Fálkinn - 18.09.1963, Side 23

LITLA
SAGAIM
EFTIR
WILLY
BREHMHOLST
Úti var molluhiti eins og alltaf er
í júlínmánuði í Suður-Frakklandi. Ég
hafði ekið allan daginn, og var soltinn,
þyrstur og þreyttur. Þá loks fann ég
krá milli Bourgneúf og Casteljaloux.
Skálinn var auður, en ég heyrði raddir
í eldhúsinu og þangað gekk ég.
Þessi krá var alveg eins og franskar
krár eru. Þar setið í einu horninu í
kringum arininn við eikarborð. Þar sátu
nú nokkrir bændur og drukku úr rauð-
vínsflöskum. Ég heilsaði og vertinnan
gerði mér skiljanlegt, að mér væri vel-
komið að setjast niður. Andartaki síðar
setti hún disk með stórum skammti af
lambakjöti og súru káli fyrir framan
mig ásamt flösku af góðu víni. Nú var
um að gera að slafra sem fljótast í sig
og halda hinum mörgu köttum frá
disknum.
Nokkru síðan er hurðinni hrundið
upp og inn gengur nábleikur maður, og
svo var hann skelfdur, að hann gat ekki
mælt orð af vörum.
— Jaques, sagði einn af mönnunum
við borðið, quest — ce qu’il y a? Hvað
hefur komið fyrir.
Jaques opnaði munninn til þess að
svara, en það kom ekkert hljóð. Hann
gekk stjarfur að borðinu og settist á
stól. Einn mannanna helli í glas fyrir
hann. Hann var fljótur að drekka í botn.
Loksins fékk hann málið.
— Que Dieus nous soit en aide, sagði
aði hana. Hún varð reið og heimtaði
skýringu á þessu framferði þeirra.“
„En hvað um byssuna?“ spurði
Mason.
„Byssan var eftir í snyrtiherberginu.
Kona kom fram og rétti lögreglunni
hana. Henni hafði verið rennt yfir gólf-
ið og konan var dauðskelkuð. Lögreglu-
þjónninn opnaði byssuna og sagði eitt-
hvað við félaga sinn.
„Ég held enginn hafi heyrt hvað hann
sagði nema ég. Ég var fast við olnbog-
ann á honum. Hann sagði: Þetta eru
tóm púðurskot!"
„Og hvað svo?“ spurði Mason.
„Þessi kona brosti við lögreglumönn-
hann og signdi sig, — ég sá risa,
ófreskju, sem var 12 og hálfur metri á
hæð.
— Bon Dieu, sögðu mennirnir við
borðið í einum kór og það fór hrollur
um þá — lifandi risi, Jaques. Það er
ómögulegt. Ce n’est Pas possible.
— Eg sá hann með mínum eigin aug-
um. Ég var á leiðinni heim, héðan. Ég
hafði gengið eins og mílu, þegar hann
allt í einu kom á móti mér. Hann var
hærri en húsið hérna. Óhemju stór risi.
— Þú hefðir ekki átt að drekki svona
mikið, Jacques, sagði einn mannanna.
Jacques tók þetta óstinnt upp að
minnsta kosti að dæma eftir því augna-
ráði sem hann sendi manninum.
— Hann kom á móti mér og ætlaði að
grípa mig, en ég tók til fótanna og tókst
að sleppa yfir akrana hans Gerards.
Mennirnir sátu um stund án þess að
mæla orð frá vörum. En þá setti vert-
innan pottinn frá sér og kom að borðinu
og þurrkaði sér vandlega um hendurnar
á svuntunni sinni og spurði:
— Hvað sagðirðu að hann hefði verið
hár, Jacques?
— Tólf og hálfur metri, svaraði Jac-
ques.
— Nákvæmlega tólf og hálfur metri?
alls ekki að beygja sig. En þar stendur:
Jacques kinkaði kolli. Þá rann það
upp fyrir mönnunum, hvað vertinnan
var að fara og einn af þeim spurði:
unum og sagði: „Jæja, við skulum snúa
okkur að efninu. Mig langaði bara að
gera svolítinn usla.“ “
„Og hún játaði að hafa hleypt af skot-
unum?“
„Já hún játaði að hafa hleypt af
skotunum," sagði Nelson. „Annað var
það ekki. Lögreglan tók hana og stakk
henni inn.“
Mason leit á úrið sitt. „Jæja, við
heyrum væntanlega frá skjólstæðing
okkar einhverjar næstu mínúturnar.“
Drake sagði við Nelson: „Jerry, ég
held að okkar þætti sé lokið. Við höf-
um unnið allt það tjón, sem okkur var
mögulegt.“
— Hvernig veiztu, að hann var ná-
kvæmlega tól og hálfur meter?
Jacques hellti sér í glas og meðan
hann tæmdi það, biðum við spenntir
eftir svari.
— Af því að hann gekk undir járn*
brautarbrúna við Bazar og hann þurfti
alsl ekki að beygja sig. En þar stendur;
Gætið 12 metrar.
Þetta gerði strik í reikninginn og það
fór að fara um mennina við borðið.
— Hvaða leið fór hann?
— Til Labouheýre.
— Dieu soit loué, sögðu mennirnir
og vörpuðu nödinni léttar.
Enda þótt ég skildi ekki mikið í
frönsku, þá hafði ég þó skilið þetta sam*
tal og ég leyfði mér að efast um hæð
risans.
— Það er aldrei svo hátt undir járn-
brautarbrýr, sagði ég.
Nokkru síðan vorum við á leið til
Bazar til þess að ganga úr skugga um
málið. í flýtinum hafði Jacques sýnzt
strik í steypuna vera talan 1, og við
snerum ánægðir til baka og okkur létti
stórlega, að vínbóndinn Jacques hafði
að eins mætt manni, sem var 2 og hálfur
meter á hæð.
Að vísu er það sæmileg hæð á karl-
manni nú:
WiIIy Breinholst.
Nokkrum mínútum fyrir klukkan
fimm sagði Mason: „Della, ég geri ráð
fyrir, að skjólstæðingur okkar telji sig
ekki lengur hafa þörf fyrir lögfræðilega
aðstoð — og hamingjan má vita, að ég
veit ekki hvers vegna.“
„Heldurðu að lögreglan vilji ekki
hleypa henni í síma?“
„Ég veit ekki,“ sagði Mason. „Við
skulum stilla fimmfréttirnar. Það gæti
verið eitthvað um þetta í þeim.“
Della Street náði í ferðatækið og
stillti það. Eftir yfirlit um heimsmálin
og kauphallarfréttir, sagði þulurinn:
„Á flugvellinum komst allt i uppnám
Framh. á bls. 36.
23
FALKINN