Fálkinn - 18.09.1963, Blaðsíða 39

Gluggi aft götunui
t’rumhald aí' bio. 27.
— Já, en — hún tilheyrir þó lesenda-
hópnum, gerir hún það ekki?
— Ekki þínum lesendahóp, sagði ég
ákveðin. — Ég held ekki, að sú hug-
mynd hafi nokkru sinni verið til, sem
féll öllum jafnvel í geð.
— Hvað finnst þér þá?
— Að þú ættir ekki að láta aðra
dæma hugmyndir þínar. Ef þú reynir
að gera alla ánægða, breytir þú og
bætir og að lokum er ekkert eitir af
hinni upprunalegu hugmynd. lj.ver sem
lokaniðurstaðan verður, verður hún að
vera þín.
Hann opnaði munninn til að segja
eitthvað og lokaði honum aítur.
— Ef þú ert neyddur til að spyrja
einhvern, þá veldu að minnsta kosti
manneskju með skoðanir, sem þú virð-
ir, bætti ég við og vonaði að hann skildi,
að ég væri rétta manneskjan.
En hann sagði hugsandi:
— Jú, þú hefur á réttu að standa —
og spurði einskis frekar.
Atburðir eins og þessi urðu algeng-
ir með tímanum. Ég, sem helzt hafði
viljað vera ein í fimm mínútur. Um
leið og ég hafði ekki eitthvað að glíma
við,sem tók huga minn allan, komu
vofurnar. En vofurnar voru fyrst og
fremst spurningar. Hvernig gæti ég
haldið barninu? Ætti ég yfirleitt að
gera það? Var ekki betra að gefa það?
Hvað mun það hugsa um mig, þegar
það er orðið nógu stórt til að skilja, að
það á engan föður? Eða svo minnst sé
nærtækari spurningar:
Hvað segir James? Hvað á ég að gera,
þegar ég neyðist til að hætta á gisti-
húsinu? Á ég að vera með hring og
þykjast vera ekkja? Hef ég kjark til að
ljúga ekki?
Ein vofan var ekki spurning,_ heldur
nokkuð, sem ég var viss um: Ég verð
aldrei aftur frjáls.
Ég hugsaði aldrei um barnið sem
sjálfstæða veru og hugsaði aldrei um,
hvort það yrði piltur eða stúlka, eða
hugleiddi nafn á það. Hugsanir mínar
voru hlaðnar beizkju vegna þess, að
ég var neydd til að taka á mig ábyrgð,
sem ég vildi ekki og var ekki nógu
þroskuð til að bera.
Stundum saknaði ég einhvers til að
spjalla við. Einhvern veginn fannst mér,
að það, sem ég þarfnaðist, væri roskin
kona, sem gat skilið málið í heild og
litið það í ljósi vizkunnar og reynslunn-
ar. Það liðu nokkrir mánuðir áður en
mér varð ljóst, að ég þráði ósjálfrátt
móður mína.
Ég hugsaði oft um pabba. Beizkja
mín í hans garð hafði minnkað við
skilnaðinn. Ég minntist margra góðra
og elskulegra hliða á honum. Oft lá við,
að ég hringdi til hans, þar sem ég sat
á skrifstofunni með tvo síma við hönd-
ina. En þegar kom að framkvæmdinni,
hætti ég við það.
Ég tók þá ákvörðun, að hyrfi ógleðin
ekki eftir viku, yrði ég að segja starf-
inu lausu. Ég gat ekki annað því. Ég
var alltof veikgeðja og brast auðveld-
lega í grát.
Ég fór til Maxwell læknis aftur,
læknisins, sem Graham hafði sent mig
til, og hann sagðist ekki geta gert neitt
sérstakt við þessu, morgunógleði væri
morgunógleði, þjáðist maður af henni,
þá þjáðist maður af henni, hvers vegna
færi ég ekki í orlof?
Ég sagðist þegar hafa tekið út orlof
mit.t.
— Hvers vegna getið þér hreint og
beint ekki verið veikar? sagði hann. —
Ég skal skrifa sjúkravottorð.
En einmitt, þegar ég var reiðubúin
að fara eftir ráðleggingum læknisins,
hvarf ógleðin.
