Fálkinn - 01.06.1964, Side 11

sinni, með púða undír höfðinu,
sagði. „Ef þú átt við Harold,
þá er þetta hans sérsvið. Hann
veit hvernig hann á að fara að
því að láta fólki líða vel. Svona
eins og eftir því sé litið. Ég er
viss um, að væri hann garð-
yrkjumaður, myndu blómin
vaxa helmingi meira en ella.
Svona fer hann með nemend-
ur sína. Þeir vilja allir hafa
hann.“
„Ellie, Ellie.“
„Þú veizt að þetta er satt.“
Já, hugsaði ég með mér, það
er það efalaust. Ég leit á sterk-
legt ólaglegt andlitið, hárið,
sem farið var að þynnast, pok-
ana undir augunum og saman-
bitinn munninn. Hann naut
þess að hjálpa. Hann vildi
vernda mann. Honum líkaði
ekki að fólk væri auðugt og
heppið.
',,Ég hitti mann núna áðan á
markaðinum.“
„Þetta er ekkert alvarlegt,
Martine,“ sagði Harold, þegar
hann hafði hlustað á söguna.
„Hann er ef til vill feiminn.
Því frjálslegri í framkomu, sem
kona verður, því meira fara
sumir menn inn í sjálfa sig.
Veiztu, að þú ert töluvert ver-
aldarvön í framkomu?"
„En óttast orð!“ sagði Ellie.
„Ég geri samt ráð fyrir að það
hafi rétt á sér. Hún er verald-
arvön stúlka. New York, Mexi-
co, Las Vegas, Madrid. Menn í
hverju horni allt í kringum
hnöttinn. Einna líkast sjó-
manni.“
„Nei, það er hún ekki. Hún
er ekki þannig,“ sagði Harold,
og lét mig fá púða.
- —v—
Það var liðinn einn sólar-
dagurinn. Við höfðum borðað
steikt nautakjöt, og rófur,
drukkið vín, sem Harold hafði
keypt fyrir þrjá shillinga flösk-
una. Að því loknu fór ég upp
í svefnherbergið mitt, en þaðan
var útsýnið yfir garðana bak
við villuna, og lagðist upp í
rúmið og hlustaði á nið sjávar-
ins..
Ég var hérna með tveimur
manneskjum, sem elskuðu mig,
og ég hafði ekki til þessa not-
fært mér það á nokkurn hátt.
Þær báðu mig um að gera það
með furðulegri hlýju. „Biddu
okkur bara,“ sögðu þau bæði.
Mér fannst ég vera hjálparlaus
eins og mín væri gætt. Það
var eins og að láta snúa sér
frá syndsamlegu líferni. Enda
þótt Ellie hlægi að og talaði
um mitt fyrra líf, var það henni
í raun og veru fjarlægt og ó-
verulegt. Ódýr vín, örfáir frí-
dagar, engin föt og heimilis-
störfin, það var Ellie. Allt sem
Harold hugsaði um, var að
vernda litlu konuna sína. Dot,
rödd Lorelei, bergmálaði frá
fortíðinni. Ég sá fyrir mér
fallega, málaða, andlitið, og
andaði að mér ilminum frá
henni, og mundi eftir tilfinning-
unni, sem hún hafði gefið mér,
tilfinningunni um að ég væri
minn eigin húsbóndi, veldi sjálf
mennina í lífi mínu og hefði
áhuga á hlutum, sem þau Har-
old og Ellie fyrirlitu, fötum og
sjóskíðum.
Ég reyndi að gera mér í hug-
arlund lífið í London. Fóstra.
Vinna. Við hvað? Einkaritari.
Ég sá sjálfa mig í anda í einka-
ritaraskóla, eins og Harold
hafði stungið upp á. Og heim-
sóknir og kaffisopi hjá Ellie á
kvöldin. Verðugt yrði það — ef
til vill — en niðurdrepandi
svo sannarlega.
Þetta land, sem ég hafði kom-
ið til aftur í svo ólíkum bún-
ingi, sem ég hafði aldrei kunn-
að að meta, þegar ég hafði haft
ráð á að vera hér, var það eina,
sem gat látið mig finna til dá-
lítillar hamingju. Pálmarnir og
laufin voru eins og mjúkar
hendur. Hérna voru fjórtán
mismunandi tegundir af mimós-
um. Andlit sveitafólksins voru
einna líkust málverkum Dúrer.
Lúxusinn og fátæktin 1 sam-
hljómi hæfðu bæði því, sem ég
hafði verið og því sem ég var
nú.
Fríið leið fljótt. Við höfðum
farið til Monte Carlo, sem var
mjög ólíkt á þessum tíma, því
sem það hafði verið í ágúst,
þegar allir ferðamennirnir voru
þar. Við höfðum baðað okkur í
sjónum, en hann var heldur
kaldur. Við höfðum drukkið
kaffi í gangstéttarkaffihúsum,
borðað kvöldverð í litlum veit-
ingahúsum, og í einu þeirra
hafði þjónninn meira að segja
sungið fyrir okkur matseðilinn,
Ellie til óblandinnar gleði, en
mér til mikilla leiðinda, þó ég
léti ekki á því bera.
Ég var á hnjánum fyrir
framan eldavélina kvöld eitt
rétt áður en friinu átti að ljúka,
og var að bursta steik sem við
höfðum þó varla ráð á að borða.
