Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 29

og án nokkurrar samúðar, að ég setti
að fara til hans og snerta hann eða
segja eitthvað, sem skírskotaði til hinna
löngu ára ástar okkar og hjónabands
og stolts. En ég gat ekki gert það.
Hljóðlega. ég hreyfði mig eins mjúk-
lega og ég gat, fór ég út gegnum hlið-
ardyrnar, sem einkaritarinn hélt opn-
um fyrir mig.
Er ég kom í ganginn, sá ég, að kvenna-
hópurinn hafði stækkað og nú voru þær
nógu margar til að ná upp í stiga og
inn í anddyrið. Það voru nokkrir menn
með þeim og reiðilegar raddir hækk-
uðu sig. Ég stóð hikandi og velti því
fyrir mér, hvernig ég gæti yfirgefið
bygginguna án þess að ryðjast gegn-
um hópinn.
Skrifstofumaður kom og stóð við hlið
mér og sýndi mikla lotningu.
„Hræðilegt áfall, frú. Það hlýtur að
vera skelfilegt. Þetta fólk er þó óþolin-
mótt. Það er ekkert, sem við getum
gert enn þá . ... “
„Hvað á þetta allt að þýða?“
„Vitið þér það ekki, frú? Ó .... Mér
þykir það leitt, frú. Ég hefði ekki átt
að tala svona við yður. Það er SS
Phaedra, frú. Hún sökk undan strönd
Noregs síðastliðna nótt. Hræðilegt rok.
Hún strandaði á rifi .... Flestir af á-
höfninni bersýnlega . . . . “
Hægur kuldahrollur fór um hrygg
minn. Nafna mín, hið góða skip Phaedra,
nýtt og stolt í sólskininu, strandaði á
rifi frosins lands á stormasamri nóttu
.... Augnablik var það ég, konan
Phaedra, sem lá undir isuðum sjónum,
rifin og brotin að eilífu, umkringd lim-
lestum hræjum og gráðugum fiski, öll
fegurð horfin, enginn legsteinn til minn-
ingar ....
Og konurnar með hin vinnulúnu and-
lit sín og stór áhuggjufull augun, þeg-
ar syrgjandi, því að það var frændi eða
vinur eða nágranni, ef það var ekki
eiginmaður eða sonur, sem hafði far-
izt .... Ég sá andlit þeirra greinilega
núna og háls minn varð þurr af kvöl
yfir margfölduðum þjáningum þeirra.
Pittakos! faðir brjálaða mannsins —
hann var líka á Phaedru, hafði ég heyrt.
Nú vissi ég hver sá dökki, óhreyfanlegi
var, sem hafði verið fyrir framan bygg-
inguna, þegar ég kom.
Svo sá ég Alexis.
Hann flýtti sér gegnum eirðarlausan,
hávaðasaman hópinn, skyrta hans var
fráhneppt og hár hans ekki alveg greitt.
Hjarta mitt stöðvaðist. Mig langaði til
að ná til hans og stöðva hann áður en
hann færi upp stigann, en ég gat ekki
hreyft mig, var negld við stað minn af
ólgandi fjölda mótmælandi líkama, sem
stóðu í vegi. Ég missti sjónir af honum
og sá hann svo aftur, beint fyrir utan
dyr Thanosar.
„Alexis!“ kallaði ég, en rödd mín var
mjó og dauf í skerandi urri hópsins og
nokkur andlit tóku að horfa á mig, augu
þeirra lýstu viðurkenningu, svo kaldri
og beizkri reiði. Mér fannst ég of áber-
andi og stinga of mikið í stúf við þenn-
an syrgjandi hóp.
„Lofið mér að sýna yður leið bak-
dyramegin, frú“, sagði skrifstofumað-
urinn og augnablik virtist hið bólu-
grafna og yfiráfjáða andlit hans dásam-
lega vingjarnlegt og öruggt. í mér tog-
aðist á óttinn um Alexis og hræðslan
við hópinn, en þar sem ég virtist ekki
eiga neinna kosta völ, fylgdi ég litla ná-
unganum gegnum ýmsa ganga að bak-
stiga.
Ég hljóp niður og andaði djúpt að
mér köldu, röku morgunloftinu.
Þar var hann fyrir framan mig í litla
garðinum — bíll Alexis, hið glæsilega
rauða dýr, og beið auðmjúkt eftir hús-
bónda sínum. Ég hljóp til hans eins og
hann væri Alexis sjálfur. Allur líkami
minn skalf, og mig langaði að stíga upp
í hann, en ég gat það ekki. Hljóð mann-
fjöldans fyrir framan bygginguna voru
ógnandi og hræðileg. Heimurinn hafði
hrunið ekki aðeins fyrir Thanos, Alexis
og okkur hin, heldur fyrir Guð má vita
hve mörg önnur og hann myndi aldrei
verða samur aftur.
Skyndilega sá ég hann aftur, hreyfa
sig í áttina til mín — vitfirringinn, vit-
firringinn minn, Samson spámann.
