Fálkinn - 17.02.1964, Qupperneq 19

ER HÆGT AÐ
RANNSAKA
ENDIJRHOLDGIiN
VÍSINDALEGA
Er unnt aS beita dáleiðslu til rannsókna á fyrra lífi
Getur átt sér stað, að dáleitt fólk komist „í sarr-
band” við fyrra líf sitt?
Meðan á rannsókn minni stóð virtist mér ætíð svo sem fólk
hefði af tilviljun orðið fyrir þeirri reynslu, að það hefði lifað
fyrr .... til dæmis stúlkan í kvikmyndahúsinu í Liverpool,
sem hélt að hún hefði verið þjónustustúlka lafði Grey, ung-
versk telpa, sem allt í einu fór að tala spönsku og svo frv.
Það er örðugt um vik að koma við vísindalegum rannsókn-
um í þessum tilfellum nema um sé að ræða ótvíræða sönnun
éins og átti sér stað um drenginn, sem vissi af líkinu í hell
inum. En á seinni árum hefur vísindamönnum þótt ómaks-
ins vert að rannsaka endurholdgun vísindalega.
Flestir þeirra hafa reynt að finna leið til að skapa mönn-
um reynslu eða „endurminningu“ um fyrra líf.
Áður fyrr höfðu slíkir atburðir átt sér stað en þeir einbeittu
sér að því, að koma þeim af stað þannig að hægt væri að
rannsaka þá undir vísindalegri smásjá. Einhvern veginn urðu
þeir að hafa áhrif á þær heilastöðvar, sem stjórnuðu endur-
minningum frá fyrra lífi, ef það á annað borð var til.
Flestum þeirra fannst hægast að beita dáleiðslu, í raun-
inni kom fátt annað til greina.
Tilraunadýrin voru dáleidd og látin ímynda sér að þau
lifðu miklu fyrr. Þannig hafði dr. Lund farið með sænsku
konuna, sem fyrr er sagt frá.
Maður nokkur í Englandi leitaði nýlega til sálfræðings
sakir þess, að hann gat ekki varist því að ganga sífellt milli
rifa á gangstéttarhellunum. Hann virtist óttast það mjög, að
Stíga yfir hinar örmjóu rifur, sem mynduðust milli hellnanna.
Sálfræðingurinn var einnig dávaldur. Hann áleit að hann
mundi ggta fengið manninn til að rifja upp ástæðuna fyrir
þessum óttá með því að dáleiða hann......... en það virtist
hvorki ganga né reka. Þá ákvað dávaldurinn, að færa mann-
inn enn lengra aftur í tímann.
Brátt kom að því að maðurinn var farinn að lýsa reip-
rennandi daglegu lífi í Rómaborg mörgum öldum áður.
Furðulegasta frásögn hans var á þá leið, að hann hefði
verið þræll er reyndi að strjúka frá eiganda sínum. Hann
lagði á flótta en týndi lífinu, er hann reyndi að komast yfir
fljót.
Hann hafði reynt að komast yfir með því að stikla yfir
á steinum en hrapaði í fljótið og drukknaði!
Þaðan var sprottinn ótti hans við að stíga yfir rifurnar
milli gangstéttarhellna.
Mörg dæmi eru þessu lík. Vísindamaður frá Liverpool dá-
leiddi venjulega brezka húsfreyju í tilraunaskyni. Hún hafði
hlotið miðlungsmenntun, hafði aldrei til Frakklands kornið
og aldrei lagt stund á frönsku.
Af tali hennar mátti ráða, að franska stjórnarbyltingin
hefði þá nýlega hafizt. Hún lýsti meira að segja dauða Maríu
Antoinette eins og hún hefði sjálf verið viðstödd.
Húsfreyjan hélt því fram, að hún byggi við götu, sem héti
Rue de St. Pierre, nálægt Notre Dame dómkirkjunni. Nafn
hennar var Mariella Pacasse og bóndi hennar hét Jules.
Þegar húsfreyjan vaknaði af dásvefninum talaði hún um,
að hana hefði dreymt undarlegan draum. Þegar hún var yf-
irheyrð á frönsku, rak hún upp stór augu og virtist ek!;i
skilja orð.
Rannsókn leiddi í Ijós, að í París var engin gata me5
þessu nafni. En það hafði vcrið gata, sem hét Rue de St.
Pierre í grennd við Notre Dame fyrir 170 árum!
Þannig mætti ætla að með því, að beita dáleiðslu, væ;i
hægt að fá fólk til að rifja upp atriði úr fyrra lífi og sanna
þannig eða afsanna kenninguna um endurholdgun. Ætla mætti
að sérhver gæti skyggnzt um gáttir fyrra lífs ef dáleiðslu er
beitt á réttan hátt.
Mál af slíku tagi vakti gífurlega athygli í Ameríku fyr!r
nokkru. Dávaldur dáleiddi frú Rut Simmons og ,,færði“ hana
smám saman aftur í tímann, allt til þess að hún var lítið
barn og að lokum enn lengra aftur og yfirheyrði hana um leið.
Allt í einu fór frú Simmons, sem hafði aldrei komið út úr
Ameríku, að lýsa lifinu í írlandi fyrir meira en 100 árum.
Hún sagðist hafa fæðst sem Bridey Murphy árið 1798.
Hún hélt því einnig fram, að hún hefði gifzt lögfræðingi
að nafni MacCarthy og hefði dáið í Belfast árið 1864. Ruth
Simmons hafði aldrei farið út fyrir landsteinanna og þó gat
hún lýst nákvæmlega stöðum á írlandi, sem síðar kom í ljós,
að voru til. Hún gat lýst ströndinni við Antrim gaumgæfilega.
Hún mundi nafnið á skóla sínum — Miss Straynes School
— og gat jafnvel lýst í smáatriðum húsi sínu í Belfast cg
kirkjunni í grennd — kirkju heilagrar Teresu.
Við frekari dáleiðslu gat hún rifjað upp dansa og söngva
þessa tímabils, sagði hvaða götur væru steini lagðar og hverj-
ar ekki og lýst öllu heimilishaldi, jafnvel búrreikningunum.
Þegar málið var rannsakað var hægt að finna í skjala-
söfnum upplýsingar um verzlanirnar sem Bridey Murpky
hafði keypt í matinn!
Þó voru ýmsar skekkjur í frásögn hennar. En þær ge! a
hafa staðið af misminni.
Sú staðreynd stendur óhögguð, að frá Ruth Simmo-- s
liafði greinargóða vitneskju um daglcgt líf í Irlandi hundr-
að árum áður, vissi um hluti.sem hún gat ekki hafa fræðct
um á venjulegan hátt.
FALKINN
19