„Komdu ekki inn, það kólnar
of mikið í ofninum!“
„Allt í lagi,“ hrópaði Ellie í
gegnum rifu á dyrunum. „Ég
kom bara til þess að segja þér,
að þú þyrftir ekki að gera inn-
kaupalista fyrir morgundaginn,
því Harold ætlar að fara með
okkur til Nissa.“
Ég lokaði ofnhurðinni og fór
inn í setustofuna, sem hafði
fengið á sig kvöldblæinn. Það
var búið að kveikja á lömpun-
um. Harold hallaði sér mak-
indalega út af í sófanum og las
í Nice Soir. Ellie var að hella
í glösin okkar,
„Við ætlum að eyða heilum
degi í Nissa,“ sagði Harold, og
leit góðlega á mig yfir dagblað-
ið. „Næstsíðasta deginum okk-
ar. Við skulum nú sannarlega
skoða allt, sem vert er að skoða
í borginni.“
„En við vorum búin að sam-
þykkja að fara sparlega með
peningana,“ sagði ég hálfutan
við mig. „Ég ætlaði að hafa
makríl í matinn. Það er ódýr-
ast.“
„Ah, en þetta verður sett á
sér fjárhagsáætlun. Á morgun
höldum við veizlu."
Ég leit á þau. Andlit beggja
ljómuðu.
„lívers vegna?“
„Eklci af neinu sérstöku,“
sagði Harold yfirlætislega. En
Ellie skellti upp úr, færði sig
yfir til hans og vafði löngum,
grönnum handleggjunum utan
um hann, og snéri sér um leið
að mér og sagði: „Ég get ekki
þagað yfir leyndarmálum! Þetta
er þriðja giftingarafmælið okk-
ar!“
„En dásamlegt!“
Mér tókst að brosa.
Ég beið í eitt eða tvö augna-
blik, þangað til Ellie var búin
að gefa mér eitthvað að drekka
og þá virtist þetta ekki lengur
eins vanþakklátt: „Þetta er sér-
staklega fallega hugsað af ykk-
ur báðum, en ég get alls ekki
komið með. Þetta er ykkar
eigin dagur. Ég fer til St. Marie
og skoða í búðir. Ég hef ekki
haft tækifæri til þess enn þá,
og mér myndi þykja það mjög
skemmtilegt.“
Það leið ský yfir andlit Ellie
eins og væri hún barn. Þetta
ætlaði að verða erfiðara en ég
hélt.
„Þú kemur! Ég fer ekki nema
þú komir líka. Hún kemur með
er það ekki Harold? Mér myndi
leiðast, ef hún kæmi ekki.“
Ég leit til Harolds og bjóst
við svari, ekki til konu hans
heldur til mín. f staðinn mætti
mér ákveðni og vinsemd. Hann
beit í pípumunnstykkið.
„Auðvitað kemur hún með
okkur. Nei, Martine, þú segir
ekki eitt orð í viðbót."
Harold og Ellie vöknuðu allt-
af seint á morgnana, og það var
ég, sem vaknaði fyrist. Ég fór
í búðina á horninu og sótti
brauð, þar sem brauðið frá i
gær var orðið glerhart. Ég hrip-
aði nokkur orð á miða, setti
hann á eldhúsborðið, og læddist
hljóðlega út úr villunni og út
í góða veðrið.
Orðin á miðanum voru hlý og
vingjarnleg, en ég fann ekki tií
sömu tilfinninga. Ég gat ekki
beðið lengur eftir þvi að læðast
burtu, áður en hátíðisdagurinn
byrjaði. Þriðju persónunni yrði
ofaukið við slíkt tækifæri.
Þrældómurinn, sem neyddi mig
til þess að þiggja, krafðist
hefndar. Ég var orðin þreytt
á að vera þakklát, þægileg,
hugrökk, heimspekileg og
skemmtileg. Ég vildi gera það,
sem mig sjálfa langaði til að
gera.
Angan morgunsins var yndis-
leg. Það hafði rignt og garðarn-
ir glitruðu. Þarna stóð tré með
bleikum blómum og þykkum
blöðum. Og hérna var klifur-
jurt með heiðbláum knúppum.
Villurnar sýndust allar vera í
fasta svefni undir bláum heið-
skýrum himninum. Einasta líf-
veran í nánd, sem vöknuð var,
var brúnn og hvítur hundur,
sem teygði sig á gangstéttar-
steinunum, líkastur ristuðu
brauði.
Bærinn var vaknaður til lífs-
ins, og það var þegar búið að
stilla upp körfum með nellikk-
um á torginu andspænis stytt-
unni af hermönnunum og flögg-
unum. Fiskimennirnir niður við
höfnina voru að breiða úr brún-
um netum. Sjómenn voru að
fægja lúxussnekkjur sínar. Allt
var glansandi og blettalaust
þennan fagra morgun.
Ég fór inn í veitingastofu við
höfnina og bað um kaffi.
Síðan eyddi ég morgninum
í bænum. Ég hafði mjög lítið
af peningum, svo ég keypti mér
brauðsneiðar, sem ég borðaði á
bekk við höfnina og horfði á
snekkjurnar. í sumum þeirra
var ef til vill fólk, sem ég
þekkti. Ég hafði sannarlega far-
ið í veizlur á tveim þeirra.
Ætluðu þau Genevieve og Tor-
quil ekki að fá lánaða snekkju
einhvern tíma í janúar?
Kannski væri Genevieve að
snyrta sig á þessari litlu þarna
yfir frá, hugsaði ég, á meðan
ég borðaði skinkubrauðið mitt,
og hún hafði blóm standand)
á borðinu hjá sér undir sól-
skermi, enda þótt sólin gæti
ekki einu sinni brennt flugu.
Ég var á rölti um aðalgötuna
og hafði stanzað til þess að líta
í bókabúðarglugga, þegar ég
tók eftir áætlunarbíl, sem stóð
þarna. Hann var tómur, en
dyrnar stóðu opnar, og gömul
kona með körfu var að fara inn
í hann. Hve mikla peninga átti
ég eftir?
Ég settist. Lengi vel fór bíll-
Framh. á bls. 36.
FÁLKINN 1 ll