Fálkinn - 01.06.1964, Síða 28

ídenzk kvikmynd
Framh. af bls. 25
að vera einn við kvikmynda-
tökuna?
— Það var auðvitað erfitt,
þetta er þriggja manna verk ef
vel á að vera, en ég vil nota
tækifærið og þakka fyrir það,
að allir voru mér afskaplega
hjálplegir. Það var útilokað að
senda fleiri menn með, því
þetta eru svo dýrir flutningar,
að hvert sæti er ákaflega dýr-
mætt. Flugféiagið leigir vélarn-
ar og við urðum að eiga um
þetta við Konunglegu Dönsku
Grænlandsverzlunina, og henni
vil ég þakka fyrir að hafa gefið
mér kost á förinni svo og Flug-
félaginu, sem hafði milligöngu
fyrir okkur við Grænlands-
verzlunina. Og síðast en ekki
sízt vil ég þakka Jóhannesi,
Jóni og Oddi fyrir samveruna
og öll þeirra liðlegheit og hjálp.
— Á hverju varðstu mest
hissa í förinni?
— Ég var nú ákveðinn í því
að verða ekkert hissa! En ég
verð að viðurkenna að ég varð
hissa á veðurblíðunni. Allan
timann, sem ég var þarna, var
skafheiðskýr himinn og logn,
sterkjusólskin á daginn. Ég er
viss um, að þetta gæti orðið
mikil Paradís fyrir skíðasport-
menn á þessum árstíma. Og
það var veðurblíðan sem gerði
það að verkum, að ég gat annað
þessu, ég gat tekið myndir frá
klukkan fjögur á morgnana til
klukkqri tíu á kvöldin.
Gwmall rnaður
Framhald af bls. 17.
í túninu. Þar sezt skáldið með
ritföng sín. Umvafinn kyrrð og
friði þess liðna. Friði og hvíld
þess lífs sem lokið er, andblær
þess leikur um gamlar tóftir
og gamalt, lítið skáld, sem hef-
ur flutt hingað með sér ævi-
starf sitt, lítið að vöxtum, og
hyggst að Ijúka því hér. Reynd-
ar hefur hann aldrei skilið
þetta ævistarf sitt við sig. Það
hefur fylgt honum í vin'nuna
dag hvern, og á kvöldin hefur
hann sofnað frá því þreyttur,
án þess að hafa þó getað sinnt
um það. Alltaf hefur það búið
í huga hans.
Nú er því senn lokið og hann
verður frjáls. Og lengi hefur
hann beðið eftir þeim degi. Of
lengi.
Það er sólskin dag hvern.
Hann skrifar af kappi og miðar
vel. Aldrei hefur liann verið
svona hamingjusamur, eins og
b°T’ í faðmi náttúrunnar.----
Svo kom rigningin.
Fyrsta rigningardaginn fer
hann ekkert út úr tjaldinu.
Skrifar allan daginn, stanz-
laust. Húsfreyjan á Bakka fær-
ir honum heitt kaffi.
Næsta dag rignir enn. Það er
hráslagalegt í tjaldinu, og
skáldið fer í regnkápu og býst
til að fara á göngu.
Nú er ömurlegt í sveitinni.
Kindurnar híma blautar og
vansælar undir moldarbörð-
um, hestarnir standa í hóp þétt
saman og' skýla hver öðrum,
enginn fugl lætur sér detta í
hug að opna nefið og syngja.
Hænsnin og tveir hundar væfl-
ast á hlaðinu, óhrein og leið.
Eftir stutta göngu fer skáldið
aftur inn í tjaldið, kveikir á
prímus, og það verður heitt og
rakt í tjaldinu. Hann ákveður
að ljúka þessum fáu línum, sem
eftir eru, slá botninn í söguna
og flýta sér heim.
Flýta sér. Hann þarf að finna
útgefanda. Undir eins. Tíminn
flýgur hratt, hraðar með degi
hverjum. Og hann er orðinn
gamall maður. Ef hann dæi nú,
meðan bókin væri í prentun.
Sæi aldrei bókina sína. Sæi
aldréi ritdómana. Guð minn
góður. Deyja kannski einmitt
núna.
Hanr. fer heim með næsta
áætlunai’bíl. Hefur aðeins dval-
ið i sveitinni rúma viku. En
það var nóg.
lCZSÍt' íci#AinBi»
A VAXTA DRYMUR IjKALIIUK
Dr^kkurinn sem svalar
Efnagerð Akureyrar h.f.
Hafnarstræti 19 Sími 1485.
Konunni finnst hann veiklu--,
legur eftir fjarveruna. Hún
skilur heldur ekki að hann var;
ekki að hvíla sig, að hann var
þvert á móti í strangasta erfiði
skrifaði hvíldarlaust í heila
viku. Og þegar hann var ekki
að skrifa var hann að hugsa um
hvað hann ætti að skrifa næst,
og ekki er það léttara. Honum
sárnar ekki þó hún skilji ekki
af hverju hann er þreyttur.
Það skilja fáir skáld. Og hún er
ósköp góð kona, hlý og nær-
gætin.
Þegar hann hefur jafnað sig
eftir sveitadvölina fer hann á
stað að leita að útgefanda.
Honum er það mjög erfitt. Það
ætti að vera hægt að finna út-
gefanda á jafn sjálfsagðan hátt
og fara í mjólkurbúðina.
Þannig er það engan veginn.
Skáldið gengur milli útgefand-
anna, bíður eftir þeim, talar
við þá seinna. Er brynjaður
þolinmæði og hæversku.
Og það er gott, því svörin
eru á eina leið: Of gamaldags,
sveitarómantík, stíllaust bull.
vonlaust. Svona bækur eru ekki
keyptar, ekki lesnar. Ekki
keyptar. Skáldið tekur þetta
nærri sér. Hafði ekki átt von á
því. Öðru nær. Ef maður hefur
skrifað heila bók, með eigin
hjartablóði, og gert allt af beztu
samvizku, hvað er þá að? Hanh
stendur frammi fyrir útgefand-
aniim eins og lítið barn, sem er
að byrja í skóla, og þekkir ekki
einn einasta staf, og kann því
síður margföldunartöfluna.
Kannski væri betra að byrja
á margföldunartöflunni. Skrifa
svo skáldsögu.. Það liggur
kannski í því.
En útgefendurnir vita upp á
hár hvað fólkið vill lesa, þeirri
staðreynd verður hann að
beygja sig fyrir.
Að lokum finnur hann þó
einn, sem vill gefa út bókinaj
ef skáldið vill greiða helming
af kostnaði, og uþplagið verður
mjög lítið. Skáldið á líka að
lesa prófarkirnar, og því er
hann feginn.
Veslings litla skáldið. Hann
raular fyrir munni sér meðan
hann bætir netin, og gömlu
vinnufélagarnir gefa honum
gætur í laumi. Hann er breytt-
ur, finnst þeim, með óvenju-
lega rjóða vanga og örari og
opinskárri en hann á vanda
til.
Svo kemur að því að hann
þarf að biðja um frí, nú ætlar
hann að fara að lesa prófarkirn-
ar. Það segir hann þó ekki.
Hann fer heim, þvær sér og
fer í betrifötin.
— Ertu nokkuð lasinn, góði
minn, segir konan hans. Hann
28
FALKI fsMM