Fálkinn - 18.09.1963, Qupperneq 28

Einkaritari hans kom í gegnum hlið-
ardyr og hvíslaði í eyra hans. Hann leit
ekki upp. „Ég get það ekki núna,“ sagði
hann. Maðurinn dró sig í hlé.
„Ertu vitlaus?“ hrópaði hann í sím-
ann. „Hvaða viðgerð? Skipið var
splunkunýtt! .... Ég segi ekki meira
—“ Einkaritarinn birtist aftur við hlið
hans og hvíslaði aftur:
„Allt í lagi .... Sjáið — náið í son
minn. Færið hann hingað strax.“
„Já, herra.“ Maðurinn tók upp aðra
línu og talaði í hana. Ég horfði töfruð
á hann og hugsaði um Alexis og hvað
hann myndi gera úr svona símtali. Og
hversu lítinn tíma þetta gaf mér. Than-
os hafði enn ekki tekið eftir mér. Hann
var enn í símanum, en talaði nú mjög
hægt eins og hann væri að vega og meta
hvert orð áður en hann hleypti því í
gegnum línuna.
Hávaðinn fyrir utan jókst. Ég beið
eftir því að einkaritarinn færi, en hann
var enn í símanum. Ég gekk upp að
honum og benti honum að fara. Hann
kinkaði kolli og lagði símatólið á augna-
bliki síðar og fór. Þrátt fyrir hávaðann
og ruglingslegt andrúmsloft, hafði stað-
urinn yfir sér óraunverulegt andrúms-
loft í vatnskenndu Ijósi dögunarinnar
eins og ég sæi hann gegnum vatnsbúr.
Að lokum lagði Thanos niður tólið.
Hann rétti ekki úr sér, heldur hélt á-
fram að vera boginn, og ég varð að kalla
nafn hans áður en hann tók eftir mér.
„O — Phaedra." Hann brosti dauft
annars hugar.
„Ég verð að tala við þig, Thanos.“
„Ekki núna, ástin mín. Ekki núna
.... “ Síminn hringdi aftur og hann
hlustaði í mínútu urraði svo og setti
hann niður. „Ég segi þér, að það er
ekki hægt.“
„Thanos — giftingin getur ekki átt
sér stað.“
„Gifting?“ Augu hans voru blóðhlaup-
in og áhyggjufull í skeggjuðu, svefn-
drukknu andliti hans og störðu tóm-
lega. ,Hvað í fjandanum ertu að tala
um?“
Ég stanzaði, slegin út af laginu.
„Sjáðu Phaedra — hlustirnar eru —“
,Giftingin milli Alexis og Ercy,“ sagði
ég til að hindra frekari stöðvun af hans
hálfu. Ég gat ekki frestað tilgangi mín-
um.
Og það er það, sem þú komst til að
tala við mig um? Núna?“
„Já. Það er mikilvægara en allt ann-
að.“
Hann stóð á fætur og axlir hans lyft-
ust af þreytu og óþolinmæði.
„Phaedra, ástin mín — hvar varst þú
í gærkvöldi? Hvers vegna sagðir þú
mér ekki, að þú værir komin aftur til
eyjunnar? Hvenær komstu aftur til
Aþenu? Þú hlýtur líka að vera dauð-
þreytt.“ Hann gekk í kringum hið stóra
skrifborð, sem líktist bjargi, og kom til
mín, handleggirnir voru reiðubúnir að
leiða mig út. „Hvers vegna getum við
ekki talað um þetta seinna? Ha?“
Einkaritarinn hans kom aftur. Ég
varð að flýta mér. „Thanos — þú verð-
ur að lofa .... Nei, ég hreyfi mig eklti
fyrr en þú gerir það. Þessi gifting má
ekki eiga sér stað.“
„Phaedra, hafðu stjórn á þér, kona,"
hreytti hann út úr sér.
„Þetta eru málefni, sem maður ræðir
um heima.“
Ég var hrædd. í fyrsta sinn síðan ég
hafði lagt í ferðina, undir áhrifum lyfs
og veik, yfir stormasaman sjóinn, gegn
þrjózkulegu skilningsleysi föður míns,
án áætlunar eða framtíðar, aðeins með
tilgang — var ég hrædd. Hann sýndist
reiður og mjög óþolinmóður og ég varð
að brjótast í gegn. Ég hafði vitað, að
þetta gæti skeð, ég hafði jafnvel end-
urtekið orðin í huganum án þess þó að
reyna einu sinni að ímynda mér við-
brögðin. Ég sagði lágt vegna einkarit-
arans, sem stóð nálægt hliðardyrunum:
„Ég elska Alexis. Hann er elskhugi
minn.“
Thanos stóð kyrr. Augu hans litu á
mig niður allan líkama minn og litu
undan. Hann andaði þunglega og skaut
kjálkanum fram. „Síðan í París,“ bætti
ég við. Ég vildi ekki, að hann ímyndaði
sér, að ást okkar hefði fæðzt hér í
Grikklandi undir þaki hans. Hann tók
nokkur skref áfram og náði dyrunum.
Höfuð hans féll á hurðina með Ijótum
dynk. Handleggir hans héngu mátt-
lausir við líkama hans.
Hann var ekki lengur risastór, vold-
ugur maður. Hann líktist sjúkum, mið-
aldra verzlunarmanni.
í augnabliki hugsaði ég, alveg kalt
28
FALKINN