Fálkinn - 17.02.1964, Síða 23

4ÞAIMA
til að búast ekki við neinu fyrr en að viku liðinni. f lönd-
um múslema sem hindúa hafði bið, sem mér var sagt
að yrði fimm mínútur, að jafnaði reynzt hálftími, stund-
arfjórðungur einn til tveir tímar og annað í samræmi við
það. Fjórir dagar gátu því ekki orðið minni bið en vika.
Ritararnir í konsúlatinu voru annars mestu ljúfmenni,
sem heilsuðu og kvöddu hvern gest með handabandi.
Þjóðerni sitt báru þeir með sér. Þeir voru töluvert bjart-
ari á hörund en Pakistanar og Indverjar yfirleitt eru,
og útlits síns vegna hefðu margir þeirra getað verið
Evrópumenn. Skrifstofan var vistleg og mennirnir
snyrtilega klæddir, en slíku er ekki að heilsa í almenn-
um skrifstofum þeirra landa, sem austar og sunnar
liggja. Hér voru hvorki ber, sóðaleg steingólf og ómál-
aðir veggir, hirðuleysisleg umgengni né kærulausir
skrifstofumenn, sem fátt virtust vita eða kunna.
Peshawar, sem er allstór borg við rætur fjallgarðs
þess, sem skilur Afganistan frá Pakistan, er að tölu-
verðu leyti byggð Afgönum eða þeirri þjóð, sem nefnir
sig Paþana eða Pastúna, en þeir mynda meirihluta af-
gönsku þjóðarinnar. Búa örfáar milljónir Paþana í
sunnanverðum áðurnefndum fjallgarði, en það land
gerðu Bretar indverskt á sínum tíma, svo að nú tilheyrir
það Pakistan.
í sveitahéruðum þessa landssvæðis halda Paþanar enn
með sérstökum samningi við pakistönsku stjórnina hinu
forna þjóðskipulagi sínu, þar sem aldagamlar venjur og
lög kynflokksins ráða. Þessu héruð eru nefnd „tribal
areas“ og aðgreind með skiltum við alla vegi, sem inn
í þau liggja. Á þessum svæðum er enga pakistanska lög-
reglu, embættismenn eða skattheimtu að finna. Þar út-
kljá íbúarnir öll mál sín annaðhvort með eiðum eða
vopnum.
Blóðhefnd — vendetta — tíðkast þar enn í jafnríkum
mæli og fyrir hundruðum ára. Allir karlar ganga vopn-
aðir með rifla sína eða skammbyssur og manndráp eru
ekki ótíð. Um aldaraðir hafa Paþanar verið þekktir fyr-
ir hugrekki, riddaraskap, glæsimennsku, gestrisni og —■
heift ef því er að skipta, Þeir voru kjarni hers Mógúl-
konunganna á Indlandi, Kipling dáði þá í sögum sínum
og brezkir hershöfðingjar frá valdatíma Breta á Ind-
landi hafa hlaðið á þá lofi.
í Peshawar, sem nú er framar öllu markaðsborg, má
sjá gjörvulega Pabana — sem eru áberandi hermann-
legri en Indverjar og Pakistanar annars eru — á gangi
um bazarinn með rifla sína um öxl. Fara venjulega
tveir eða fleiri saman. Þeir fá að bera byssur sínar hvert
sem beir fara og það jafnvel inn í borgir og bæi, en noti
þeír þær þar, þá er pakistönskum lögum að mæta.
f hinum frjálsu héruðum Paþana sjá þeir um hefnd
sjálfir sé um manndráp að ræða, en með þjófnaði og
önnur minni afbrot er leitað til öldunga ættflokkanna.
Geti sá, sem telur sig rangindum beittan, bent á ein-
hvern, sem grunaður er um glæpinn, þá er sá kallaður
fyrir öldungana, yfirheyrður og boðið að leggja eið að
máli sínu, fáist hann ekki til að játa sekt sína með öðru
móti. Stolt Paþana og virðing fyrir mannorði sínu er
sagt slíkt, að þeir vilja allt fremur gera en sverja fang-
an eig. Eiðsvör eru því tekin trúanleg.
Svipmyndir frá Peshawar.