Fálkinn - 17.02.1964, Síða 16

„Ég er hættur búskap, hef bara þessar hundrað rollur að dunda við.“
KRAFINN UM SVEITARSKULD EFTIR 7D AR
cg svara í sömu mynt. Ég sagði Einari sem var að ég ætti
varla heimangengt frá búi mínu, var þá með 20 kýr. Bað ég
hann að bíða í símanum meðan ég setti saman vísu til Sveins
og átti hann að lesa hana upp. Skömmu síðar fékk ég bréf
frá Eggert á Stóra-Ósi. Hann hélt upp á Svein og vildi
sætta okkur af því við vorum báðir Norðlendingar. Hann
fær svo Svein til að skora mig á hólm. Nú orti ég nokkrar
visur um Svein og lét sérprenta þær og seldi á götunum. Þetta
þótti Sveini illt og sendi mér nú skriflega hólmgönguáskorun
og tók ég hana góða og gilda.
Kalt að vanda kyrjar sá,
héri bandalæku,
sem að andar ódaun frá
eins og hlandi stæku.
Einvígið var háð 30. marz í Varðarhúsinu í Reykjavík og
var þar setinn hver bekkur. Þar fórum við fyrst með allar
þær skammarvísur sem við höfðum ort hvor um annan og
ortum síðan nýjar. Að endingu ortum við sáttavísur og skild-
um við svo búið
Um morguninn hitti ég skáldið frá Kollafirði, Kolbein
Högnason, og spurði hann hvernig farið hefði? Ég svaraði
með þessari vísu:
Ekki hlaut ég af því inein,
er þó skylt að greina.
Að skilmingar við skáldið Svein '
skyldu fæstir reyna.
Og var síðan allt kyrrt milli okkar Sveins. Sama dag og
Sveinn dó er ég á leið norður í land að finna fósturforeldra
18 FÁLKINN
mína. Bílstjórinn hét Zóphónías og var kvongaður á Blöndu-
ósi, kona hans var skaprík og ákveðin en tryggðatröll hið
mesta og vinkona mín góð. Hún sagði mér lát Sveins í Eli-
vogum. Þá varð mér að orði: „Guð fylgi honum, ekki sé ég
eftir honum.“ Þá segir hún: „Nú átt þú að yrkja eftir Svein.“
Þá var mér öllum lokið og ég svara: „Allir skapaðir hlutir
hafa mér dottið í hug en ekki þetta.“ En konan var ekki
af baki dottin og segir: „Ef þú gerir þetta, þá sigrar þú og
vinnur frægan sigur.“ Rennur nú af mér móðurinn við
þessa ádrepu kerlingar. Hugsa ég mig um nokkra stund
og segi síðan: „Ef svo ólíklega vill til að ég yrki eftir Svein,
þá skal ég senda þér kveðskapinn áður en ég læt hann fara
lengra.“ Að svo búnu skildum við.
Ég fór nú heim aftur og hef mikið að snúast. En þetta sæk-
ir á mig eftir því sem lengra líður og ég hugsa málið meirá.
Og eina nóttina rís ég upp alvakinn og yrki minningarljóð eftir
Svein.
Þegar ég hafði sent kellu ljóðin, arkaði ég á fund Sigurðar
Nordals vinar míns og sýndi honum. „Oft hefur þér tekist
vel, en aldrei eins og nú,“ svarar hann. Síðan voru eftirljóðin
prentuð í Lesbók Morgunblaðsins. — Og það verð ég að játa
að mér fannst mér líða miklu betur eftir að ég hafði ort.
En einu hef ég hrósað mér af, segir Hjálmar eftir nokkra
þögn. Eftir þessa orrahríð okkar Sveins, bregður svo við að
kvæði hans gerbreytast. Hann yrkir gullfalleg kvæði eftir
þetta og á því tímabili mörg beztu kvæða sinna. Ef til vill
á það líka sinn þátt í því að hann fer þá þegar að kenna
þess sjúkdóms er leiddi hann til bana. Og honum hefur þá
skilist að skammarvísurnar forðum væru ekki heppilegt eilífð-
arinnlegg.
— Manstu eftir fleiri sérkennilegum skáldum af þessu
tagi?