Fálkinn - 21.10.1963, Side 16
er veikt
RAYMÖND
RADIGUET
JVý
Iramhaldssaga
'
hófst I síðasta blaði
og verður hún sýnd
í Kópavogsbíói
þegar henni lýkur hér.
*
Þessi háværa manngæzka
háfði ékki nema lítil áhrif á
hópinn. Þeim leiddist hefðar-
konari. Þeir hugsuðu ekki
um neitt riema ná konunni.
Slökkviliðsmennirnir sex um-
kringdu húsið og klifruðu upp
frá öllum hliðum. En jafnskjótt
og einn þeirra birtist á þakinu,
kallaði hópurinn í aðvörunar-
skyni til fórnarlambsins.
„Þegið þið,“ hrópaði hefðar-
konan. Og þetta espaði aðeins
áhorfendur til að hrópa: „Var-
aðu þig. Þarna er einn. Þarna
er annar.“ Við þessi hróp tók
brjálaða konan tígulsteina og
henti einum í hjálm fyrsta
slökkviliðsmannsins, sem kom
á þakið. Hinir fimm flýttu sér
niður.
Kjarkmeiri glæpalýðurinn
kleif veggi og þyrptist saman
á Maréchaudlóðinni til að fylgj-
ast með eltingarleiknum, með-
an gleðistaðirnir og salir Place
de la Maire kvörtuðu undan
fáum viðskiptavinum á kvöldi,
sem hefði átt að færa þeim
mikil viðskipti. Ég heí gleymt,
hvað brjálaða konan sagði, en
hún talaði með djúpri, þung-
lyndislegri rödd, sem gefur
henni þá sannfæringu, að mað-
ur hafi á.réttu að standa og
aliur hinn hluti heimsins hafí
16 fXlkinn
á röngu að standa. Glæpamenn-
irnir tóku þessa sjón fram yfir
hátíðahöldin, en reyndu að
sameina báðar skemmtánirnar.
Hræddir við það, að brjálaða
konan yrði handtekin í fjar-
veru þeirra þutu þeir í burtu
til að aka í hringekjunni. Aðr-
ir, sem voru skynsamari, komu
sér fyrir í greinum linditrjánna
eins og til að horfa á hersýn-
ingu í Vincennes og gerðu sig
ánægða með að kveikja Bengal-
ljós og flugelda.
Það var auðvelt að gera sér
í hugarlund slæma Ííðan Maré-
chaudhjónanna, sem voru lok-
uð inni í húsinu í miðjum öll-
um þessum hávaða og látum.
Bæjarstjórnarfulltrúinn, eig-
inmaður hinnar göfugu hefðar-
frúar, klifraði upp á lægri vegg-
inn og flutti ræðu, sem fjallaði
um hugleysi eigenda hússins.
Honum var klappað lof í lófa.
Brjálaða konan hélt að verið
væri að klappa fyrir sér og
hneigði sig. Undir báðum hand-
leggjum var hún með tígul-
steina og hún lét einn fljúga
í hvert sinn, sem hjálmur kom
í ljós. Með sinni ómennsku
rödd bar hún fram þakkir fyr-
ir að sér hefði loks verið sýnd-
ur skilningur. Mér virtist hún
véra undarleg, hugrökk stúlka,
eins og skipstjóri, sem stendur
einn á sökkvandi skipi sínu.
Mannfjöldinn, sem var orð-
inn dálítið þreyttur, byrjaði
að dreifast. Mér fannst gaman
að firina hjarta mitt berjast
hratt og óreglulega. Lætin fyr-
ir framan mig, sem voru svo
skáldleg, véittu mér meiri
ánægju.
„En hvað þú ert fölur, sagði
móðir mín við mig. Og ég
hafði Bengalljósin mér til af-
söknar. Þau gáfu mér, sagði ég,
grænan lit.
„Samt er ég hrædd um, að
það hafi of mikil áhrif á hann,“
sagði hún við föður minn.
„Ó,“ svaraði hann. „Enginn
er eins lítið áhrifagjarn. Hann
gæti horft á hvað sem væri,
nema héra húðflettan."
Faðir minn sagði þetta til að
ég mætti vera kyrr. En hann
vissi, að þessi sjón gerði mig
æstan. Mér fannst hann sjálfur
vera æstur. Ég bað hann að
taka mig á háhest, svo að ég
hefði betra útsýn. Raunveru-
lega var að því komið að líða
yfir mig. Fætur mínir gátu ekki
lengur borið mig.
Það voru nú ekki nema tutt-
ugu marins, sem horfðu á.
Við heyrðum í herlúðrunum,
sem kölluðu í blysfarargöngu.
Hundruð blysa vörpuðu
skyndilega bjarma á brjáluðu
konuna, eins og leifturljósin
springa við að mynda nýja
stjörnu eftir að dauf sviðljósin
hafa verið kveikt.
Og hún veifaði höndum í
kveðjuskyni og hélt, að heims-
endir væri kominn eða verið
væri að handtaka hana og
fleygði sér af þakinu og braut
bogagöngin í fallinu og féll á
steinþrepin. t
Fram að þessu hafði ég gert
mitt bezta til að standast þetta
allt, jafnvel þótt öskrandi háv-
aði væri í eyrum mínum og 4
hjartað brygðist mér. En þegar
ég heyrði fólkið hrópa; „Hún er
enn lifandi“ missti ég meðvit-
undina og datt af öxlum föður
míns.
Þegar ég rankaði við mér,
fór hann með mig niður að
bökkum Marne. Þar lágum við
í grasinu langa lengi þegjandi.
Þegar við komum aftur,
fannst mér við sjá hvíta skugga-
mynd bak við járngirðinguna
— vofu ungu vinnukonunnar.
En það var bara faðir Mare-
haud í bómullartreyju og var
að athuga þser skemmdir, sem
bogagöng hans höfðu orðið fyr-
ir, tígulþak hans, garðflötur-
inn, blómabeðin, hin blóði