Fálkinn - 18.09.1963, Qupperneq 35

□TTD DG BRÚÐUR SÆKDNUNGSINS
Ottó OR Danni flýttu sér yfir sléttlendiO i fylgd með Áka og
manna hans. Greinilega kom í ljós að Áki var dauðhræddur.
„Hér er staðurinn, sem ég átti að hitta frænda minn á,“ sagði
Ottó og stöðvaði hest sinn. „Ég sé ekki neinn. Það er góður
fyrirboði." „Á ég að bíða hér, meðan beir gá hvort hestar sinir
eru þarna?" stakk Áki upp á skeikaður.. Án þess að lita aftur á
manmnn, lagði Ottó af stað til rannsóknar. Ottó fann hestana
á þeim stað, sém ráð hafði verið fyrir gert og ákvað að taka
þá með, ef svo skyldi fara, að þeir neyddust til að flýja í skyndL
Hann sneri aftur til þess staðar, þar sem Áki beið. „Allt er til-
búið,“ kallaði hann.„Til kastalans."
Á meðan rak Fáfnir fanga sinn á undan sér gegnum dimma
ganga kastalans og niður mikla stiga. „Til hesthússins," urraði
hann og ýtti við stúlkunni. Þegar þau komu þangað, greip
Fáfnir fyrsta hestínn, sem hann sá, setti á hann beizli og lyfti
stúlkunni upp á bak hestsins. Þá settist hann aftan við hana.
Karen var eina trompið, sem hann hafði á hendi og myndi
tryggja honum samvinnu við Sigurð Víking, jafnskjótt og hann
væri kominn til kastala einhvers vinveitts aðalsmanns, myndi
hann gera Sigurði orð um, hvar þau væru. Ef víkingurinn
mistúlkaði hvarf stúlkunnar, var ekkert, sem hann gat gert
við því. „Reyndu ekki neina klæki,“ hreytti hann í Karen, „eða
þú munt ekki lifa lengi." Þau höfðu aðeins farið nokkur skref,
þegar hann greip blótandi í beizlið og stöðvaði liestinn. Fyrir
framan hann streymdu Ottó og Áki með menn sina gegnum
opið hliðið...
1 skelfingu leit Fáínir í kringum sig eftir undankomuleiðum.
En það var of seint. „Fáfnir," hrópaði Ottó. „Ég hefði átt að
vita, að þ úværir viðriðinn þetta ógeðfellda mál.“ „Stígðu af
baki. Leik þinum er lokið." „Ekki enn, Ottó" hvæsti Fáfnir
og dró rýtinginn úr slíðrum. Hann rétti fram höndina til að
setja hann að háisi Karenar. En áður en honum heppnaðist það,
greip sterkleg hönd um únlið hans, sneri honum og á auga-
bragið var honum sveiflað til jarðar. Danni, sem hafði lesið
hugsanir Fáfnis, hafði komizt að baki honum óséður, „Eiau
meiddur?" spurði Ottó, sem kom Karen til hjálpar. „Nei,“
svaraði stúlkan. „Hann hafði ekki tíma til að vinna mér tjón.
En þú hefur bjargað mér einu sinni enn, Ottó... Hvernig fæ
ég nokkurn tíma þakkað þér.“ Hún leit aðdáunarfull á hann ...
„Hugsaðu ekki um það,“ tautaði Ottó viðutan. Hann minntist
þess, að Ari frændi hans og menn hans voru enn í kastalanum...
FÁLKINN 35