Hann nálgaðist hægt, og ég var ófær
um að fara aftur á bak. Atburðurinn
var martröð, þar sem útlimirnir hlýddu
mér ekki. Hann virtist svo hár og hræði-
legur, andlit hans svo ósnortið og axlir
hans svo breiðar undir brekáninu. Hann
stanzaði og starði á mig, hreyfingar-
laus og hljóðlaus eins og hræfugl, sem
svífur yfir bráð sinni.
Eilífð leið. Maðurinn, ef hann var
maður, stóð kyrr og það gerði ég líka.
Hugsanir mínar flýðu hann og allar
upp og hakan seig niður á brjóst og
hann staulaðist klunnalega í burt —
gervingur vorkunnsemi, ekki ótta, hluti
af hinu mikla gráa volæði í kringum
okkur, ekki hluti af brennandi martröð-
um okkar.
Ég lokaði augum mínum og andaði
aftur, næstum hlæjandi af létti. En
strax og óttinn var horfinn, flæddi raun-
veruleikinn aftur í sæti sitt með sín-
um eigin hryllingi. Ég sneri mér til að
horfa á dyrnar, sem ég hafði komið út
um, og sá Alexis.
Fjaðurmagnið í göngulagi hans var
horfið. Hann staulaðist niður stigann
eins og drukkinn maður, og þurrkaði
andlitið með ermi sihni. Þar sem tiltölu-
lega dimmt var í stiganum, gat ég ekki
séð andlit hans, en það olli mér kvöl
að sjá hann reika niður svo samanfall-
inn.
Þegar hann kom út í sólskinið, sá ég,
að andlit hans var blóðugt, og að erm-
ar hans og flibbi voru einnig með blóð-
blettum. Augu hans voru næstum lok-
uð, umkringd bláum og rauðum kless-
um. Hann sá mig ekki, en skjögraði
fram hjá mér, og þegar hann kom að
bílnum hallaði hann sér yfir hann og
hvíldi höfuðið á vélarhlífinni, líkami
hans sundurbrotinn, hreyfingarlaus.
Ég þaut til hans, lyfti höfði hans og
horfði á hið hræðilega, skemmda and-
lit, og tárin byrjuðu að flæða niður
kinnar mínar og í munn minn.
„Alexis .... Alexis, ástin mín .... “
Ég kom við andlit hans og kyssti marið
og þurrkaði burt blóðið og þykkt bragð
þess blandaðist við tár mín. „Förum,
förum, ástin mín . .. . “
Hann leit ekki á mig. Hann stóð þung-
lamalega og lét mig halda sér. „Hring-
Hér lýkur sögunni af Phaedru. Sagan hefur verið kvikmynduð og
verður myndin með Melinu Mercouri sýnd innan skamms í Tónabíói
aðrar skelfingar hurfu fyrir þessum
gervingi brjálæðislegs refsidóms, sem
sýndist höggvinn úr basalti.
Svo knúði skyndileg.hvöt mig, og ég
gerði krossmark fyrir framan mig, og
tautaði orðin, sem Anna hafði kennt
mér sem barni, örugg vörn við öllum
djöflum og illum öndum. „Snautaðu
burt, snautaðu burt í nafni krossins.
Edur er um mig og eldur er fyrir ofan
mig. Snautaðu burt til þinnar vondu
móður.“
Hann kippti höfðinu upp. Hægt með
sinni holu óraunverulegu rödd endur-
tók hann hvert orð, sem ég hafði mldr-
að. Svo hló hann.
„Eldur! Eldur um mig og eldur fyrir
ofan! Ég get drukkið eld og etið eld og
brætt járnklumpa með berum höndun-
um! Snautaðu til þinnar illu móður!“
Og hann hló og líkami hans hristist
fram og aftur þangað til hláturinn varð
að mjórri stunu og axlir hans lyftust
urinn,“ sagði hann hás og benti éljést
á andlitið. „Hringurinn hans ....“ Ég
vissi, hvað hann átti við — innsiglis-
hringur Thanosar hafði rifið andlit hans.
Ég kveinkaði mér við hugsunina um
Alexis standandi og lofandi föður sín-
um að berja andlit sitt í klessu.
Ég hljóp til vatnsleiðslunnar, sem ég
hafði séð leka í horni og lét ísvatn leka
í hendur mínar og kom aftur og þvoði
andlit hans, hann stóð kyrr og lét mig
hlaupa fram og aftur og þurrka andlit
hans með vasaklúti og leita í vösum
hans eftir stærri klút, en hann leit ekki
á mig.
Að síðustu hætti að blæða og þótt
andlit hans væri enn hræðilegt og
skyrta hans væri blettótt, leit hann ekki
eins hræðilega út.
„Komdu, ástin mín. Yfirgefum þenn-
an stað.“ Ég reyndi að fá hann til að
stíga upp í bilinn sinn. „Manstu ekki
Framhald á næstu siðu.
29
FALKINN