Fálkinn - 01.06.1964, Síða 21

mennt inni. Nokkrir lögregluþjónar
voru á hlaðinu og við snerum okkur
að þeim. Þeir sögðu okkur að ungling-
arnir héldu sig við vatnið og hefðu
margir tjaldað þar, eða að minnsta kosti
gert tilraunir til þess. Það kom og í ljós,
að sýslumaður hafði látið taka mjög
röggsamlega á málum. Hann hafði látið
leita í hverjum bíl, sem inn á tjaldstæð-
ið fór, eftir að bera tók á ölvun, og
tekið vín af fjölmörgum og vísað öðrum
frá. Þeir sögðu okkur að í R-1346 væru
tugir áfengisflaskna, sem teknar hefðu
verið af unglingunum, allt eign fólksins,
sem samkvæmt íslenzkum lögum má
ekki komast yfir áfengi.
Svo settumst við aftur upp í bílinn
góða og ókum til baka, unz við komum
að afleggjaranum heim að Hreðavatni.
Er við höfðum ekið hann skamma stund
sáum við fyrstu merki skemmtanamenn-
ingar íslenzkrar æsku. Þrír ungir menn
komu inn í ljóskeiluna. Þeir héldu hver
um annars axlir. Vegurinn var ekki
breiður, enda veitti þeim svo sannar-
lega ekki af honum. Þeir slöngruðu til
og frá, öðru hverju hnaut einhver
þeirra, en hékk á hinum. Stöku sinnum
sást glitta á brennivínsflösku, þar sem
hún hékk milli munna þeirra. Og stöku
sinnum ráku þeir upp einhver öskur,
sem áttu víst að vera í einhverjum
tengslum við sönglistina. Þeir voru
engin börn í augum sjálfra sín, enda
voru þeir af „eldri“ kynslóðinni á
Hreðavatni þetta kvöld, hafa sennilega
verið um sextán ára!
Svo hurfu þeir út af veginum á tal
við tvær blómarósir sem stóðu undir
brekkunni.
Áfram var ekið, unz komið var á
brekkubrún, þar sem gamli afleggjar-
inn lá yfir dalverpi, en nýi vegurinn
hefur verið lagður framhjá. Þar stönz-
uðum við. Þarna voru nokkrir bílar og
við okkur blasti skemmtanamenningin
í algleymi. Við vorum vissir um, að við
værum á réttum stað.
Út úr bílunum glumdi við sú tilraun
til sönglistar, sem kennd er við Bítla.
Jei-jei-jei-jei-jei, heyrðist öskrað draf-
andi barnaröddum út um gluggana.
Unglingspiltur, sem gæti hafa verið
fermdur í vor, í mesta lagi í fyrravor,
kom slangrandi utan úr húminu. Hann
var í þröngum buxum, sem eitt sinn
hafa vafalaust verið pressaðar, svörtum
skóm, sem sjálfsagt hafa verið burstaðir
fyrr um daginn, og rykfrakka, sem ein-
hverntíma hefur verið hreinn. En nú
var allt útatað í ryki og mold. Frakkinn
flaksaðist frá, skyrtan var fráhneppt
niður á bringu. í hendinni var sénever-
pottur, fullur upp að öxlum. Hann
slangraði inn á sviðið, andlitið fölt,
augun starandi. Jei-jei-jei-jei-jei, vældi
hann og lagði síðustu krafta sína í söng-
listina. Svo varð hann magnþrota og
steyptist fram yfir sig framan á Land-
Roverbíl, sem var nýkominn að. Hann
rak ennið í, því hendurnar héldu á of
dýrmætum feng til þess að til mála
kæmi að bera þær fyrir sig — kannski
hefur hugsunin líka verið of sljó til
þess. Hann stóð upp. Það blæddi ofur-
lítið úr enninu, þó aðeins hruflur. Hann
skjögraði í hring og tók svo stefnu á
bíl með Kópavogsnúmeri. Hann datt
utan í hann, hrökk til baka og slengdist
aftur utan í hann og söng af sömu inn-
lifuninni Jei-jei-jei-jei-jei. Úfið og
drukkið stúlkuandlit, enn yngra teygði
sig út um gluggann. Og sama lagið kvað
við úr hennar munni, meðan hún teygði
sig eftir séneverspottinum. Um síðir
tókst þeim að miða rétt, svo hendur
þeirra mættust. Svo sást á eftir flösk-
unni inn í bílinn. Jei-jei-jei-jei-jei, söng
pilturinn og reyndi að standa á eigin
fótum, hvað ekki tókst og hann féll
aftur yfir sig ...
Við stigum að nýju upp í bílinn og
ókum niður í dalverpið, þar sem tjöldin
stóðu eða kannski ætti maður í mörgum
tilfellum heldur að segja lágu.
Er við vorum að virða fyrir okkur
dalbúana komu þrír ungir piltar hlaup-
andi og gáfu okkur merki um að stanza.
Þeir hafa verið nálægt sautján ára og
Framhald á bls. 29.
Tvö börn komu eftir veginum, hald-
andi á séneversflösku.
Þeir röngluðu stefnulaust um og studdu hver annan.