fingursins og merkisins
á ökuskírteininu, leit síðan á Perry
Mason og kinkaði kolli. „Allt í lagi,“
sagði hann; „það passar. Þér eruð Dorrie
Ambler. En auðvitað," bætti hann við
óðamála, „við skoðum líka örið eftir
uppskurðinn.“
Hún stóð á fætur feimnislega. Síðan
dró hún niður rennilás, ýtti pilsstrengn-
um niður og togaði blússuna upp.
Hún stóð svona eina eða tvær sek-
úndur og lét þá horfa á sig bera og
þar sást ljótt, rautt ör. Síðan kippti
hún fötunum í samt lag aftur.
„Jæja,“ sagði Páll Drake brosandi,
með þessu þumalfingursfari og þessu
öri held ég að ég gæti þekkt yður aftur,
ef þess yrði krafizt.“
„Það er allt, sem ég kæri mig um,“
sagði hún.
„Hvað ætlizt þér eiginlega fyrir?“
spurði Mason.
Hún hristi höfuðið. „Yður mundi ekki
falla það,“ sagði hún, „og þess vegna
munduð þér ekki láta mig gera það.
En ég ætla að Ijósta upp um þetta
samsæri."
Hún tók hvatskeytislega veski sitt,
leit á úrið og sagði: „Ég geri ráð fyrir,
að ritari yðar taki við greiðslunni?“.
Mason sagði við Dellu Street „Gefðu
reikning fyrir tíu dollurum, Della, og
skrifaðu kvittun handa ungfrú Am-
bler.“
Della sagði: „Gerið svo vel að koma
þessa leið,“ og gekk á undan stúlkunni
út úr skrifstofunni.
Mason og Drake litu hvor á annan:
„Ertu búinn að setja mann á slóðina?“
spurði Mason.
„Jerry Nelson,“ sagði Drake. „Hann
er einn af þeim beztu í þessu starfi.“
„Ég hef hugboð um, að skýrslan frá
þér vei-ði óveniuleg að einhverju leyti,“
sagði Mason. „Láttu m'i vita jafnskjótt
og þú fréttir eitthvað frá mönnum þín-
um, Páll.“ _____j_____
Klukkan var rúmlega hálftvö um
daginn þegar Páll Drake barði á sinn
sérstaka hátt og gekk inn í einkaskrif-
stofu Masons. Ókunnugur maður fylgdi
á hæla honum.
„Þetta er Jerry Nelson, einn af starfs-
mönnum mínum,“ sagði hann. Jerry,
þetta er Della Street, trúnaðarritari
Perry Mason “ Drake sneri sér að
Mason og sagði afsakandi: „Ég fékk
skýrslu gegnum símann, en hún var
svo lygileg, að ég sagði Jerry að koma
tafarlaust og gefa skýrslu beint. Þú
hefur orðið Jerry.“
„Tja,“ sagði Nelson, „ég fór inn í
lyftuna með þessari ungu stúlku. Félagi
minn beið fyrir utan. Hún tók sér leigu-
bíl. Ég stökk inn í annan bíl, sem við
höfðum til taks og félagi minn fór í
sínum bíl og við veittum stúlkunni eftir-
för. Hún fór beina leið út á flugvöll.
„Hvað svo?“
„Þar beið hún meira en klukkustund,“
sagði njósnarinn. „Hún var að bíða eftir
einhverju, og þar sem ég vissi ekki upp
á hverju hún kynni að taka, hafði ég
auga með lienni og leit litið í kringum
mig.“
„Hvað ætlar úr þessu að verða?“
spurði Mason. „Hvað gerðist?“
„Allt í einu hljóp hún yfir að blaða-
sölunni og hrópaði: Þetta gildir ekki
peningana eða lífið! og þreif skamm-
byssu upp úr veski sínu. Hún hleypti
af þremur skotum. Þetta kom svo óvænt,
að ég áttaði mig ekki í tíma.“
„Bíðum nú andartak,” sagði Mason.
„Þér sögðuð að hún hafði sagt, þetta
gildir ekki peningana eða lifið!“
„Já, það er rétt. Ég var bara tíu fet
í burtu og heyrði greinilega til hennar.“
„Jæja, hvað meira?“ sagði Mason.
„Hvað gerðist? Höfðuð þér hendur í
hári hennar?“
„Nei, öðru nær. Ég var eins og allir
hinir. Allt stanzaði,“
„Og hvað varð um ungfrúna?“
„Hún hljóp inn í snyrtiherbergi
kvenna. Tveir lögreglumenn komu á
vettvang, og um svipað leyti voru dyrn-
ar að snyrtiherberginu opnaðar og
daman labbaði út eins- og ekkert hefði
ískorizt."
„Hvað gerðist?“ spurði Mason.
„Tja, lögreglumennirnir höfðu ekki
séð hana þegar hún hleypti af byssunni,
svo að þeir þekktu hana ekki. Hún
gekk framhjá þeim og það var ekki fyrr
en einn viðstaddra kallaði „þarna er
hún!“ að annar lögreglumaðurinn góm-