Fálkinn - 17.02.1964, Qupperneq 21

nú á þeirri skoðun að ég hafi
myrt hann!
Varð Paul eilítið alvarlegri
eða...
— Sagði hann það? Hann
ákærði þig semsagt?
— Nei, ekki með beinum orð-
um, en ...
— Hvað sagðirðu honum?
spurði Paul hranalega.
— Næstum ekki neitt, sagði
ég. Hann leit bara inn til að
í þinn garð og geri allt sem
hann getur til að flækja þér
í málið.
— Ég? hrópaði ég. — en ég
hef ekki hugmynd um hver
hann er.
— En hann þekkir þig!
Ég stóð þarna steini lostin.
Eftir stutta stund hélt hann
áfram:
— Það er kannski of djúpt
í árinni tekið að segja að hann
mér gröm yfir því, að ég skyldi
ekki bara hafa gist í London.
Kvöldið var fremur hlýtt, en
engu að síður kveikti ég upp
í arninum — aðallega til að
hlusta á snarkið í eldinum. Ég
opnaði útvarpið, en lokaði fljót-
lega fyrir það aftur. Jafnvel
tónlistin angraði mig í dag og
ég varð æ eirðarlausari. Það
stoðaði ekkert, þótt ég reyndi
að telja sjálfri mér trú um það,
Hann gat verið hvar sem var.
En engu að síður gekk ég hröð-
um skrefum upp stigann að
svefnherberginu og læsti á
eftir mér og var sannfærð um
það, að mér myndi ekki koma
dúr á auga alla nóttina.
Ég dró í lengstu lög að
slökkva á náttborðslampanum,
en ég hef víst verið orðin
þreyttari en ég hélt, því ég
steinsofnaði svo að segja strax.
rabba við mig. Það var ekki
eiginleg yfirheyrsla en ég hafði
á tilfinningunni. ..
— Þú hefur komist úr jafn-
vægi í bili, Kathy, og lætur
ímyndunaraflið hlaupið i gön-
ur. Þessi lögreglumaður hefur
hreint ekki ætlað sér að ákæra
þig á einn eða annan hátt.
Þvert á móti honum hefur
fundist tilhlýðilegt af því Akur-
lendin þrjú eru svo afskekkt.
Hann tók skjalatöskuna af
skrifborðinu.
— En nú verður þú að hafa
mig afsakaðan. Ég þarf á áríð-
andi fund við skjólstæðing
minn. Svo hvessti hann á mig
augun og hikaði andartak áður
en hann spurði: — Hefurðu
nokkurn tíma fieyrt David
Henderson nefndan á nafn?
— Nei, sagði ég eins og satt
var þegar ég hafði hugsað mig
um andartak, — nei, það held
ég ekki.
— Ég vona að þú segir satt,
sagði Paul.
Hvað hann átti við? Ég botn-
aði hvorki upp né niður í þessu
og beið frekari skýringa en
hann sagði ekkert meira. Því
spurði ég hver Davia Hender-
son væri.
— Það er maður sem ég álít
að hafi haft ærna ástæðu til
að hata Johnny Brant svo mjög
að hann hefði getað myrt hann!
Mér kæmi ekki á óvart þó hann
æli í brjósti álíka mikið hatur
beinlínis hati þig. Ég hallast
fremur að því að hann noti
þig sem tæki. . . til að koma í
framkvæmd...
Hann þagnaði, leit á úrið og
muldraði einhver afsökunarorð
um leið og hann hvarf á brott.
—v—
Mér leið illa á heimleiðinni
til Akurlendanna þriggja. Hvað
eftir annað fór ég yfir samtal
okkar í huganum, og rifjaði
upp skýringar hans á því, hvers
vegna skammbyssan lá ekki
lengur á sínum stað. En ég
hafði bara enga sönnun fyrir
því að hann segði sannleikann.
Og þessi David Henderson ...
Ég gat ekki fundið nokkra
ástæðu fyrir því, að mér alls
ókunnugur maður hefði nokkra
ástæðu til þess að hata mig_
Svo virtist Paul allt í einu hafa
svo mikið að gera, er hann
hafði nefnt nafn hans, og
kannski hafði ætlunin bara
verið sú að fá mig til að fara
sem fyrst í burtu? Kannski
bara til að þurfa ekki að út-
skýra málið nánar? Var ekki
sennilegast að hann hefði búið
til söguna um David Hender-
son til þess eins að leiða grun
frá sér?
Alls konar hugdettum skaut
upp í huga mér, en ég gat ekki
komið þeim heim og saman.
Mér leið þvi verr, sem ég kom
nær Akurlendunum þremur,
og andartak varð ég sjálfri
að ég hefði enga ástæðu til að
vera jafn kvíðafull og eirðar-
laus og ég var.
Eða hafði ég ef til vill ástæðu
til þess?
Paul gat vel hafa logið að
mér ... Hann hafði verið hér
um kvöldið og hann gat vel
hafa hleypt af skoti úr byss-
unni í augnabliksbrjálæði. Og
ef svo hefði verið var ég mjög
hættulegt vitni gegn honum . ..
Þegar hann vissi, að ég vissi,
hlaut sú staðreynd, að ég bjó
alein hérna á Akurlendunum
þremur, að vera mjög mikil
freisting fyrir hann.
Dauðhrædd vegna minna
eigin hugsana tók ég að hlusta
eftir vélarhljóðinu í bíl hans,
og ég hrökk í kút við minnsta
hljóð, sem ég heyrði í gamla
húsinu.
En kvöldið leið svo, að ekki
kom Paul. Úti í garðinum var
allt kjrrrt og hljótt, og heim-
reiðin var böðuð fölu mána-
skini.
Smám saman róaðist ég
nokkuð. Ef til vill var þetta
allt saman tóm ímyndun. Ef til
vill var Paul alveg saklaus í
þessu máli og ætlaði alls ekki
að koma hingað í kvöld.
Til þess að sannfæra mig um,
að Paul væri heima í London
hringdi ég heim til okkar, en
enginn svaraði.
Það þurfti alls ekki að tákna,
að hann væri á leiðinni hingað.
En það getur ekki hafa verið
langur tími, sem ég svaf, unz
ég allt í einu glaðvaknaði. Ég
heyrði ekkert, en samt var ég
viss um, að einhver var kom-
inn inn í húsið, og hjartað barð-
ist ótt í brjósti mér.
Það lá því eiginlega við að
mér létti, þegar ég heyrði fóta-
takið í herberginu undir svefn-
herberginu. Auðvitað var það
svo sem ekkert til að róast
yfir að vita að einhver ókunn-
ugur maður væri að læðast um
niðri um miðja nótt á meðan
ég lá alein þarna uppi, en engu
að síður veitti þessi vissa mér
þann styrk, sem þurfti til þess
að rísa rólega upp og læðast til
dyra. En... dyrnar voru opn-
ar! Og samt hafði ég örugglega
læst þeim, áður en ég fór að
sofa. Einnig hafði ég — það
var ég alveg viss um — læst
dyrunum úr dagstofunni fram
í anddyrið, en þær stóðu nú
galopnar.
Hver svo sem það nú var,
sem hafði brotist inn, þá var
hann nú í dagstofunni. Ég
heyrði hann vera að bjástra í
myrkrinu. Allt í einu varð
hljótt þar inni og rétt á eftir
fann ég hann koma hröðum
skrefum beint í fasið á mér!
Ég uppgötvaði of seint, að
ég hlaut að sjást mjög greini-
lega innan úr dimmri stof-
unni, þar sem ég stóð í dyrun-
Framhald á bls. 31.
2i
FALKINN