Fálkinn - 18.09.1963, Page 26

Mér finnst þetta góð hugmynd. Hún
getur varla rekið okkur öll út.
— Getur hún ekki? tautaði Toby, en
var sá fyrsti sem fór niður stigann.
Ég fór á eftir með blönduðum tilfinn-
ingum. Hvernig í ósköpunum hafði ég
lent í öllu þessu bara á einum sólar-
hring. Ég, sem ekki ætlaði mér að
skipta mér af öðrum. Ég myndi standa
í eiiifri þakkarskuld við þá fyrir það,
sem þeir ætluðu að gera núna, og ég
þekkti þá sáralítið.
Á annarri hæð náði ég í þá og greip
í þá. — Góðu bíðið og hugsið ykkur
um.. Hugsið um það, að hún getur sagt
ykkur' að fara. Ó, góðu hættið við
þstta.
Toby stanzaði, en John hélt áfram.
— Hún er slæm manneskja, ef hún
;egir okkur að fara, þá förum við.
Þeir hurfu niður stigann og ég heyrði
hvíslingar og traðk fyrir utan dyr Doris,
áður en annar þeirra bankaði.
Eg kreppti hnefana af spenningi.
Ég heyrði að hurðin var opnuð og
svo neyrðist rödd Doris.
— Eruð þið komnir að sækja dýnuna?
Hér er hún splunkuný, ég keypti hana
handa sjálfri mér, það getið þið sagt
henni. Segið henni að fara niður með
hina, þá skal ég losa mig við hana.
Maður getur skilið hana. Hún vill ekki
iiggja á dýnu, sem einhver hefur dáið
á, bað getur maður skilið.
Þegar piltarnir komu steinhissa með
dýnuna á milli sín, lá ég í stiganum,
hálfkæfð af hlátri. Ofan á allt bættist
það, að ég minntist þess ekki einu sinni,
að hafa sýnt Doris sápuna.
Þessu kvöldi vörðum við í það, að
taka til í herberginu mínu. Ég var
ákveðin í að rífa veggfóðrið af veggj-
unum og mála þá, og piltarnir sögðust
gjarna vilja hjálpa mér. John sagði
einnig, að hann gæti smíðað eitthvað
sem iíktist kæliskáp. En fyrst um sinn
létum við okkur nægja að skrúfa nýju
Mósaperuna í, hengja upp frönsku eftir-
->r.+1inina mína og setja teppið á.
Við geymdum hundana í töskunni
undir rúminu og létum græna glerið
mitt í staðinn. Toby stóð uppi á borði
og skipti um gluggatjöld, meðan ég
hlúði að blómunum.
Svo stakk Toby upp á því, að John
eldaði mat handa okkur. John hvarf inn
í sitt eigið herbergi með hluta af matn-
um, sem ég hafði keypt, meðan við
Toby löguðum rúmið. Toby lánaði mér
DDT-sprautu og stóra flösku af skor-
dýraeitri, og við sprautuðum á allt, líka
á hvort annað.
Þegar John kom aftur, leit herbergið
miklu betur út. John horfði ánægður
í kringum sig og kvað upp dóm sinn:
— Slæmur þefur, en lítur vel út.
Hið gagnstæða mátti segja um mat-
inn, með þeirri mikilvægu viðbót að
hann bragðaðist reglulega vel.
Megnið af mínum hluta hvarf í vask-.
inn næsta morgun.
James horfði á mig, þegar ég kom
inn í skrifstofu hans.
— Almáttugur, hvað gengur að þér?
spurði hann ákafur.
— Ekkert, sagði ég þreytulega. —
Mér líður ekki reglulega vel. Láttu
mig í friði, ég bjarga mér.
Ég dró mig í hlé inn á mína eigin
skrifstofu, settist við skrifborðið og
lagði höfuðið á handleggina. Raunveru-
leikinn hvarf. Skrifborðið var mjúkt
eins og fljótandi gúmmídýna.
Ég dæsti.
Ég vaknaði við það, að James læddist
inn með tebolla í hendinni.
— Drekktu þetta, tautaði hann.
Hann horfði rannsakandi á mig,
meðan ég tók skeiðina og hrærði í og
velti því fyrir mér, hvort ég ætti að
áræða að drekka.
— Hvað er að þér, Jane?
Ég var hrærð yfir hinum önuga tón
hans, ég vissi að hann skýldi óróleika
og einlægni.
— Ég veit það ekki, skrökvaði ég.
Ég hlýt að hafa borðað eitthvað, sem ég
hef ekki þolað.
Ég dreypti á teinu og það virtist ætla
að tolla niðri, svo að ég drakk það allt.
James stóð vandræðalegur.
— Er ekki bezt, að þú farir heim,
sagði hann að lokum.
— Jú, ef þetta heldur áfram. En þú
skalt bara láta mig hafa eitthvað að
gera, þá gleymi ég því ef til vill.
James bráðnaði strax, þetta var já-
kvæð afstaða, sem hann skildi.
— Svoleiðis skulum við hafa það,
sagði hann og lét mig hafa mörg verk-
efni. Og um ellefu leytið, var ég aftur
orðin rjóð í kinnum, ógleðin var horfin
og James gat sigrihrósandi sagt:
— Sjáum til. Þetta var bara sálrænt,
öll veikindi eru einkenni taugaveikl-
unar, það er þess vegna, sem ég er
aldrei veikur.
Næsta morgun var mér óglatt og þar
næsta morgun einnig. Ég málaði mig
mikið og nuddaði varalit í kinnarnar.
Ég leit illa út, en ef James sá það, þá
lét hann sem ekkert væri og snemma
á hverjum degi breiddi ég yfir það og
snyrti mig á venjulegan hátt. Og í lok
vikunnar gat ég að nokkru leyti leitt
athyglina frá ógleðinni með því að
hugsa hnakkakert: Það er alveg eðli-
legt og klukkan ellefu er það úr sög-
unni.
Toby var alltaf að tala um, að ég
þyrfti að vera félagslyndari. Hann hafði
fengið þá flugu í höfuðið, að ég yrði
að kynnast þessari Mavis, sem bjó í
húsinu.
Ég reyndi að slá á félagslyndi Tobys,
því að því fleiri manneskjum sem ég
kynntist því meira varð ég að segja um
barnið fyrr eða síðar. Hvernig átti ég
að segja það fólki eins og James, Toby
og John og ef til vill fleii’um.
Vinir mínir voru að verða vandamál.
Dag nokkurn hringdi bezta vinkona
mín, Dottie Cooper á skrifstofuna og
strax þegar ég hafði sagt „halló“, sagði
hún „jæja“.
— Hvað meinar þú með jæja, sagði
ég önug.
26
FÁLKINN