Nú kom sá tími, að ég var vel fyrir
kölluð líkamlega og mér lærðist, hversu
mikla ánægju maður getur fengið úr
neikvæðum uppsprettum. Allt mitt líf
hafði ég kviðið fyrir að fara á fætur
á morgnana, en nú var það reglulega
ánægjulegur hluti dagsins. Ég söng,
meðan ég klæddi mig á morgnana, og
stundum tók John undir í herberginu
við hliðina og við sungum heiðarlegan
tvísöng.
Ég ýtti hugsuninni um „það“ til hlið-
ar. „Það“ var vandamál, sem ég myndi
hugsa um einhvern tíma í framtíðinni,
þegar það væri orðið meira aðkallandi.
Að svo miklu leyti, sem ég gat séð, var
vöxtur minn alveg eins og áður. Ég tók
enn betur til í herberginu og fór að
koma heim með smápakka. Ég keypti
ýmsa gagnlega hluti.
John og Toby höfðu verstu áhrif á
mig, sem hugsazt gátu. Þeir glöddust
eins og börn yfir hverjum nýjum hlut
og hvöttu mig til eyðslusemi eins vel og
þeir gátu.
— Hvenær ætlarðu að snúa þér að
veggjunum? gat John spurt.
— Með tímanum.
En John smíðaði handa mér klæða-
skáp. Dag nokkurn hafði ég gleymt
iyklinum í skránni og þegar ég kom
heim rakst ég á glænýja hillu og látuns-
stöng undir henni. Hið eina, sem vant-
aði, var forhengi, og daginn eftir keypti
ég fallegt klæði, gult að lit með rauð-
um lit í til að það væri í stíl við teppið,
sem John var svo hrifinn af. Ég hafði
tekið upp kerfisbundna innréttingu,
sem var eins róandi og leikur er ungu
barni.
í fyrsta sinn skildi ég, hvað það var,
sem dró pabba að garðinum. Ég hugs-
aði um hve oft ég hafði sýnt skort á
skilningi yfir hrifningu hans á honum.
Þótt undarlegt megi virðast var ég að
hugsa um það morgun nokkurn, þegar
ég var að fara út, og þá lá bréf frá
honum á borðinu í ganginum.
Ég fór upp allan stigann aftur til að
geta læst mig inni á herbergi og lesið
það.
Kœra Jane (stóð þar). -—- Þú skilur,
að það er erfitt fyrir mig að skrifa þetta
bréf. Við höfum ekki haft svo innilegt
samband. okkar á milli siðustu árin, og
það eru ef til vill mín mistök, þótt ég
skilji ekki almennilega, hvaða vitleysu
ég hef gert. Ég hef alltaf gert mitt
bezta, en það lítur út fyrir, að það sé
sjaldan nóg hér í heimi. Þetta á ekki
að vera varnarrœða, því að ég held, að
allir foreldrar myndu bregðast eins við
og ég, ef þeir fengju að heyra um eitt-
hvað slíkt án þess að vera við því búnir.
Það leit nœstum út fyrir, að þú hefðir
ánægju af þessu, þegar þú sagðir mér
það. En ég er faðir þinn, og mér líkar
ekki hugsunin um það, að þú sért ein.
Ef þú vilt koma aftur, er þér það vel-
komið. Það er ekki rétt, að þú þurfir
að búa hjá ókunnugum. Á vissan hátt
ber ég ábyrgð á þér, þótt þú lagalega
séð sért nógu gömul til að lifa þínu
eigin lífi.
Þegar einhver hringir, segi ég að þú
sért erlendis. Þú sagðir ekki, hvernig
ég œtti að haga mér, og það virtist bezt
að gera það á þennan hátt.“
Framh. í næsta blaði.
Shodr
KJORINN BÍLLFYRIR (SLENZKA VEGK
RYÐVARINN,
RAMMBYGGÐUR ,
AFLMIKILL
OG Ó D Ý R A R I
TÉHHNE5HA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
VONARSTRÆTI 12, SÍMI 31661
tinangrunarglei
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KO!tklÐJAI\ H.f
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
'Jálk'm flýguf út